vrijdag, 14:27
Maandagmiddag, Febe ligt net in bed voor een dutje. Ik geef Joren nog een knuffel en zeg dat hij nu maar even lekker moet proberen te gaan slapen. Ik trek de stekker uit de telefoon zodat hij niet wakker gebeld kan worden, zet mijn mobiel op stilstand. Joren is vandaag niet lekker, heeft verhoging en kruipt de hele ochtend al steeds even op de bank. Febe laat hem niet met rust, brengt hem boekjes en speelgoed en verzint steeds nieuwe grapjes zodat Joren wakker blijft. Maar nu is het stil in huis. Ik ga met koffie en tijdschriften naast Joren op een hoekje van de bank zitten en geniet ook van de rust. Even.. Een paar minuten later schrik ik op van gegrom en gekreun naast me, ik kijk naar Joren en zie hem stuiptrekken, ik vlieg overeind en kniel naast hem neer. Hij draait met zijn ogen en is totaal verkrampt. Een afschuwelijk gezicht. Een koortstuip! Ik trek het dekentje van hem af, wat kan ik nog meer doen? Hij stuiptrekt nogmaals en ik gris naar de telefoon. 112. Ik hoor niks! Nog een keer..Weer geen geluid..Shit, de stekker is eruit..!Waar is mijn mobiel..? Aan mijn trillende handen merk ik hoe gestresst ik ben, met moeite vind ik de juiste knopjes. Joren is nog steeds verkrampt en gromt en kreunt en kwijlt en draait met zijn ogen, hij lijkt niet eens meer op zichzelf. De verpleegkundige aan de centrale stuurt direct een ambulance en wenst me sterkte. Behalve toekijken kan ik niks doen..Ik kijk op de klok, 12.12 uur. Ik probeer Joren gerust te stellen en zeg steeds dat ik bij hem ben. Zou hij me horen? Uiteindelijk lijkt hij te ontspannen. Ik krijg geen contact met hem. In de verte hoor ik een sirene. Zo bizar te weten dat ie op weg is naar ons. De sirene verdwijnt weer. Ik wacht onrustig af. Opnieuw een sirene, en daar is de ambulance. Als ik de verpleegkundigen binnenlaat, voel ik pas hoe bang ik was. Was, want nu ligt Joren rustig. De verpleegkundige probeert contact te maken met Joren, en uiteindelijk lukt het. Inmiddels ligt hij aangesloten op apparatuur. Joren kan alleen maar schreeuwen en huilen, hij lijkt zich niet echt bewust te zijn van ons. Uiteindelijk neem ik hem op schoot, hij kruipt in me weg en is hysterisch. De verpleegkundigen moeten weten of Joren weer bewust reageert, dat lukt pas na een kwartier, als ik de tv aanzet. Piet Piraat kan Joren afleiden en een beetje rustig maken. De medische controles’s zijn gelukkig positief, de ambulance vertrekt weer. Bij een volgende koortstuip moet Joren worden opgenomen voor verder onderzoek. Nu kan ik niks doen, behalve hem goed in de gaten houden. Als Febe een half uur later wakker wordt en beneden komt is er ogenschijnlijk niets gebeurt. Joren slaapt de rest van de middag, doodmoe na deze aanval. Febe krijgt hem slechts na héél erg haar best doen wakker. Dan heeft hij wel zin in soep, drinkt daar wat van en speelt zelfs nog wat. ’s Avonds, als Febe weer in bed ligt, zitten Fabian en ik dicht bij een slapende Joren op de bank. Moe en dankbaar.
maandag 23 februari 2009
Echt gehoord!
11 feb 2009, 12:50
Vanochtend op weg naar mijn werk ving ik een flard van een gesprek op tussen 2 leuke vrouwen: "Nee, wat denk je! Ik hoefde niet eens wat uit te doen! Echt waar, ik mocht alles aan houden! Hij zei alleen: Buk effe voorover, ik kan het zo wel zien! Met al mn kleren aan! Nou vraag ik je..."
Vanochtend op weg naar mijn werk ving ik een flard van een gesprek op tussen 2 leuke vrouwen: "Nee, wat denk je! Ik hoefde niet eens wat uit te doen! Echt waar, ik mocht alles aan houden! Hij zei alleen: Buk effe voorover, ik kan het zo wel zien! Met al mn kleren aan! Nou vraag ik je..."
Dikkiewaf
Zie hier.. Joren's zelf gemaakte (met een beetje hulp van papa) dikkiewaf (op z'n Joren's: van dikkertjedap en gi(raffe)waf). Deze foto is vorige week door Joren gemaakt, op een voor hem wel heel indrukwekkende ochtend.. Joren heeft vorige maand goed kennis gemaakt met sinterklaas. We kwamen hem ineens overal tegen, in de winkels, op straat, op allerlei eetwaar-verpakkingen, op tv, we kwamen er niet meer onderuit. Hij bleek een grote kindervriend en bracht soms 's nachts zomaar een kadootje in Joren's schoen! Daar moest wat tegenover staan, vond Joren. Hij maakte met het puntje van de tong uit zijn mond een prachtig kunstwerk. Iedereen mocht het zien, mama, Febe, de buren, oma, vriendjes en beer, maar niemand mocht ermee spelen. Het kunstwerk was namelijk gemaakt voor Sinterklaas. 's Avonds ging Dikkiewaf in de schoen. Wat zou Sinterklaas ervan vinden?? De volgende morgen om half 6 sloop Joren zenuwachtig de trap af, en keek voorzichtig om het hoekje van de deur. Zou Sinterklaas langsgeweest zijn vannacht..?..Ja, gelukkig..Hij was geweest. Dikkiewaf was weg, en er lag een mooi kadootje in zijn schoen. Een echte playmobil-dierendokter, met paard! "Sinterklaas zal Dikkiewaf zeker wel mooi vinden, he mama? Dat ik zo'n mooi kado terug krijg!" Ja, natuurlijk Joren, dat kan niet anders! Het was zo'n prachtig ding! En de weken verstreken en uiteindelijk verdween Sinterklaas weer met zijn gevolg en er kwam weer rust bij de mensen thuis. Eind goed al goed. Totdat... Joren vorige week weer de trap af liep, maar wat lag daar in de gang??? "...MAMAAAPAPAAA!! Kijk eens wat ik gevonden heb?" Een verschrikte blik van mama naar papa en andersom. Shit.. "Goh!..die Joren! Eeeh..ja..Sinterklaas vond jouw kunstwerk natuurlijk zo mooi dat hij aan jou wilde laten zien hoe mooi die ook weer was.." "...hmm? Of hij vond hem misschien niet zo mooi mama..?" Papa schiet te hulp: "Nee, Joren, Sinterklaas krijgt natuurlijk zo veel kunstwerken, die kan ie niet allemaal houden. Hij moet ze weggooien. Maar alleen het mooiste kunstwerk kan niet weggegooid worden, dat is zonde! Dus die stuurt Sinterklaas terug naar het kindje." En Joren zet zijn Dikkiewaf op de bank, en maakt stiekem, met het echte fototoestel, tientallen foto's van het mooiste kunstwerk dat Sinterklaas gekregen heeft. En sindsdien moet Joren steeds even vragen aan mama of Sinterklaas zijn Dikkiewaf toch echt wel mooi vond, of misschien wel niet en dat hij hem daarom teruggegeven heeft. En steeds zal mama gegeneerd bevestigen dat dat onmogelijk kan, want deze Dikkiewaf is de mooiste die er ooit gemaakt is. Net zolang tot mama voortaan heel heel heel heel voorzichtig zal zijn met alle tekeningen en kunstwerken die ooit nog voor Sinterklaas gemaakt zullen worden..
Over worteltjes en de dood
27 nov 2008, 20:11
Donderdagavond, 18.15 uur, hier aan tafel:
Ik: "Neem nog lekker een worteltje Joren, dan ga ik de toetjes halen"
Joren: "Waarom?"
Ik: "Nou, ze zeggen dat die goed zijn voor je ogen.."
Joren: "Ja, dat zeggen mijn oma's ook altijd! Waarom lach je?"
Ik: "Omdat je zegt: dat zeggen mijn oma's ook altijd"
Joren: "O. Waar zijn jouw oma's?"
Ik: "Die zijn dood"
Joren: "Waarom?"
Ik: "Omdat ze oud waren en ziek werden en toen dood gingen."
Joren: "O. Als je soms verdrietig bent dan zorg ik voor je hoor. Net als jij bij papa. Toen ouwe opa ziek was en papa moest huilen."
Ik: "..."
Joren: "Ik heb een wortel gegeten. Mag ik nu een toetje?"
Donderdagavond, 18.15 uur, hier aan tafel:
Ik: "Neem nog lekker een worteltje Joren, dan ga ik de toetjes halen"
Joren: "Waarom?"
Ik: "Nou, ze zeggen dat die goed zijn voor je ogen.."
Joren: "Ja, dat zeggen mijn oma's ook altijd! Waarom lach je?"
Ik: "Omdat je zegt: dat zeggen mijn oma's ook altijd"
Joren: "O. Waar zijn jouw oma's?"
Ik: "Die zijn dood"
Joren: "Waarom?"
Ik: "Omdat ze oud waren en ziek werden en toen dood gingen."
Joren: "O. Als je soms verdrietig bent dan zorg ik voor je hoor. Net als jij bij papa. Toen ouwe opa ziek was en papa moest huilen."
Ik: "..."
Joren: "Ik heb een wortel gegeten. Mag ik nu een toetje?"
