Met mijn gezicht in de namiddagzon en mijn gympen in het hoge gras staar ik voor me uit. In de verte zie ik hoe mijn kinderen achter elkaar aan rennen en duiken. Ze hebben niet in de gaten dat ik hier sta. Hele dagen op de camping vermaken ze elkaar en zichzelf, met elke dag weer nieuwe kindjes.
Ik denk terug aan andere vakanties, toen ze nog kleiner waren en mij veel vaker nodig hadden. Zoals die keer in Griekenland, toen Joren nog net niet los kon lopen en ik de hele dag met kromme rug met hem mee ging, zijn armpjes gestrekt omhoog, handjes om mijn vingers geknepen. Samen met mij kwam hij overal waar hij wou. Ik genoot volop, en nam graag een zere rug op de koop toe. En een jaar later, toen ik zwanger was van Febe en in Spanje op het strand steeds in slaap viel, in de heerlijke wetenschap dat Joren tevreden met papa zandkastelen zat te bouwen. Weer een jaar later waren er twee kinderen die geen moment uit het oog gelaten konden worden, waardoor zowel F. als ik ’s avonds om acht uur moe maar super voldaan de zonsondergang bekeken vanaf ons appartement.
En dit jaar zijn onze kindjes ineens zo groot… Na de zomer gaat Febe naar school, ze kan nauwelijks wachten. Joren gaat leren lezen en schrijven in groep 3. Deze vakantie valt me ineens op hoe zelfstandig ze zijn. Ze vervelen zich, en zoeken dan iets om mee te spelen, samen of alleen. Ze ruziën, doen elkaar pijn en schreeuwen het uit, maar maken het dan ineens samen weer goed en hebben de slappe lach, nog voor ik goed en wel weet wat er aan de hand was. Ze kiezen zelf hun kleren uit, vinden de weg op de camping en maken hun eigen vriendjes.
F. is hier ook helemaal in zijn element als MacGyver en ik… Ik heb dit jaar geen rust voor die stapel boeken waar ik andere jaren de tijd nauwelijks voor vond. Ik loop maar weer eens een rondje over het grasveld en neem stiekem afscheid. Afscheid van de periode waarin mijn kinderen nog kleine pukkies waren en waarin ik nog elke minuut van hun wakkere dag hard nodig was. Met weemoed denk ik terug aan vieze zwemluiers op het strand, babyhapjes in de magnetron, het in slaap wiegen van mijn oververmoeide dreumes en het grote geluk dat ik voelde als ze na een lange dag de wereld ontdekken weer schoon in hun slaapzakje in een bedje lagen.
De kinderstemmetjes komen ineens heel dichtbij en van achter wordt ik aangevallen door mijn twee boeven. Gulle lachen op vieze gezichten. Ik ben dan niet meer zo hard nodig, en zal mijn kinderen niet meer in slaap hoeven wiegen, maar ik neem me voor om ze vanavond weer eens extra lang voor te lezen. Ik ren op een voetbal af en schiet! En zal wel zien wat mijn rol als mama de komende jaren nog voor mij in petto heeft!
