Daar zat ik, in een vliegtuig boven Italië- terug naar Haarlem. De afgelopen 4 dagen had ik samen met een groep onbekenden een training gevolgd.
Een training over een methode om mensen inzicht te geven in hun persoonlijke ontwikkeling. Er werd onderscheid gemaakt in 8 verschillende typen mens, op basis van de psychologie van Jung. Bij elk type horen allerlei sterke kanten en valkuilen waarin je je herkent- of juist niet.
Tijdens deze meting worden iemands onbewuste drijfveren ontdekt en krijg je inzicht in waar je energie van krijgt en waar het weglekt- en hoe dat komt. Super interessant!
Mijn eigen meting heb ik afgelopen november gedaan, tijdens een loopbaantraining van de gemeente Haarlem. Het gaf mij zoveel inzicht in waarom ik doe wat ik doe, thuis en op mijn werk, en in relatie met andere mensen- en waarom ik andere dingen niet doe, die ik misschien wel graag zou willen.
Ik merkte waarom ik enthousiast word van persoonlijke ontwikkeling, dat ik daarin wil blijven groeien. Voor mezelf, maar ook anderen daarin wil inspireren en enthousiasmeren.
Ik zag in waarom ik soms zo kan twijfelen over het nemen van bepaalde grote beslissingen, terwijl ik weet dat een besluit ook een stap verder is in mijn ontwikkeling, iets wat ik juist graag wil.
‘Kiezen is verliezen’, zei mijn vader ooit eens, om me te helpen relativeren. Iets wat ik me als kind heb ingeprent maar waardoor ik juist enorm kan twijfelen over het maken van een keus.
‘Wees tevreden met wat je hebt’, was de boodschap van mijn moeder vroeger. Daar probeer ik altijd naar te leven, ik kan daardoor enorm genieten van alledaagse kleine dingen- maar het staat me soms ook verandering en ontwikkeling in de weg.
Tijdens mijn loopbaantraining ontdekte ik dit soort en andere draken. Ik zag in hoe ik daarmee mijn eigen ontwikkeling in de weg sta, en voelde ik hoe gaaf ik het vind om erachter te komen hoe ik mijn draken kan verslaan.
Ik heb sindsdien keuzes gemaakt.
Fabian en ik hebben ingezien hoe wij al een hele tijd niet meer goed bij elkaar passen. Hoe hard we werken aan onze relatie en hoeveel energie dat kost. Dat we misschien wel uit elkaar gegroeid zijn de afgelopen jaren.
Mijn moeilijkste beslissing ooit, omdat we zo veel om elkaar geven en samen de meest bijzondere situaties hebben meegemaakt. Samen volwassen worden en drie keer samen een kind krijgen. Huizen huren en kopen, verre reizen maken en nieuwe vrienden ontmoeten. Verdriet en intens geluk gedeeld hebben.
Dit was een enorm besluit waardoor we ontzettend veel verlies voelen, maar uiteindelijk ook opluchting.
Omdat we allebei voelen dat we het samen beter doen als we onze oude verwachtingen en patronen loslaten. Hoe moeilijk dat ook is.
We verloren elkaar als liefdespartner, maar hopelijk nooit als vriend en zeker niet als toegewijde ouder van onze kinderen.
We moeten en willen samen blijven opvoeden, maar in een nieuwe vorm.
Doodeng en verdrietig en helemaal goed tegelijkertijd. De kinderen gaan goddank goed. Flexibel bewegen ze met ons mee. Onze aandacht gaat vooral naar hen. Ik ben verbaasd en dankbaar over hoe makkelijk ze met deze verandering omgaan.
En daarbij heb ik nog een keuze gemaakt: het besluit om loopbaanbegeleider te willen worden.
Het lijkt een logische zet na mijn eigen ontwikkeling. Persoonlijke ontwikkeling vind ik niet alleen interessant voor mijzelf, ik vind het minstens zo boeiend om anderen te kunnen inspireren en motiveren om in beweging te komen. Om te helpen ontdekken wat er bij iemand past.
Netwerkgesprekken, meelopen met loopbaanbegeleiders, arbeidsmarktorientatie en persoonlijk uitzoekwerk hebben ertoe geleid dat ik nu een nieuwe baan heb.
Na 14 jaar werken bij de gemeente Haarlem en 5 jaar met plezier, passie en groeiende jeuk in een sociaal wijkteam, ga ik mijn ambtenaarschap gedag zeggen.
Naast kunnen werken met de drijfveren- meting, ga ik volgende maand aan de slag als loopbaanbegeleider bij een bedrijf wat mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt aan een passende baan helpt.
Ik ga werken in een enthousiast en professioneel team en heb er enorm veel zin in.
Kiezen is verliezen. Ik ga mijn boeiende sociaal wijkteam vast en zeker missen, heb daar meer geleerd dan waar dan ook.
Maar ik ben ook tevreden met wat ik óók heb: behoefte aan vernieuwing en ontwikkeling, en enthousiasme om weer verder te gaan.
Soms eng en verdrietig, maar ook superleuk en leerzaam. Ik laat maar gebeuren wat er komen gaat en beweeg mee (net als mijn kinderen) met alle veranderingen die komen gaan.
Adem in adem uit.
Vallen, opstaan en struikelend verder huppelen 🌤