Park
23 nov 2008, 14:07
Zondagmorgen, ben een beetje brak na een leuke avond in de schouwburg en de kroeg. Uitgeslapen tot half tien, snel onder de douche en naar beneden. F heeft er al 3,5 (!) uur op zitten met de kindjes, dus tijd om hem even af te lossen. Het sneeuwt een beetje! We kunnen de gister aangeschafte sneeuwpakken gaan uitproberen! Met 2 waggelende eskimootjes loop ik even later naar het speeltuintje in het park. De sneeuw is gestopt, maar er liggen overal plassen modder. Lol gegarandeerd. In je sneeuwpak rol je overal doorheen zonder dat het vervelend wordt. Het is guur, en er is verder niemand in het park. O ja, toch, daar komt een heel gezinnetje aan met een hond. Febe vind honden vaak een beetje eng, maar deze niet. Deze is al oud zo te zien, en loopt bovendien niet los. Met haar baasjes sukkelt ze rustig voorbij. "Koe koe!" krijgt het beestje nageroepen door Febe. De baasjes en Joren en ik lachen erom. We plassen-stampend vrolijk verder. Dan komt er plots een andere hond aanrennen. Een grote zwarte herder. Ik herken hem, er hoort er nog een bij. Ik kom ze liever niet tegen, want ze komen meestal hard op je afgerend en besnuffelen je aan alle kanten. Niet vriendelijk, eerder dominant. Met 2 kleine kinderen voelt dat bepaald niet prettig. De baas, type ruwe bolster blanke pit, loopt er vandaag, net als anders, tientallen meters achteraan. Af en toe roept hij er een terug. Ik negeer de honden en vervolg mijn rondje. Bij de volgende bocht kom ik de familie met het koetje weer tegen. De zwarte herder verschijnt ineens uit de bosjes en sprint naar Koe. Ze besnuffelen elkaar. De herder zet zijn haren overeind en de familie loopt door met Koe. De herder rent ook verder. Maar dan verschijnt om de hoek de andere herder. Hij vliegt op Koe af, de zwarte herder volgt hem. Ze duiken allebei bovenop Koe. Gegrom, gejank en gepiep en de kindjes van Koe beginnen te huilen. Ik til Febe op en blijf vanaf een afstand kijken. De baas van de herders schreeuwt naar de honden, maar die reageren niet op hem. Ze vechten en bijten het koetje. Die ligt inmiddels op zijn rug te piepen, maar de herders geven zich niet zomaar gewonnen. Al bijtend staan ze boven op Koe. De ruwe bolster begint aan de ene herder te trekken en het baasje van Koe aan de andere. Het duurt nog even, maar dan krijgen ze de honden van Koe af. Die blijft al piepend liggen. Zijn bazin trekt hem een stukje verder. Het heeft een minuut of drie geduurd en ik ben flink geschrokken. Ben van huis uit honden gewend, dus ook vechtende, maar dit was erg heftig. "Laat hem maar los hoor, hij doet niks!" durft de ruwe bolster dan tegen de koeienbaas te zeggen. Die laat de herder los waarna die meteen weer op Koe afspringt. Zonder zijn broer is ie inderdaad minder agressief, en begint gelukkig geen nieuw gevecht. De andere herder wordt nog even in zijn vel vastgehouden. Door zijn baas, die zich omdraait en zonder nog een woord te zeggen door loopt. Pardon? Zonder enig woord doorloopt? Ja dus.. Geen pardon, geen sorry. Koetje wordt door zijn baasjes aan alle kanten bevoeld en ja hoor, hij bloed bij zijn kop. Koe staat doodstil en laat zich knuffelen door de kindjes. Uiteindelijk loop ik door, maar zou het liefst de koeienbaasjes willen zeggen dat ik geschrokken ben en het niet normaal vind dat je lieve hond op zo'n manier aangevallen wordt. En dan zo'n hondeneigenaar! Onbeschofte nare man! Als ik het park uitloop kom ik ze weer tegen, de ene herder rent in de verte op een andere hond af en de andere zit te schijten in het gras. De baas loopt(zonder poepzakje, uiteraard) inmiddels samen met een andere man en terwijl ik ze passeer verkondigt hij dat ie laatst iemand tegenkwam die die nog eens "heel hard op zijn bek moet rammen". Zn vriend groet mij en geeft me een knipoog. Wat zou die knipoog betekenen? Zomaar een groet? Of dat hij het ook maar niets vindt, deze man met zijn agressieve honden en praatjes. Dat mijn kinderen in het park op de paadjes moeten blijven omdat mensen hun hondenshit niet meenemen is tot daar aan toe, maar dat er in ditzelfde kindvriendelijke parkje zulke agressieve honden loslopen vind ik echt klote. En niemand die er iets van durft te zeggen, want dan kun je nog een paar rammen op je bek verwachten. Sommige mensen zouden altijd aangelijnd moeten worden.
Zondagmorgen, ben een beetje brak na een leuke avond in de schouwburg en de kroeg. Uitgeslapen tot half tien, snel onder de douche en naar beneden. F heeft er al 3,5 (!) uur op zitten met de kindjes, dus tijd om hem even af te lossen. Het sneeuwt een beetje! We kunnen de gister aangeschafte sneeuwpakken gaan uitproberen! Met 2 waggelende eskimootjes loop ik even later naar het speeltuintje in het park. De sneeuw is gestopt, maar er liggen overal plassen modder. Lol gegarandeerd. In je sneeuwpak rol je overal doorheen zonder dat het vervelend wordt. Het is guur, en er is verder niemand in het park. O ja, toch, daar komt een heel gezinnetje aan met een hond. Febe vind honden vaak een beetje eng, maar deze niet. Deze is al oud zo te zien, en loopt bovendien niet los. Met haar baasjes sukkelt ze rustig voorbij. "Koe koe!" krijgt het beestje nageroepen door Febe. De baasjes en Joren en ik lachen erom. We plassen-stampend vrolijk verder. Dan komt er plots een andere hond aanrennen. Een grote zwarte herder. Ik herken hem, er hoort er nog een bij. Ik kom ze liever niet tegen, want ze komen meestal hard op je afgerend en besnuffelen je aan alle kanten. Niet vriendelijk, eerder dominant. Met 2 kleine kinderen voelt dat bepaald niet prettig. De baas, type ruwe bolster blanke pit, loopt er vandaag, net als anders, tientallen meters achteraan. Af en toe roept hij er een terug. Ik negeer de honden en vervolg mijn rondje. Bij de volgende bocht kom ik de familie met het koetje weer tegen. De zwarte herder verschijnt ineens uit de bosjes en sprint naar Koe. Ze besnuffelen elkaar. De herder zet zijn haren overeind en de familie loopt door met Koe. De herder rent ook verder. Maar dan verschijnt om de hoek de andere herder. Hij vliegt op Koe af, de zwarte herder volgt hem. Ze duiken allebei bovenop Koe. Gegrom, gejank en gepiep en de kindjes van Koe beginnen te huilen. Ik til Febe op en blijf vanaf een afstand kijken. De baas van de herders schreeuwt naar de honden, maar die reageren niet op hem. Ze vechten en bijten het koetje. Die ligt inmiddels op zijn rug te piepen, maar de herders geven zich niet zomaar gewonnen. Al bijtend staan ze boven op Koe. De ruwe bolster begint aan de ene herder te trekken en het baasje van Koe aan de andere. Het duurt nog even, maar dan krijgen ze de honden van Koe af. Die blijft al piepend liggen. Zijn bazin trekt hem een stukje verder. Het heeft een minuut of drie geduurd en ik ben flink geschrokken. Ben van huis uit honden gewend, dus ook vechtende, maar dit was erg heftig. "Laat hem maar los hoor, hij doet niks!" durft de ruwe bolster dan tegen de koeienbaas te zeggen. Die laat de herder los waarna die meteen weer op Koe afspringt. Zonder zijn broer is ie inderdaad minder agressief, en begint gelukkig geen nieuw gevecht. De andere herder wordt nog even in zijn vel vastgehouden. Door zijn baas, die zich omdraait en zonder nog een woord te zeggen door loopt. Pardon? Zonder enig woord doorloopt? Ja dus.. Geen pardon, geen sorry. Koetje wordt door zijn baasjes aan alle kanten bevoeld en ja hoor, hij bloed bij zijn kop. Koe staat doodstil en laat zich knuffelen door de kindjes. Uiteindelijk loop ik door, maar zou het liefst de koeienbaasjes willen zeggen dat ik geschrokken ben en het niet normaal vind dat je lieve hond op zo'n manier aangevallen wordt. En dan zo'n hondeneigenaar! Onbeschofte nare man! Als ik het park uitloop kom ik ze weer tegen, de ene herder rent in de verte op een andere hond af en de andere zit te schijten in het gras. De baas loopt(zonder poepzakje, uiteraard) inmiddels samen met een andere man en terwijl ik ze passeer verkondigt hij dat ie laatst iemand tegenkwam die die nog eens "heel hard op zijn bek moet rammen". Zn vriend groet mij en geeft me een knipoog. Wat zou die knipoog betekenen? Zomaar een groet? Of dat hij het ook maar niets vindt, deze man met zijn agressieve honden en praatjes. Dat mijn kinderen in het park op de paadjes moeten blijven omdat mensen hun hondenshit niet meenemen is tot daar aan toe, maar dat er in ditzelfde kindvriendelijke parkje zulke agressieve honden loslopen vind ik echt klote. En niemand die er iets van durft te zeggen, want dan kun je nog een paar rammen op je bek verwachten. Sommige mensen zouden altijd aangelijnd moeten worden.
Identiteitscrisis
18 nov, 14:10
Je hoort wel eens ouders zeggen dat hun kind geruisloos door de puberteit is gegleden. Ze herinneren zich geen scenes over uitgaan, kleedgeld, ongeschikte vrienden, geverfde haren, roken, huiswerk, brommers, alcohol(mis)gebruik, 1 of 2 uur thuis zijn, beleefd zijn, handen wassen, tanden poetsen, knoop je sjaal om, u zeggen, en je gedragen in het algemeen. Ik hoef het bij mijn ouders echt niet na te vragen om zeker te weten dat ik niet geruisloos door mijn puberteit ben gegleden. Ik weet zelf heel goed dat dat niet het geval is... Onzekerheden, ruzie's, verdrietig zijn om alles en om niks, wanhopig door de ongelijke verdeling in de wereld, straalverliefd op mn klasgenoot, melig hinnikend met vriendinnen, en trots de klas uitgestuurd worden; ik herinner het me nog al te goed. Niet zonder brokken en na wat emotionele schrammetjes te hebben opgelopen, dacht ik toch al een jaar of tien, en zonder littekens, de puberteit ontgroeid te zijn. Mijn ouders vinden me nog steeds (of weer) de allerliefste, en ik hen ook. Die vreselijke puberteit heeft ook een functie gehad, tenminste, ik dacht altijd dat "wij" jongeren die meemaken zodat we ontdekken wie we zijn.. Wat en wie vind IK leuk, wat (en wie) vind ik lekker, wat vind ik eigenlijk belangrijk in het leven, waar ben ik goed in, welke studie wil ik volgen, wat wil ik later worden, wat doe ik aan vandaag, en ga zo maar door. Hier zou ik dus al tien jaar klaar mee moeten zijn? Maar nee! Niet alleen "wat doe ik aan vandaag" is mijn dagelijkse strijd AAARGH ik weet het nog steeds allemaal niet!! Waar ik vandaag van over mn zeik ben haal ik morgen mn schouders over op, wat me gister nog geweldig stond is vandaag echt geen pan, begreep ik de grap vorige week nog niet, nu lig ik alsnog in een deuk.., was ik er altijd van overtuigd dat ik nooit een "burgerlijk" leven zou gaan leiden, nu blijk ik voor mijn dertigste getrouwd en met twee kinderen in een rijtjeshuis te wonen, met als hoogtepunt een bakfiets voor de deur! Is er iemand al achter wie hij/zij is? Ik blijf mezelf met mezelf verrassen! (ps. kijk NIET op Wikipedia op puberteit en adolescentie, want dan kom je net als ik tot de conclusie dat ik wellicht een persoonlijkheidsstoornis heb..!)
