Andere mannen en jongere kinderen zijn niet toegestaan dit keer. Verder zijn er geen regels en geen vaste afspraken. Net zoals in het wijkteam eigenlijk...
We doen wat leuk is en zien wel hoe het loopt. Evaluatie achteraf.
Op Schiphol pink ik bij het uitzwaaien nauwelijks traantjes weg en ben al snel afgeleid door deze groep mensen. Verschillend van leeftijd, cultuur en karakter, en allemaal met gevoel voor humor.
"Annet, jij moet wel even zo'n slot om je tas gooien hoor!" vind Hans. Zelf heeft hij een heel handig cijferslot. De code kent ie gewoon uit zijn hoofd maar heeft hij voor de zekerheid natuurlijk opgeschreven. En zelfs het papiertje meegenomen. Goed voor elkaar Hans.
Ik denk dat het ook wel goed komt met mijn koffer zonder slot, maar we zullen zien.
Na een relaxte vlucht waarover ik jullie verder niet ga lastig vallen met intieme details (behalve voor de mensen die houden van smerige verhalen en leedvermaak; mannen oren dicht: ken je dat gevoel dat je ineens ongesteld wordt en direct doorlekt? En dat terwijl je nog maar net 10 minuten in een vliegtuig zit? En je nog moet opstijgen, dus niet van je stoel af mag en je ondertussen in een heel geanimeerd gesprek bent met een charmante buurman? Ik wel.) kwamen we aan bij het charmante hotel in een gezellige buurt. De taxiservice ernaar toe bleek niet geregeld, maar met collega Sukriye is àlles binnen een kwartier opgelost.
Weet je hoeveel personen inclusief bagage er in een 8 persoons taxibusje passen? 12 dus, en volgens de chauffeur absoluut een stuk meer. Onderweg allemaal in ons broek gepiest van het lachen, dus ik hoefde me meteen nergens meer voor te schamen.
Hans vertelde me dat hij iets te doen had vanavond: er moest onderweg iets gebeurd zijn met zijn koffer. De cijfercode werkte ineens niet meer. Schouderophalend grapte hij dat hij dus 999 andere combi's moest gaan maken. Zijn vrouw Christien was al net zo laconiek; ging het niet goedschiks, dan maar kwaadschiks. En Hans is sterk, dan overleeft het slot het maar niet.
Tijdens ons diner was iedereen lekker opgefrist en omgekleed. Hans en Christien nog net zo vrolijk, maar niet in een ander setje kleding. Het was nog niet gelukt met die koffer, maar geen probleem, dat zou Hans na het eten wel fixen.
Heerlijk gegeten, in jaren niet zoveel gelachen, naar bed en na te weinig slaap zouden we elkaar bij het ontbijt weer zien.
Als ik daar aankom zit Hans lekker te eten maar Christien kijkt een beetje pips.
Nee, zij hebben niet zo lekker geslapen. Ze hadden vannacht een paar uur in het ziekenhuis gezeten.
Ik kijk wat beter naar Hans en zie zijn duim in het oké-teken staan, met heel veel verband erom.
De 999 combi's hebben ze niet allemaal geprobeerd, er moest op een gegeven moment een tang aan te pas komen.
De duim lijkt oké maar is dat voorlopig even niet. 6 flinke hechtingen zitten er inmiddels in.
Dankzij Sukriye 's nachts snel in een ziekenhuis terecht gekomen, op een open zaal waar tientallen mensen allerlei levensprocessen meemaakte. Omdat het bloeden niet leek te stoppen mocht Hans snel naar een arts. Was het hygiënisch? Niet echt. Professioneel? Hopelijk wel.
En de koffer? Die is open.
Hans en Christien lopen er weer helemaal fris bij. Duimpje omhoog.
Over Istanbul ga ik verder niet schrijven, ik zou er niet meer mee kunnen stoppen. Het is een sprookjesstad, van vroeg tot laat, van sjieke- tot volksbuurt.
Hoe het afloopt en wat de moraal van ons sprookje is, is voorlopig nog onbekend. Wij duiken er vandaag weer volledig in! Zonder bloedverlies dan, duim ik.