Je hoort wel eens ouders zeggen dat hun kind geruisloos door de puberteit is gegleden. Ze herinneren zich geen scenes over uitgaan, kleedgeld, ongeschikte vrienden, geverfde haren, roken, huiswerk, brommers, alcohol(mis)gebruik, 1 of 2 uur thuis zijn, beleefd zijn, handen wassen, tanden poetsen, knoop je sjaal om, u zeggen, en je gedragen in het algemeen. Ik hoef het bij mijn ouders echt niet na te vragen om zeker te weten dat ik niet geruisloos door mijn puberteit ben gegleden. Ik weet zelf heel goed dat dat niet het geval is... Onzekerheden, ruzie's, verdrietig zijn om alles en om niks, wanhopig door de ongelijke verdeling in de wereld, straalverliefd op mn klasgenoot, melig hinnikend met vriendinnen, en trots de klas uitgestuurd worden; ik herinner het me nog al te goed. Niet zonder brokken en na wat emotionele schrammetjes te hebben opgelopen, dacht ik toch al een jaar of tien, en zonder littekens, de puberteit ontgroeid te zijn. Mijn ouders vinden me nog steeds (of weer) de allerliefste, en ik hen ook. Die vreselijke puberteit heeft ook een functie gehad, tenminste, ik dacht altijd dat "wij" jongeren die meemaken zodat we ontdekken wie we zijn.. Wat en wie vind IK leuk, wat (en wie) vind ik lekker, wat vind ik eigenlijk belangrijk in het leven, waar ben ik goed in, welke studie wil ik volgen, wat wil ik later worden, wat doe ik aan vandaag, en ga zo maar door. Hier zou ik dus al tien jaar klaar mee moeten zijn? Maar nee! Niet alleen "wat doe ik aan vandaag" is mijn dagelijkse strijd AAARGH ik weet het nog steeds allemaal niet!! Waar ik vandaag van over mn zeik ben haal ik morgen mn schouders over op, wat me gister nog geweldig stond is vandaag echt geen pan, begreep ik de grap vorige week nog niet, nu lig ik alsnog in een deuk.., was ik er altijd van overtuigd dat ik nooit een "burgerlijk" leven zou gaan leiden, nu blijk ik voor mijn dertigste getrouwd en met twee kinderen in een rijtjeshuis te wonen, met als hoogtepunt een bakfiets voor de deur! Is er iemand al achter wie hij/zij is? Ik blijf mezelf met mezelf verrassen! (ps. kijk NIET op Wikipedia op puberteit en adolescentie, want dan kom je net als ik tot de conclusie dat ik wellicht een persoonlijkheidsstoornis heb..!)
Internet
20 okt, 11:19
Dus, dan heb je even de handen vrij, in dit geval is Joren bij zn vriendinnetje Maru aan het spelen en ligt Febe even in bed. Ik ben vrij, er zijn geen enorme puinhopen in mijn huishouden, ik ben bij met de was, de ramen zijn vies maar dat geeft niet, bed kan morgen wel verschoont en de poes wil wel aandacht maar dat wil ie de hele dag. Dus..even tijd voor mezelf. En dan vind ik mezelf weeeer terug achter de laptop. Prima tijdsbesteding hoor; chatten met mn nichtje, huizen kijken op funda, hebben ze nog wat leuks op marktplaats (let op: ruim begrip), zal ik de boodschappen doen bij albert.nl, wie doet wat met wie op hyves, hoe ziet de site van de nieuwe school er ook weer uit, waar in Nederland zijn er nog leuke vacatures, en ja hoor: Febe is weer wakker. De krant nog niet gelezen, ja die kat moet toch eens eten, die knopen zijn nog steeds niet aangenaaid, maar Febe is nu wakker. Dus dat was 2 uur even je handen vrij. Vraag mij wat ik het liefste doe als ik iets voor mezelf mag doen, en het antwoord is NIET: op internet. Nee, liever lees ik dus de krant, schrijf een stukje, luister muziek, verf ik de muur eens een andere kleur, of mn haar, drink koffie met een leuk iemand, en nog honderd andere dingen buiten de deur (maar buiten spelen gaat niet als Febe slaapt dus dat telt niet). Hou ik mezelf nou voor de gek, vind ik internet eigenlijk het allerleukst, of is het een tikje te grote uitdaging voor mensen met een verslavingsgevoelige aard? Ik denk het laatste. Of het eerste. Misschien heb ik binnenkort geen hyves meer. Dan ga ik het eens uitproberen. De krant lezen zonder eerst nu.nl te checken.
Dus, dan heb je even de handen vrij, in dit geval is Joren bij zn vriendinnetje Maru aan het spelen en ligt Febe even in bed. Ik ben vrij, er zijn geen enorme puinhopen in mijn huishouden, ik ben bij met de was, de ramen zijn vies maar dat geeft niet, bed kan morgen wel verschoont en de poes wil wel aandacht maar dat wil ie de hele dag. Dus..even tijd voor mezelf. En dan vind ik mezelf weeeer terug achter de laptop. Prima tijdsbesteding hoor; chatten met mn nichtje, huizen kijken op funda, hebben ze nog wat leuks op marktplaats (let op: ruim begrip), zal ik de boodschappen doen bij albert.nl, wie doet wat met wie op hyves, hoe ziet de site van de nieuwe school er ook weer uit, waar in Nederland zijn er nog leuke vacatures, en ja hoor: Febe is weer wakker. De krant nog niet gelezen, ja die kat moet toch eens eten, die knopen zijn nog steeds niet aangenaaid, maar Febe is nu wakker. Dus dat was 2 uur even je handen vrij. Vraag mij wat ik het liefste doe als ik iets voor mezelf mag doen, en het antwoord is NIET: op internet. Nee, liever lees ik dus de krant, schrijf een stukje, luister muziek, verf ik de muur eens een andere kleur, of mn haar, drink koffie met een leuk iemand, en nog honderd andere dingen buiten de deur (maar buiten spelen gaat niet als Febe slaapt dus dat telt niet). Hou ik mezelf nou voor de gek, vind ik internet eigenlijk het allerleukst, of is het een tikje te grote uitdaging voor mensen met een verslavingsgevoelige aard? Ik denk het laatste. Of het eerste. Misschien heb ik binnenkort geen hyves meer. Dan ga ik het eens uitproberen. De krant lezen zonder eerst nu.nl te checken.
Ik mis je
7 aug 2008, 15:20
Terwijl ik lui met een boek in de schaduw lig grijpt het gemis me ineens aan. Kramp schiet door mijn buik en paniek overvalt me. Shit, ben ik weer te impulsief geweest? Nu is het te laat.. Ik heb pas anderhalve week geleden besloten dat het klaar was. Eigenlijk was het nooit mijn type. Veel te breed en veel te veel praatjes. Maar daardoor wel veilig. En handig ook. Door de praatjes heb ik me toen laten inpakken. We hebben het ook best fijn, maar nu was het genoeg. Het was tijd voor een nieuw leven. Toen kon ik hem goed gebruiken maar nu heb ik hem niet meer nodig. Febe was sinds kort pas aan hem gewend, maar die is nog jong. Ze went wel weer aan een andere. Eigenlijk was hij het wel met me eens. Hoe eerder we uit elkaar waren hoe beter. Mijn vriendin, ervaringsdeskundige, hielp me en heeft de praktische kanten voor me geregeld. Gisteravond hebben we alle laatste zaken nog doorgenomen en afgehandeld. Toen voelde ik al een vage kriebel door mijn buik schieten. Hij leek ook wel een beetje emotioneel. Maar hup, doorgaan en negeren. Kriebel of niet. Vanochtend is ie dan weg gegaan. Opgelucht hebben we hem uitgezwaaid. Geen tijd om erbij stil te staan. Febe heeft honger en Joren moet plassen. Een vieze luier en de kat wil ook aandacht. Zo. Mijn nieuwe leven kan beginnen. Radio aan en we maken het gewoon gezellig. Kinderen naar bed en even tijd voor mezelf. Waar was ik ook weer? Oja, bladzijde 53... Shit..wat heb ik in godsnaam gedaan? Mijn veel te brede Mamafiets waarmee ik 2,5 jaar lang door weer en wind mijn kindjes heb laten voelen hoe de wind door je haar gaat en de regendruppels op je tong proeven, zal voortaan andere kindjes door het leven rijden. En ik? Ik heb me eindelijk neergelegd bij de wens van Fabian om ook zo'n enorme bakfiets aan te schaffen.
Terwijl ik lui met een boek in de schaduw lig grijpt het gemis me ineens aan. Kramp schiet door mijn buik en paniek overvalt me. Shit, ben ik weer te impulsief geweest? Nu is het te laat.. Ik heb pas anderhalve week geleden besloten dat het klaar was. Eigenlijk was het nooit mijn type. Veel te breed en veel te veel praatjes. Maar daardoor wel veilig. En handig ook. Door de praatjes heb ik me toen laten inpakken. We hebben het ook best fijn, maar nu was het genoeg. Het was tijd voor een nieuw leven. Toen kon ik hem goed gebruiken maar nu heb ik hem niet meer nodig. Febe was sinds kort pas aan hem gewend, maar die is nog jong. Ze went wel weer aan een andere. Eigenlijk was hij het wel met me eens. Hoe eerder we uit elkaar waren hoe beter. Mijn vriendin, ervaringsdeskundige, hielp me en heeft de praktische kanten voor me geregeld. Gisteravond hebben we alle laatste zaken nog doorgenomen en afgehandeld. Toen voelde ik al een vage kriebel door mijn buik schieten. Hij leek ook wel een beetje emotioneel. Maar hup, doorgaan en negeren. Kriebel of niet. Vanochtend is ie dan weg gegaan. Opgelucht hebben we hem uitgezwaaid. Geen tijd om erbij stil te staan. Febe heeft honger en Joren moet plassen. Een vieze luier en de kat wil ook aandacht. Zo. Mijn nieuwe leven kan beginnen. Radio aan en we maken het gewoon gezellig. Kinderen naar bed en even tijd voor mezelf. Waar was ik ook weer? Oja, bladzijde 53... Shit..wat heb ik in godsnaam gedaan? Mijn veel te brede Mamafiets waarmee ik 2,5 jaar lang door weer en wind mijn kindjes heb laten voelen hoe de wind door je haar gaat en de regendruppels op je tong proeven, zal voortaan andere kindjes door het leven rijden. En ik? Ik heb me eindelijk neergelegd bij de wens van Fabian om ook zo'n enorme bakfiets aan te schaffen.
Domweg gelukkig in de Berkenstraat
12 mei 2008, 11:02
4.30 uur 'sochtends, ergens ver weg klinkt een beetje gehuil. Ik draai me om, voel naast me, en merk dat Fabian al is opgestaan. Het gehuil zet door en ik kruip ook uit bed. Even naar de keuken. Kattenkopjes en een warme vacht tegen mn blote benen. Met een warme fles melk trippel ik weer naar boven, geef de fles aan Fabian en kruip mn warme bed weer in. Babygemurmel op de achtergrond en ik doezel weer weg. 7.45 uur, zo laat al? Ik kom overeind in bed en daar gaat de deur op een kier; Joren voorop met een pakje, Fabian met Febe en een dienblad. Moederdag.. Ik krijg een warm croissantje en versegeperste jus op schoot, en dan ook nog 2 stralende kindjes erbij. "Mama, kijk, samen openmaken!" En Joren begint alvast driftig te scheuren. Er komt een ondefinieerbaar knutselwerkje van de creche tevoorschijn. "Ooo, wat mooi zeg!" Fabian en ik bekijken het van alle kanten. "Ja! Dat ben ik!" Ach, kijk nou, het is een uitgeknipt profiel van Joren. Ik weet nog al te goed dat ze vroeger bij ons thuis in de kamer hingen, de op zwart papier uitgeknipte kopjes van mn broers en mij. En nu kan ik er zelf een ophangen.. 10.30 uur, Zandbak, waterbaan, stoepkrijt en bellenblaas, heerlijke espresso, zaterdagkrant, parasol en geen plannen 15.30 uur Febe voorop, Joren achterop de fiets en Fabian zn fiets behangen met strandspullen. Fietsen maar! 15.33 uur, een sms van een vriendin: heb een zwembad in de tuin! gezellig, gaan we daarheen! 16.30 uur,heerlijk in de heerlijke tuin, met vrienden, een zwembad, heel veel speelgoed, limonade en bier, olijven en chips 20.00 uur, kindjes moegespeelt en rozig in een schoon bed, wij tevreden en rozig met opniew koffie en de krant in de tuin. Gelach en gebabbel klinkt uit de tuinen verderop, de merel overstemt bijna alles met zijn gezang. Een piepklein spinnetje maakt een webje in de takken naast me. De seringen aan mijn andere kant loopt uit en ruikt zo zalig. Er lijkt geen einde te komen aan deze fijne dag. En morgen weer zo een..
4.30 uur 'sochtends, ergens ver weg klinkt een beetje gehuil. Ik draai me om, voel naast me, en merk dat Fabian al is opgestaan. Het gehuil zet door en ik kruip ook uit bed. Even naar de keuken. Kattenkopjes en een warme vacht tegen mn blote benen. Met een warme fles melk trippel ik weer naar boven, geef de fles aan Fabian en kruip mn warme bed weer in. Babygemurmel op de achtergrond en ik doezel weer weg. 7.45 uur, zo laat al? Ik kom overeind in bed en daar gaat de deur op een kier; Joren voorop met een pakje, Fabian met Febe en een dienblad. Moederdag.. Ik krijg een warm croissantje en versegeperste jus op schoot, en dan ook nog 2 stralende kindjes erbij. "Mama, kijk, samen openmaken!" En Joren begint alvast driftig te scheuren. Er komt een ondefinieerbaar knutselwerkje van de creche tevoorschijn. "Ooo, wat mooi zeg!" Fabian en ik bekijken het van alle kanten. "Ja! Dat ben ik!" Ach, kijk nou, het is een uitgeknipt profiel van Joren. Ik weet nog al te goed dat ze vroeger bij ons thuis in de kamer hingen, de op zwart papier uitgeknipte kopjes van mn broers en mij. En nu kan ik er zelf een ophangen.. 10.30 uur, Zandbak, waterbaan, stoepkrijt en bellenblaas, heerlijke espresso, zaterdagkrant, parasol en geen plannen 15.30 uur Febe voorop, Joren achterop de fiets en Fabian zn fiets behangen met strandspullen. Fietsen maar! 15.33 uur, een sms van een vriendin: heb een zwembad in de tuin! gezellig, gaan we daarheen! 16.30 uur,heerlijk in de heerlijke tuin, met vrienden, een zwembad, heel veel speelgoed, limonade en bier, olijven en chips 20.00 uur, kindjes moegespeelt en rozig in een schoon bed, wij tevreden en rozig met opniew koffie en de krant in de tuin. Gelach en gebabbel klinkt uit de tuinen verderop, de merel overstemt bijna alles met zijn gezang. Een piepklein spinnetje maakt een webje in de takken naast me. De seringen aan mijn andere kant loopt uit en ruikt zo zalig. Er lijkt geen einde te komen aan deze fijne dag. En morgen weer zo een..
Ik hou van Frans!
9 mei, 14:45
Ik had even een dejavu toen ik het radiojournaal luisterde vanochtend: De NS zet extra treinen in. huh? is het weer koninginnedag..? Maar nee, wat blijkt: Frans Bauer gaat trouwen vandaag! Ik ben oprecht verbaasd dat dit op het nos-journaal vermeld wordt. Is het nu al komkommertijd? Ach nee..ik vergeet gewoon hoe populair onze Frans geworden is, niet omdat ie zo'n geweldig zangtalent is (ik dorst niet te zeggen dat ie dat niet is..maar van zangtalenten zijn er nog veel meer, je zou er een tv-programma over kunnen maken) maar wel omdat ie zo'n fijne, gewone Hollander is, en dat is bijzonder voor (doorgaans over het paard getilde?) bn-ers. Volgens mij zijn de meeste bn-ers eigenlijk vrij "gewoon" en fijn, maar Frans is waarschijnlijk veruit de fijnste. In elk geval is ie vandaag getrouwd, en lees hier hoe: AMSTERDAM - Frans Bauer is in alle spanning vergeten te antwoorden toen hem op zijn trouwdag om zijn jawoord werd gevraagd. "Door alle spanning herhaalde hij de vraag 'en wat is daarop uw antwoord'", vertelt de ambtenaar van de burgerlijke stand die het huwelijk vrijdagochtend sloot. (nu.nl) Daarom is onze Frans nou zo fijn.
Ik had even een dejavu toen ik het radiojournaal luisterde vanochtend: De NS zet extra treinen in. huh? is het weer koninginnedag..? Maar nee, wat blijkt: Frans Bauer gaat trouwen vandaag! Ik ben oprecht verbaasd dat dit op het nos-journaal vermeld wordt. Is het nu al komkommertijd? Ach nee..ik vergeet gewoon hoe populair onze Frans geworden is, niet omdat ie zo'n geweldig zangtalent is (ik dorst niet te zeggen dat ie dat niet is..maar van zangtalenten zijn er nog veel meer, je zou er een tv-programma over kunnen maken) maar wel omdat ie zo'n fijne, gewone Hollander is, en dat is bijzonder voor (doorgaans over het paard getilde?) bn-ers. Volgens mij zijn de meeste bn-ers eigenlijk vrij "gewoon" en fijn, maar Frans is waarschijnlijk veruit de fijnste. In elk geval is ie vandaag getrouwd, en lees hier hoe: AMSTERDAM - Frans Bauer is in alle spanning vergeten te antwoorden toen hem op zijn trouwdag om zijn jawoord werd gevraagd. "Door alle spanning herhaalde hij de vraag 'en wat is daarop uw antwoord'", vertelt de ambtenaar van de burgerlijke stand die het huwelijk vrijdagochtend sloot. (nu.nl) Daarom is onze Frans nou zo fijn.
Kriebels
23 dec 2007, 11:06
Zit op de bank, met koffie en de krant en kriebels in mn buik. Fabian en Joren zijn schaatsen met hun neefjes op natuurijs, Febe ligt heerlijk te slapen in haar bedje, de lichtjes in de kerstboom branden, buiten ligt nog sneeuw, de poezen liggen te spinnen op mijn benen, straks nog een lekker stukje kerstbrood en 2 weken vrij in het vooruitzicht. Gister en eergister had het allemaal net zo kunnen zijn, maar waar komen dan die kriebels vandaan? Ik heb weer zo'n zin in alles! In de feestdagen, gezellig met familie, oud en nieuw, voor het eerst met zn 2tjes thuis (en nog 2 in bed)en ik heb er gewoon zin in! De afgelopen weken was ik alleen maar moe moe moe. De zorg om Febe overheerste alles. Dat ze niet wil drinken, met pijn en moeite een halve fles elke 2 uur dag en nacht, het vele huilen, gillen. Bezoekjes aan de huisarts, kinderarts, osteopaat, consultatiebureau, 's nachts minstens elk uur met haar bezig, voeden, verschonen, troosten troosten troosten en meehuilen, haar niet achter kunnen laten bij papa of oma zonder dat ze vreselijk moet huilen. Ons grote geluk met elkaar en 2 mooie lieve kindjes werd overschaduwd door zorgen en oververmoeidheid. Is het koemelkallergie, heeft ze last van reflux en dus pijn, hoeveel last zal ze hebben van alweer haar 5e (!) tandje, is ze nu al ontzettend eenkennig en wat betekent dat, waarom is ze zo overgevoelig en schrikt ze van elk geluidje, hoeveel heeft ze vandaag gedronken, en wat moet ze moe zijn, wat moet ze zich ellendig voelen als ze steeds zo erg moet huilen.. Maar vannacht heeft ze geslapen! Gewoon heerlijk geslapen! Ze werd maar 2 keer wakker en sliep snel weer door. En wat voel ik me een ander mens! Ben nog steeds zo moe, maar heb ook weer kriebels in mijn buik! Zin om weer wat te ondernemen, een stuk te schrijven, vriendinnen te zien, de stad in te gaan, iets anders dan zorgen om ons kleine ukje. Heel langzaam aan gaat het steeds beter met haar. Misschien is ze allergisch voor koemelk, en slaat het speciale dieet nu aan. Misschien is het wat anders, maar het gaat nu beter! Onze aandacht en energie ging volledig op aan Joren en Febe. Die gaan ook altijd voor, maar het is zo fijn om ook eens wat anders te kunnen doen, en aandacht voor elkaar te hebben. Zolang Febe niet makkelijk drinken kan blijven we ons natuurlijk afvragen wat er met haar aan de hand is, maar als we 's nachts gewoon kunnen slapen en ze niet meer zoveel hoeft te huilen komt er ook weer ruimte voor andere dingen! Voor nog een kop koffie bijvoorbeeld! Ha!
Zit op de bank, met koffie en de krant en kriebels in mn buik. Fabian en Joren zijn schaatsen met hun neefjes op natuurijs, Febe ligt heerlijk te slapen in haar bedje, de lichtjes in de kerstboom branden, buiten ligt nog sneeuw, de poezen liggen te spinnen op mijn benen, straks nog een lekker stukje kerstbrood en 2 weken vrij in het vooruitzicht. Gister en eergister had het allemaal net zo kunnen zijn, maar waar komen dan die kriebels vandaan? Ik heb weer zo'n zin in alles! In de feestdagen, gezellig met familie, oud en nieuw, voor het eerst met zn 2tjes thuis (en nog 2 in bed)en ik heb er gewoon zin in! De afgelopen weken was ik alleen maar moe moe moe. De zorg om Febe overheerste alles. Dat ze niet wil drinken, met pijn en moeite een halve fles elke 2 uur dag en nacht, het vele huilen, gillen. Bezoekjes aan de huisarts, kinderarts, osteopaat, consultatiebureau, 's nachts minstens elk uur met haar bezig, voeden, verschonen, troosten troosten troosten en meehuilen, haar niet achter kunnen laten bij papa of oma zonder dat ze vreselijk moet huilen. Ons grote geluk met elkaar en 2 mooie lieve kindjes werd overschaduwd door zorgen en oververmoeidheid. Is het koemelkallergie, heeft ze last van reflux en dus pijn, hoeveel last zal ze hebben van alweer haar 5e (!) tandje, is ze nu al ontzettend eenkennig en wat betekent dat, waarom is ze zo overgevoelig en schrikt ze van elk geluidje, hoeveel heeft ze vandaag gedronken, en wat moet ze moe zijn, wat moet ze zich ellendig voelen als ze steeds zo erg moet huilen.. Maar vannacht heeft ze geslapen! Gewoon heerlijk geslapen! Ze werd maar 2 keer wakker en sliep snel weer door. En wat voel ik me een ander mens! Ben nog steeds zo moe, maar heb ook weer kriebels in mijn buik! Zin om weer wat te ondernemen, een stuk te schrijven, vriendinnen te zien, de stad in te gaan, iets anders dan zorgen om ons kleine ukje. Heel langzaam aan gaat het steeds beter met haar. Misschien is ze allergisch voor koemelk, en slaat het speciale dieet nu aan. Misschien is het wat anders, maar het gaat nu beter! Onze aandacht en energie ging volledig op aan Joren en Febe. Die gaan ook altijd voor, maar het is zo fijn om ook eens wat anders te kunnen doen, en aandacht voor elkaar te hebben. Zolang Febe niet makkelijk drinken kan blijven we ons natuurlijk afvragen wat er met haar aan de hand is, maar als we 's nachts gewoon kunnen slapen en ze niet meer zoveel hoeft te huilen komt er ook weer ruimte voor andere dingen! Voor nog een kop koffie bijvoorbeeld! Ha!
Bijzonder
15 jan 2007, 20:22
Zaterdagmiddag (4 weken en 3 dagen) Joepie, vanavond hebben we twee leuke feestjes, en kindlief gaat logeren bij oma! Lekker weer es met zn 2-tjes op stap! Maar voor ik aan de tap hang eerst nog even over een stokkie plassen, want ben 3 dagen over tijd. .... HUH??!!...Twee blauwe streepjes? Ben ik zwanger??....Shit, daar gaat ons avondje onverantwoord uitgaan..Maar wat gek, ik heb niks gemerkt? Jeetje. 's ochtends -half 8 wakker en niet brak- ben ik nog steeds verbaasd, maar wordt met het uur blijer. We krijgen nog een kindje! Dinsdagmiddag (7 weken en 3 dagen) Voor het eerst bij de verloskundige. Toch weer spannend. Ze kan nog niets controleren, daar is het te klein voor. Afwachten of het allemaal goed gaat dit keer. Ik voel me de laatste dagen wat misselijk, en hoop dat het niet voor niks is. Als ik naar huis fiets moet ik onderweg stoppen om te spugen. Gatver, nee he? Niet weer zo misselijk deze zwangerschap aub!! Woensdag (7+4) Op een echo hebben we onze garnaal kunnen bewonderen! Het hartje klopt! Wat bijzonder! Zo klein, en hard op weg om een echt mensje te worden! Een goed teken, maar het kan nog mis gaan. 's middags valt de soep op mn werk helemaal verkeerd en ik kan het amper binnen houden. Ik meld me ziek. Wat ben ik misselijk! Vrijdagmiddag(7+6) Huilend in de Cronje aan de telefoon met de huisarts. Eindelijk besloten om om medicijnen te vragen tegen het overgeven, want na donderdagochtend heb ik niks meer binnen kunnen houden. Trillend, lijkbleek en wanhopig sta ik bij de apotheek met mn recept. "Nee sorry, dit moeten we bestellen, we hebben geen homeopatische middelen op voorraad. Kom maandag maar terug." Gelukkig ziet de huisarts in dat ik het niet meer trek, en krijg ik iets Echts voorgeschreven, wat ik direct mee kan nemen. Zondagochtend (8 weken) Het medicijn helpt iets. Nog zo'n 6 x per dag hang ik boven de pot, voor de rest zit ik stil op de bank, want als ik me maar een beetje beweeg.. Alleen met de allergrootste moeite en verbeeldingskracht kan ik iets van het blije gevoel van een paar weken geleden terughalen. Maandag (9+1) Voor Joren kan ik amper zorgen, maar ik kots liever wat vaker dan dat ik er niet voor mn kind kan zijn. Shit zeg. Wat een ellende. Van elk geurtje, plotselinge beweging of gedachte aan eten moet ik rennen. Ik ben alleen maar met mezelf bezig, wil niet uitdrogen en naar het ziekenhuis moeten. -Wat kan ik eten, wat hebben we in huis, ik moet iets drinken, een klein slokje maar, o shit, binnenhouden nu..- En dat de hele dag. Ook elke nacht moet ik er een paar keer uit om te spugen. 4 kilo eraf en mn tanden en keel doen pijn van het zuur. Maandag (10+1) Wilde ik dit echt?? Na deze in elk geval nooooit meer! Joren moet extra naar de creche omdat ik op de bank moet liggen. Dat voelt vreselijk. Zappend langs Oprah en dr. Phil, en ik verveel me nog steeds niet, want heb mn handen vol aan mezelf. Ik voel me schuldig naar Joren toe, terwijl ik heus wel weet dat hij het prima heeft. En gelukkig ben ik getrouwd met de allerliefste, hij neemt me alles uit handen en gaat zoveel mogelijk met Joren op pad, zodat ik kan zappen en lezen op de bank.. Vriendinnen willen langskomen, maar ik moet er niet aan denken. Kan niks verdragen, alles doet me nog steeds naar de plee rennen. Ik ben bang dat het 9 maanden gaat duren en ik heb er nog maar 2 gehad. En dat terwijl elk uur al zo lang duurt..Hou ik kind en man en vriendinnen over?? Ik ben serieus bang dat ik depressief aan het worden ben. Waarom wilde ik dit ook alweer zo graag? Zondag (12 weken) Oudjaar. Ik heb nergens zin in, maar ga al vroeg naar familie toe waar ik naar bed kan als het moet. Kerst heb ik ook overleefd, en heb het wel leuk gehad ook. Een beetje voor spek en bonen, maar heb alles binnen kunnen houden! Sinds een paar dagen ben ik halve dagen aan het werk, overdag gaat het wel met me. Als ik thuis kom speel ik even met Joren, doe een poging iets te eten en ga naar bed. 20.00 uur is laat voor mij momenteel.. ...Maar ik red het nu zelfs tot nieuw jaar, half 2 kruip ik erin, eindelijk weer es een leuke avond gehad! Maandag (14+1) Het gaat echt een stuk beter met me. Alleen 's ochtends geef ik nog 'es over, maar dat is peanuts. Voor het eerst geen gewone spijkerbroek meer aan, de kilo's zijn nog niet allemaal terug, maar ik heb al een flinke buik! Sinds een paar dagen voel ik af en toe een vlindertje in mn buik! Zo bijzonder! Ik verwacht een kindje! Vanochtend bij een vriendin hoorde ik mezelf gemeend zeggen dat het helemaal niet zo erg is hoor, zwanger zijn, alleen die eerste paar weken. Het is juist zo bijzonder! Joepie, we krijgen nog een kindje!!
Zaterdagmiddag (4 weken en 3 dagen) Joepie, vanavond hebben we twee leuke feestjes, en kindlief gaat logeren bij oma! Lekker weer es met zn 2-tjes op stap! Maar voor ik aan de tap hang eerst nog even over een stokkie plassen, want ben 3 dagen over tijd. .... HUH??!!...Twee blauwe streepjes? Ben ik zwanger??....Shit, daar gaat ons avondje onverantwoord uitgaan..Maar wat gek, ik heb niks gemerkt? Jeetje. 's ochtends -half 8 wakker en niet brak- ben ik nog steeds verbaasd, maar wordt met het uur blijer. We krijgen nog een kindje! Dinsdagmiddag (7 weken en 3 dagen) Voor het eerst bij de verloskundige. Toch weer spannend. Ze kan nog niets controleren, daar is het te klein voor. Afwachten of het allemaal goed gaat dit keer. Ik voel me de laatste dagen wat misselijk, en hoop dat het niet voor niks is. Als ik naar huis fiets moet ik onderweg stoppen om te spugen. Gatver, nee he? Niet weer zo misselijk deze zwangerschap aub!! Woensdag (7+4) Op een echo hebben we onze garnaal kunnen bewonderen! Het hartje klopt! Wat bijzonder! Zo klein, en hard op weg om een echt mensje te worden! Een goed teken, maar het kan nog mis gaan. 's middags valt de soep op mn werk helemaal verkeerd en ik kan het amper binnen houden. Ik meld me ziek. Wat ben ik misselijk! Vrijdagmiddag(7+6) Huilend in de Cronje aan de telefoon met de huisarts. Eindelijk besloten om om medicijnen te vragen tegen het overgeven, want na donderdagochtend heb ik niks meer binnen kunnen houden. Trillend, lijkbleek en wanhopig sta ik bij de apotheek met mn recept. "Nee sorry, dit moeten we bestellen, we hebben geen homeopatische middelen op voorraad. Kom maandag maar terug." Gelukkig ziet de huisarts in dat ik het niet meer trek, en krijg ik iets Echts voorgeschreven, wat ik direct mee kan nemen. Zondagochtend (8 weken) Het medicijn helpt iets. Nog zo'n 6 x per dag hang ik boven de pot, voor de rest zit ik stil op de bank, want als ik me maar een beetje beweeg.. Alleen met de allergrootste moeite en verbeeldingskracht kan ik iets van het blije gevoel van een paar weken geleden terughalen. Maandag (9+1) Voor Joren kan ik amper zorgen, maar ik kots liever wat vaker dan dat ik er niet voor mn kind kan zijn. Shit zeg. Wat een ellende. Van elk geurtje, plotselinge beweging of gedachte aan eten moet ik rennen. Ik ben alleen maar met mezelf bezig, wil niet uitdrogen en naar het ziekenhuis moeten. -Wat kan ik eten, wat hebben we in huis, ik moet iets drinken, een klein slokje maar, o shit, binnenhouden nu..- En dat de hele dag. Ook elke nacht moet ik er een paar keer uit om te spugen. 4 kilo eraf en mn tanden en keel doen pijn van het zuur. Maandag (10+1) Wilde ik dit echt?? Na deze in elk geval nooooit meer! Joren moet extra naar de creche omdat ik op de bank moet liggen. Dat voelt vreselijk. Zappend langs Oprah en dr. Phil, en ik verveel me nog steeds niet, want heb mn handen vol aan mezelf. Ik voel me schuldig naar Joren toe, terwijl ik heus wel weet dat hij het prima heeft. En gelukkig ben ik getrouwd met de allerliefste, hij neemt me alles uit handen en gaat zoveel mogelijk met Joren op pad, zodat ik kan zappen en lezen op de bank.. Vriendinnen willen langskomen, maar ik moet er niet aan denken. Kan niks verdragen, alles doet me nog steeds naar de plee rennen. Ik ben bang dat het 9 maanden gaat duren en ik heb er nog maar 2 gehad. En dat terwijl elk uur al zo lang duurt..Hou ik kind en man en vriendinnen over?? Ik ben serieus bang dat ik depressief aan het worden ben. Waarom wilde ik dit ook alweer zo graag? Zondag (12 weken) Oudjaar. Ik heb nergens zin in, maar ga al vroeg naar familie toe waar ik naar bed kan als het moet. Kerst heb ik ook overleefd, en heb het wel leuk gehad ook. Een beetje voor spek en bonen, maar heb alles binnen kunnen houden! Sinds een paar dagen ben ik halve dagen aan het werk, overdag gaat het wel met me. Als ik thuis kom speel ik even met Joren, doe een poging iets te eten en ga naar bed. 20.00 uur is laat voor mij momenteel.. ...Maar ik red het nu zelfs tot nieuw jaar, half 2 kruip ik erin, eindelijk weer es een leuke avond gehad! Maandag (14+1) Het gaat echt een stuk beter met me. Alleen 's ochtends geef ik nog 'es over, maar dat is peanuts. Voor het eerst geen gewone spijkerbroek meer aan, de kilo's zijn nog niet allemaal terug, maar ik heb al een flinke buik! Sinds een paar dagen voel ik af en toe een vlindertje in mn buik! Zo bijzonder! Ik verwacht een kindje! Vanochtend bij een vriendin hoorde ik mezelf gemeend zeggen dat het helemaal niet zo erg is hoor, zwanger zijn, alleen die eerste paar weken. Het is juist zo bijzonder! Joepie, we krijgen nog een kindje!!
Sint Maartentrauma
10 nov 2006, 12:08
Sinds een half jaar gaat Joren naar de creche. Aangezien wij als jonge bezorgde ouders vinden dat onze kleine held niet zo maar aan de eerste de beste creche blootgesteld kan worden, hebben we er een lange zoektocht opzitten. Uiteindelijk hebben we de meest fijne, gezellige, knusse, huiselijke creche gevonden. Er is een enorme binnentuin en de leidsters zorgen voor onze telg alsof het hun eigen kind is. Uiteraard zijn ze de halve dag druk bezig met allerlei creatiefs en vind ik in Joren's bakje regelmatig het één na het ander bijzondere kunstwerk. En dat voor een dreumes van anderhalf zonder geduld.. Petje af voor de gepassioneerde leidsters dus. Natuurlijk doet zo'n ontzettend leuke creche ook zijn best om er voor te zorgen dat niet alleen de kinders, maar ook hun ouders, mooie herinneringen over houden aan dit dagverblijf. Dat betekent niet alleen een groots opgezet kabouter- en elfenfeest afgelopen zomer, maar ook een lichtjesochtend met Sintmaarten. Van te voren (d.w.z. maanden geleden) al aangekondigd in het crecheblaadje. De lichtjesochtend!! Soms zag ik de aankondigingsposter met een scheef oog wel hangen als ik 's ochtends vroeg de creche kwam binnenzeilen, dreumes in mn arm, beer en nijntjerugzak in mn andere hand, werktas met dossiers achter me aan slepend, hopend dat ik niks vergeten was en ook mn fiets wel op slot had gezet in de haast en nu even chill want het is belangrijk om rustig en kalm afscheid te nemen van je kind (aldus crechebeleid). En mn kind gaat altijd voor, dus lees heel relaxed nog 'es voor uit barbapappa, klets met de leidsters en kir wat tegen Joren's vriendjes alvorens ik naar mn fiets terugsjees -staat 'ie er nog??- en nu echt wel heel erg hard moet fietsen wil ik nog op tijd op mijn werk aankomen. Pfoei, heb er al een halve werkdag opzitten en ben nog niet eens ingelogd.. Dus van die aankondigingsposter heb ik nooit meer gezien dan de kop. Gelukkig zit mijn zeer gewaardeerde echtgenoot sinds een paar dagen in de OR van de creche, en wist hij me te vertellen dat het dan vrijdag plaats zou vinden, die lichtjesochtend, van half tien tot half elf, en of ik wilde gaan helpen met limonadeschenken enzo, want misschien zou het druk worden, alle kindjes die die dag vrij hadden mochten ook gebracht worden om het spektakel mee te maken, en eigenlijk moest er bij elke groep een ouder komen helpen met snotvegen. Mwoahh, het leek me enig om te doen, maar nu Fabian in de OR zit dragen WIJ ons steentje toch wel bij, en tja, dan kan ik pas om elf uur beginnen, en weet je hoe laat ik dan pas klaar ben op vrijdagmiddag?? En daarbij komt dat ik om 09.00 uur een afspraak heb, die ik wel zou kunnen verzetten, maar neuh, deze ronde zou aan mij voorbij moeten gaan. Afgelopen woensdag kreeg ik van de leidster nog mee: ..Schrijf wel even z'n naam op het lichtje, want voor je het weet, in die drukte.. Waaruit ik op maakte dat we een lampion nodig hadden voor de lichtjesochtend. We hebben een hele schattige gekocht in de vorm van een OOO! MAMA MAMA! EEND! met een goedgekeurd lampje (niet voor kinderen onder de 3 jaar)waarmee we gisteravond al even geoefend hebben. Vanochtend was het dan zo ver, Joren zou zn lichtjesochtend mee gaan maken. Toen ik, gehaast zoals altijd, bij de creche aankwam, stonden er wel heel veel fietsen.. Mmmm..vreemd.. bij binnenkomst in de hal zag ik ineens de poster weer hangen LICHTJESOCHTEND vrijdag 10 november van 8.30-9.30 ..huh?? half negen? Maar dat is het nu al?! Een beetje verdwaasd loop ik met Joren zijn groep in, waar een wel heel gezellige kring van ouders met hun dreumes op schoot, limonade en koffie en lekkere koeken in de aanslag, door de leidsters zelf gemaakte lampionnetjes in de knuistjes van de glunderende kindertjes, iedereen vrolijk en iedereen blij..Joren kreeg meteen zijn zelfgemaakte lampion OOO! MAMA! uitgedeeld, er werd een kinderstoeltje bij de kring gezet zodat ik met Joren er gezellig bij kon gaan zitten. shit. kut. hoe laat is het. wat doen al die ouders hier. ik heb een afspraak en moet nu weg. kan ik nog afbellen, hoe laat is het. afspraak over 15 minuten, nee kan nu niet meer afbellen doos. ik moet nu echt weg. kutkutkutkutkut. en alle kindjes zitten bij papa of mama op schoot trots en blij te wezen.. ik moet nu echt weg. Maar joren dan, kan ik me niet ziek melden ofzo, shit, kut die afspraak. Druk Joren in de armen van zn levelingsleidster, haal het -goddank- gekochte lampje uit mn tas - voor de helft, gvd waar is de andere helft?? Rustig maar, de leidster haalt al plakband en touw en fabriceert zo het lampje aan het- o, zo schattige, lampionnetje en Joren kijkt blij. Maar nu moet ik dan toch echt weg. "moet je weg?? maar het is lichtjesochtend! Het is maar een uurtje! Kun je niet even blijven??" Nee dus. kutkutkut. Als ik bij de deur sta zit Joren bij de leidster op schoot, met grote ogen kijkt ie in het rond, naar al die mooie lampionnetjes en vrolijke kindjes- op schoot bij hun mama- en ziet mij gelukkig niet huilend afdruipen. Mama heeft een Sintmaarten-trauma opgelopen.
Sinds een half jaar gaat Joren naar de creche. Aangezien wij als jonge bezorgde ouders vinden dat onze kleine held niet zo maar aan de eerste de beste creche blootgesteld kan worden, hebben we er een lange zoektocht opzitten. Uiteindelijk hebben we de meest fijne, gezellige, knusse, huiselijke creche gevonden. Er is een enorme binnentuin en de leidsters zorgen voor onze telg alsof het hun eigen kind is. Uiteraard zijn ze de halve dag druk bezig met allerlei creatiefs en vind ik in Joren's bakje regelmatig het één na het ander bijzondere kunstwerk. En dat voor een dreumes van anderhalf zonder geduld.. Petje af voor de gepassioneerde leidsters dus. Natuurlijk doet zo'n ontzettend leuke creche ook zijn best om er voor te zorgen dat niet alleen de kinders, maar ook hun ouders, mooie herinneringen over houden aan dit dagverblijf. Dat betekent niet alleen een groots opgezet kabouter- en elfenfeest afgelopen zomer, maar ook een lichtjesochtend met Sintmaarten. Van te voren (d.w.z. maanden geleden) al aangekondigd in het crecheblaadje. De lichtjesochtend!! Soms zag ik de aankondigingsposter met een scheef oog wel hangen als ik 's ochtends vroeg de creche kwam binnenzeilen, dreumes in mn arm, beer en nijntjerugzak in mn andere hand, werktas met dossiers achter me aan slepend, hopend dat ik niks vergeten was en ook mn fiets wel op slot had gezet in de haast en nu even chill want het is belangrijk om rustig en kalm afscheid te nemen van je kind (aldus crechebeleid). En mn kind gaat altijd voor, dus lees heel relaxed nog 'es voor uit barbapappa, klets met de leidsters en kir wat tegen Joren's vriendjes alvorens ik naar mn fiets terugsjees -staat 'ie er nog??- en nu echt wel heel erg hard moet fietsen wil ik nog op tijd op mijn werk aankomen. Pfoei, heb er al een halve werkdag opzitten en ben nog niet eens ingelogd.. Dus van die aankondigingsposter heb ik nooit meer gezien dan de kop. Gelukkig zit mijn zeer gewaardeerde echtgenoot sinds een paar dagen in de OR van de creche, en wist hij me te vertellen dat het dan vrijdag plaats zou vinden, die lichtjesochtend, van half tien tot half elf, en of ik wilde gaan helpen met limonadeschenken enzo, want misschien zou het druk worden, alle kindjes die die dag vrij hadden mochten ook gebracht worden om het spektakel mee te maken, en eigenlijk moest er bij elke groep een ouder komen helpen met snotvegen. Mwoahh, het leek me enig om te doen, maar nu Fabian in de OR zit dragen WIJ ons steentje toch wel bij, en tja, dan kan ik pas om elf uur beginnen, en weet je hoe laat ik dan pas klaar ben op vrijdagmiddag?? En daarbij komt dat ik om 09.00 uur een afspraak heb, die ik wel zou kunnen verzetten, maar neuh, deze ronde zou aan mij voorbij moeten gaan. Afgelopen woensdag kreeg ik van de leidster nog mee: ..Schrijf wel even z'n naam op het lichtje, want voor je het weet, in die drukte.. Waaruit ik op maakte dat we een lampion nodig hadden voor de lichtjesochtend. We hebben een hele schattige gekocht in de vorm van een OOO! MAMA MAMA! EEND! met een goedgekeurd lampje (niet voor kinderen onder de 3 jaar)waarmee we gisteravond al even geoefend hebben. Vanochtend was het dan zo ver, Joren zou zn lichtjesochtend mee gaan maken. Toen ik, gehaast zoals altijd, bij de creche aankwam, stonden er wel heel veel fietsen.. Mmmm..vreemd.. bij binnenkomst in de hal zag ik ineens de poster weer hangen LICHTJESOCHTEND vrijdag 10 november van 8.30-9.30 ..huh?? half negen? Maar dat is het nu al?! Een beetje verdwaasd loop ik met Joren zijn groep in, waar een wel heel gezellige kring van ouders met hun dreumes op schoot, limonade en koffie en lekkere koeken in de aanslag, door de leidsters zelf gemaakte lampionnetjes in de knuistjes van de glunderende kindertjes, iedereen vrolijk en iedereen blij..Joren kreeg meteen zijn zelfgemaakte lampion OOO! MAMA! uitgedeeld, er werd een kinderstoeltje bij de kring gezet zodat ik met Joren er gezellig bij kon gaan zitten. shit. kut. hoe laat is het. wat doen al die ouders hier. ik heb een afspraak en moet nu weg. kan ik nog afbellen, hoe laat is het. afspraak over 15 minuten, nee kan nu niet meer afbellen doos. ik moet nu echt weg. kutkutkutkutkut. en alle kindjes zitten bij papa of mama op schoot trots en blij te wezen.. ik moet nu echt weg. Maar joren dan, kan ik me niet ziek melden ofzo, shit, kut die afspraak. Druk Joren in de armen van zn levelingsleidster, haal het -goddank- gekochte lampje uit mn tas - voor de helft, gvd waar is de andere helft?? Rustig maar, de leidster haalt al plakband en touw en fabriceert zo het lampje aan het- o, zo schattige, lampionnetje en Joren kijkt blij. Maar nu moet ik dan toch echt weg. "moet je weg?? maar het is lichtjesochtend! Het is maar een uurtje! Kun je niet even blijven??" Nee dus. kutkutkut. Als ik bij de deur sta zit Joren bij de leidster op schoot, met grote ogen kijkt ie in het rond, naar al die mooie lampionnetjes en vrolijke kindjes- op schoot bij hun mama- en ziet mij gelukkig niet huilend afdruipen. Mama heeft een Sintmaarten-trauma opgelopen.
Haarverf
15 sep 2006, 19:08
Laatst zapte ik langs zo'n beauty-programma. De mooi gekapte presentatrice, tevens kapster offeh.. hairstylist, vertelde juist dat je nooit zelf thuis je haar moet verven met verschillende kleuren. Highlights. Dat wordt namelijk niet mooi. Nooit. Daar heb je iemand anders voor nodig, liefst een kapster, die het overzicht op je haardos heeft en dus gelijkmatig de highligths aan kan brengen. Ja, best logisch, dacht ik nog voor ik weer wegzapte. Wat ging er dan toch mis, toen ik vanochtend bij de Deka stond?? Okee, de rij voor de kassa was erg lang, ik verveelde me stierlijk en stond toevallig naast de haarverfprodukten. Maar ja, de mensen vlak voor en achter mij bleven toch ook met hun tengels van die rottige highlights af?? Die zagen er anders ook aardig verveeld uit. En konden ook zeker wel een leuk kleurtje in hun haar gebruiken. Maar ja, zij waren waarschijnlijk al bezig met het volgende programma-onderdeel van die dag, druk druk druk in 't hoofd, zelfs als je je al minstens 2 minuten voor de kassa staat te vervelen. Ik niet, moet van mezelf in het hier en nu leven, en ja, dat lukte bijna vanochtend in de Deka. Stond gewoon rustig in de rij voor de kassa te wachten, zeker 2 minuten ging dat goed. Toen zocht ik afleiding. Vond die niet in mijn medewachtenden. Wel in het Lóreal Experte Multi tone kleursysteem. "Het is uw nieuwe kleur. Mensen zullen niet geloven dat u het zelf heeft gedaan!" Eenmaal thuis ga ik vrolijk aan de slag. Het ziet er echt makkelijk uit, zeg! Kopje koffie erbij, radio aan, gezellig, haartjes in de verf! Hoppetee, 1e kleur erin, da's vertrouwd, doe ik al jaren op die manier. Uitspoelen en handdoekdroog maken. Ook een makkie. En dan, nog even lezen: "Als uw haar gekruld is, is het minder noodzakelijk om zeer nauwkeurig te zijn". Deze verf is me op het lijf geschreven! Nauwkeurig? Daar doe ik namelijk toch al niet aan. "Voor een meer zichtbaar resultaat pakt u grotere lokken." Hmm...groter dan wat? "Laat u bij het aanbrengen inspireren door uw krullen." ...Tja, achteraf waren ze me hier al kwijt... Me laten inspireren door mijn krullen? Maar nee, ik heb op dit moment weer niet naar mijn gevoel geluisterd. Ben nu net zo lekker bezig, maak het even af. En het wordt vast heel leuk. "Deel 2 en deel 3 mengen (niet inhalen of innemen)en met het precisieborsteltje aanbrengen op de haarlokken." En daar gaat het dan toch nog mis. Ik hoef tenslotte niet zo nauwkeurig te zijn. Staat notabene op de verpakking.
Waarom staat dat er??!! Er zijn toch meer mensen met krullen zoals ik? Lekker impulsief en ver weg van nauwkeurig?? Tja, en dat zijn dan die mensen die je in de rij voor de kassa bij de Deka ziet staan, heel hard de haarverf aan het negeren, terwijl jij juist denkt: Nouhou, zij zou anders best een ander kleurtje kunnen gebruiken! "Mensen zullen niet geloven dat u het zelf heeft gedaan!"
Nee! Niet vrijwillig nee!!
Laatst zapte ik langs zo'n beauty-programma. De mooi gekapte presentatrice, tevens kapster offeh.. hairstylist, vertelde juist dat je nooit zelf thuis je haar moet verven met verschillende kleuren. Highlights. Dat wordt namelijk niet mooi. Nooit. Daar heb je iemand anders voor nodig, liefst een kapster, die het overzicht op je haardos heeft en dus gelijkmatig de highligths aan kan brengen. Ja, best logisch, dacht ik nog voor ik weer wegzapte. Wat ging er dan toch mis, toen ik vanochtend bij de Deka stond?? Okee, de rij voor de kassa was erg lang, ik verveelde me stierlijk en stond toevallig naast de haarverfprodukten. Maar ja, de mensen vlak voor en achter mij bleven toch ook met hun tengels van die rottige highlights af?? Die zagen er anders ook aardig verveeld uit. En konden ook zeker wel een leuk kleurtje in hun haar gebruiken. Maar ja, zij waren waarschijnlijk al bezig met het volgende programma-onderdeel van die dag, druk druk druk in 't hoofd, zelfs als je je al minstens 2 minuten voor de kassa staat te vervelen. Ik niet, moet van mezelf in het hier en nu leven, en ja, dat lukte bijna vanochtend in de Deka. Stond gewoon rustig in de rij voor de kassa te wachten, zeker 2 minuten ging dat goed. Toen zocht ik afleiding. Vond die niet in mijn medewachtenden. Wel in het Lóreal Experte Multi tone kleursysteem. "Het is uw nieuwe kleur. Mensen zullen niet geloven dat u het zelf heeft gedaan!" Eenmaal thuis ga ik vrolijk aan de slag. Het ziet er echt makkelijk uit, zeg! Kopje koffie erbij, radio aan, gezellig, haartjes in de verf! Hoppetee, 1e kleur erin, da's vertrouwd, doe ik al jaren op die manier. Uitspoelen en handdoekdroog maken. Ook een makkie. En dan, nog even lezen: "Als uw haar gekruld is, is het minder noodzakelijk om zeer nauwkeurig te zijn". Deze verf is me op het lijf geschreven! Nauwkeurig? Daar doe ik namelijk toch al niet aan. "Voor een meer zichtbaar resultaat pakt u grotere lokken." Hmm...groter dan wat? "Laat u bij het aanbrengen inspireren door uw krullen." ...Tja, achteraf waren ze me hier al kwijt... Me laten inspireren door mijn krullen? Maar nee, ik heb op dit moment weer niet naar mijn gevoel geluisterd. Ben nu net zo lekker bezig, maak het even af. En het wordt vast heel leuk. "Deel 2 en deel 3 mengen (niet inhalen of innemen)en met het precisieborsteltje aanbrengen op de haarlokken." En daar gaat het dan toch nog mis. Ik hoef tenslotte niet zo nauwkeurig te zijn. Staat notabene op de verpakking.
Waarom staat dat er??!! Er zijn toch meer mensen met krullen zoals ik? Lekker impulsief en ver weg van nauwkeurig?? Tja, en dat zijn dan die mensen die je in de rij voor de kassa bij de Deka ziet staan, heel hard de haarverf aan het negeren, terwijl jij juist denkt: Nouhou, zij zou anders best een ander kleurtje kunnen gebruiken! "Mensen zullen niet geloven dat u het zelf heeft gedaan!"
Nee! Niet vrijwillig nee!!
Herfstkriebels
28 aug 2006, 16:01
Je moet wel de juiste sfeer zien te vinden, wil je nu niet depressief worden. Als het nou november was, oktober kan ook nog wel, dan kon ik me er wel aan overgeven. Ik maakte me vrolijk met het uitzoeken van een leuk oud-en-nieuw-feest. Of, in een ander leven, stortte ik me op allerlei recepten om vast uit te proberen, voor als we straks met kerst, gezellig, bij elkaar zitten. Ik mocht weer nieuwe laarzen kopen, en een mooie dikke jas. En dat leuke wollen jurkje! Aan elke hand minstens 2 volle tassen kom ik thuis, samen met m'n vriendin die gezellig blijft eten. Met rooie wangen, tintelende vingers van de kou, en met een beetje mazzel zijn de pijpen van je spijkerbroek doornat, zo dat die, eenmaal binnen, meteen uit moet, en je je favoriete joggingbroek aan kan. Je nieuwe nepbontesloffen over je net droog aangetrokken sokken aan. Met al je tassen kruip je lekker op de bank. Fabian legt net de laatste hand aan zijn fenomenale groentesoep, Astrud Gilberto staat op en straks steken we de haard aan. Joren is in bad geweest en speelt heel tevreden, alvast in zijn pyama, met zijn boerderij. Alle nieuwe aankopen worden geshowd en gepast. En wat staat alles leuk! Mooie nieuwe wintermode! De franse kaas komt op tafel en de wijn gaat open. Heerlijk! En het is pas november! Morgenochtend weer een paar uur naar de schaatsbaan en daarna door naar Studio, waar Joren van warme chocolademelk smult en wij van de Gluhwein. Kon het maar altijd herfst zijn! Maar ja. Helaas. Het is pas augustus. En het regent en stormt al een maand. Ik heb zin in boerenkool! En een nieuw wollen jurkje. En de open haard. De herfst moet nog beginnen en ik verlang naar de lente.. Vandaag tussen de buien door met de kinderwagen naar AH gerent. Kwam terug met aardbeien. Een een zeiknatte broek. En idem dito dreumes. Nat geregend door het luchtgat van de regenhoes van de bugaboo. Gelukkig vind ie dat nog niet erg. Wel dat de speeltuin al een maand blank staat. En op de kinderboerderij nu ook weinig lol te beleven valt. Dus moeten we ons best doen om de juiste sfeer zien te vinden, willen we geen herfstdepressie oplopen deze zomer. Maar het lukt: CV lekker aan, Astrud Gilberto op, koffie erbij en genieten van de keiharde buien vanachter de ramen. Pakkertje en kiekeboe spelen en dolle pret! Na de lunch trekken we onze laarzen en poncho aan, die broek was toch nog nat en hup, naar de speeltuin! Stampen maar! Kom maar op met die herfst, wij genieten vast van de voorpret! Vanavond eten we geen boerenkool maar pannekoeken met stroop en aardbeien toe! En morgen gaan we lekker vroeg naar het strand, daar hebben wij geen zon voor nodig, alleen goeie kaplaarzen!
Je moet wel de juiste sfeer zien te vinden, wil je nu niet depressief worden. Als het nou november was, oktober kan ook nog wel, dan kon ik me er wel aan overgeven. Ik maakte me vrolijk met het uitzoeken van een leuk oud-en-nieuw-feest. Of, in een ander leven, stortte ik me op allerlei recepten om vast uit te proberen, voor als we straks met kerst, gezellig, bij elkaar zitten. Ik mocht weer nieuwe laarzen kopen, en een mooie dikke jas. En dat leuke wollen jurkje! Aan elke hand minstens 2 volle tassen kom ik thuis, samen met m'n vriendin die gezellig blijft eten. Met rooie wangen, tintelende vingers van de kou, en met een beetje mazzel zijn de pijpen van je spijkerbroek doornat, zo dat die, eenmaal binnen, meteen uit moet, en je je favoriete joggingbroek aan kan. Je nieuwe nepbontesloffen over je net droog aangetrokken sokken aan. Met al je tassen kruip je lekker op de bank. Fabian legt net de laatste hand aan zijn fenomenale groentesoep, Astrud Gilberto staat op en straks steken we de haard aan. Joren is in bad geweest en speelt heel tevreden, alvast in zijn pyama, met zijn boerderij. Alle nieuwe aankopen worden geshowd en gepast. En wat staat alles leuk! Mooie nieuwe wintermode! De franse kaas komt op tafel en de wijn gaat open. Heerlijk! En het is pas november! Morgenochtend weer een paar uur naar de schaatsbaan en daarna door naar Studio, waar Joren van warme chocolademelk smult en wij van de Gluhwein. Kon het maar altijd herfst zijn! Maar ja. Helaas. Het is pas augustus. En het regent en stormt al een maand. Ik heb zin in boerenkool! En een nieuw wollen jurkje. En de open haard. De herfst moet nog beginnen en ik verlang naar de lente.. Vandaag tussen de buien door met de kinderwagen naar AH gerent. Kwam terug met aardbeien. Een een zeiknatte broek. En idem dito dreumes. Nat geregend door het luchtgat van de regenhoes van de bugaboo. Gelukkig vind ie dat nog niet erg. Wel dat de speeltuin al een maand blank staat. En op de kinderboerderij nu ook weinig lol te beleven valt. Dus moeten we ons best doen om de juiste sfeer zien te vinden, willen we geen herfstdepressie oplopen deze zomer. Maar het lukt: CV lekker aan, Astrud Gilberto op, koffie erbij en genieten van de keiharde buien vanachter de ramen. Pakkertje en kiekeboe spelen en dolle pret! Na de lunch trekken we onze laarzen en poncho aan, die broek was toch nog nat en hup, naar de speeltuin! Stampen maar! Kom maar op met die herfst, wij genieten vast van de voorpret! Vanavond eten we geen boerenkool maar pannekoeken met stroop en aardbeien toe! En morgen gaan we lekker vroeg naar het strand, daar hebben wij geen zon voor nodig, alleen goeie kaplaarzen!
donderdag 15 januari 2009
Wispeltuur?
O! Ja!
Meestal wel. De keuze tussen aardappels of rijst of pasta, een broek of een jurk, minder gaan werken of juist meer, naar de kapper of laten groeien, het Parool of de Volkskrant, wel of niet die paarse laarzen kopen, naar de film of thuisblijven, zal ik die cursus gaan doen of toch maar niet? Ik ben slecht in kiezen. Tenminste, niet zonder ernstig overleg met mezelf en het liefst ook nog mijn liefhebbenden, na goed beraad dan een beslissing nemen en er vervolgens op terugkomen. En nog eens.
Soms ook niet. Het antwoord op de vraag om te gaan trouwen kostte mij geen 2 seconden, net als het verzinnen van een passende naam voor dit weblog. En nu moet ik al diep nadenken voor meer voorbeelden waarin ik niet meer dan nodig twijfelde.
Wispeltuur dus. Daarover later vast veel meer.
Meestal wel. De keuze tussen aardappels of rijst of pasta, een broek of een jurk, minder gaan werken of juist meer, naar de kapper of laten groeien, het Parool of de Volkskrant, wel of niet die paarse laarzen kopen, naar de film of thuisblijven, zal ik die cursus gaan doen of toch maar niet? Ik ben slecht in kiezen. Tenminste, niet zonder ernstig overleg met mezelf en het liefst ook nog mijn liefhebbenden, na goed beraad dan een beslissing nemen en er vervolgens op terugkomen. En nog eens.
Soms ook niet. Het antwoord op de vraag om te gaan trouwen kostte mij geen 2 seconden, net als het verzinnen van een passende naam voor dit weblog. En nu moet ik al diep nadenken voor meer voorbeelden waarin ik niet meer dan nodig twijfelde.
Wispeltuur dus. Daarover later vast veel meer.
Abonneren op:
Posts (Atom)