…was ik net begonnen aan een cursus Spaans. Ik zat in het laatste jaar van mijn studie en was van plan om eenmaal afgestudeerd, voor een jaar naar Columbia te vertrekken. Ik had allerlei informatie over het vrijwilligerswerk wat ik wilde verrichten in een weeshuis aldaar. Spaanse woordjes leren viel niet mee naast mijn andere activiteiten: 4 dagen stage bij vluchtelingenwerk, 1 dag studeren, 4 avonden bijbeunen in een Mexicaans restaurant waar ik ook graag de leuke nachten in de stad met collega’s aan vastplakte. Een beetje teveel van alles volgens mijn intervisiebegeleidster, maar ik was energiek en vond het allemaal leuk om te doen.
De maandagavonden bij de Spaanse juf Mercedes thuis, stonden in contrast met de overige avonden in de horeca: ik zat in een groepje dames van middelbare leeftijd, die vanwege hun eigen redenen, zich nogal fanatiek gestort hadden op de Spaanse lessen. Uiterst serieus verlangden ze van zichzelf en de rest van de cursisten, dat we elke week weer heel wat zinnetjes Spaans met elkaar konden uitoefenen. Al na de derde les zat ik wat glazig terug te staren wanneer mij van alles in het Spaans werd gevraagd en ik me probeerde te redden door een bijzondere combinatie Frans-duits-engels uit te stoten. Mercedes en ik waren de enige die erom konden lachen (en ik trouwens pas op de fiets terug naar huis). De overige dames gaven hun beklag.
Ergens aan beginnen doe ik met heel veel overgave, ergens mee stoppen kan ik gelukkig ook best goed, zeker als ik een reden heb. En die reden kwam, of eigenlijk verloor ik alle reden, want ik werd plotseling halsoverkop verliefd. Aan het werk achter de bar op een festival ontmoette ik Fabian. Leuke grapjes en oogcontact en uiteindelijk telefoonnummers uitgewisseld, was ik al snel niet meer in staat om me te concentreren in mijn multomap “Conversacion 1”. Ik had trouwens wel wat beters te doen tegenwoordig op mijn schaarse vrije avonden, dan de geïrriteerde blikken van dames met te veel vrije tijd trachten te negeren. Ik ging langs bij Mercedes, betaalde haar volgens afspraak voor de nog niet ontvangen lessen, en fietste opgelucht weer weg. Niks voor mij, Spaans.
Ik werd nog veel verliefder, probeerde niet meer aan het weeshuis in Columbia te denken, studeerde af en trok bij Fabian in z’n appartement in Amsterdam Oost. Hier kon ik mijn verscheidenheid aan reeds opgedane talen best goed gebruiken, en regelmatig maakte ik mij ook zorgen om zielige kindjes ’s avonds op straat. Ik was voorlopig op mijn plek. Verliefd als ik was bedacht ik me dat ik beter nu niet een jaar weg kon gaan, maar eerst eens op zoek moest gaan naar een echte baan.
Zo gezegd, zo gedaan.
Inmiddels is het elf jaar later en ben ik een paar mooie reizen, een paar veel te dikke katten, een huwelijk, een bakfiets, een caravan en 2 bloedjes van kinderen rijker. Wat wil een mens nog meer..
Maar toen mijn vader vorig jaar naar Spanje verhuisde, had ik een goede reden om mijn nooit weggegooide Spaanse multomap er weer eens bij te pakken. Met het opgraven van de woordjes uit mijn geheugen, kwamen ook de herinneringen uit die tijd weer terug. En vond ik het eigenlijk best wel jammer dat ik nooit dat vrijwilligerswerk in dat weeshuis aan de andere kant van de wereld ben gaan doen.
En toen zag ik een berichtje op Facebook van een leuke collega voorbijkomen. Ze zocht sponsorgeld voor het vrijwilligerswerk wat ze van plan was te gaan verrichten met een groepje collega’s in India. Ik was direct getriggerd en wilde er meer van weten. Op de website van de stichting las ik van alles over het werk en ik werd erdoor geraakt.
Ja, natuurlijk wilde ik mijn collega best sponsoren, maar eigenlijk wilde ik ook de handen uit de mouwen steken! Mijn collega bracht me in contact met de initiatiefneemster van het project, die me direct vroeg of ik soms ook mee naar India wilde gaan. Wauw! Het voelde meteen als een enorme kans.
Na een voorlichtingsbijeenkomst en een gesprek met Fabian besloot ik het te doen. Een week lang, samen met collega’s die ik nog nauwelijks ken, fysiek hard werken aan huizen voor mensen in India uit de laagste kasten. Mensen die wel bloedjes van kinderen hebben, maar geen huis, laat staan een te dikke kat of caravan. Mensen die bereid zijn om hun situatie te verbeteren, door zelf initiatief te nemen en zich bij de stichting aanmelden. Die mee bouwen aan hun nieuwe huis, en vervolgens aan de huizen van andere mensen uit hun gemeenschap. Mensen die ondanks dat ze geen vaste inkomsten hebben toch een renteloze lening via de stichting afnemen, omdat ze het vertrouwen hebben dat hun voorheen uitzichtloze situatie verbeterd kan worden. De stichting Habitat for Humanity, bouwt huizen over de hele wereld voor gezinnen die dat nodig hebben, samen met lokale vaklui. Een huis is volgens Habitat een basis voor ieder gezin. Hiermee wordt hygiëne gewaarborgd, wordt het voor vrouwen mogelijk om een veilige plek te hebben om zich terug te trekken, en wordt het voor kinderen mogelijk dat er een plek is waar ze veilig kunnen spelen, leren en rusten.
Ik ga in april 2013 een week naar Pondicherry in India, om daar zelf mee te kunnen helpen aan de bouw van de huizen, en de mensen daar een hart onder de riem te kunnen geven. Ik geloof dat ik daar mensen mee kan helpen en ze kan laten zien dat ze niet worden vergeten in het verre rijke westen. Tegelijkertijd wil ik mijn eigen ogen niet sluiten voor alle mensen en kinderen in de wereld voor wie welzijn en geluk niet zo voor het oprapen ligt als voor mij en mijn gezin.
Elf jaar na het stoppen en beginnen van mijn Spaanse lessen, waarmee ik begon uit idealistische overwegingen, en waarmee ik stopte om zelf een gezin op de wereld te zetten, heb ik de kans aangepakt om fysiek mee te kunnen bouwen aan een mooiere wereld.
Met Fabian ben ik deze week naar een informatieavond geweest over pleegzorg, om ook Nederlandse kinderen voor wie geluk soms ver te zoeken is, misschien wat simpel geluk uit een gewoon gezin mee te kunnen geven. Niet alleen in India, maar ook in Haarlem kan de wereld een beetje mooier gemaakt worden tenslotte.
Daarnaast ga ik deze maand toch weer beginnen met een cursus Spaans, want waar je aan begint, dat maak je af!
Samen met mijn andere India-collega’s ben ik op zoek naar manieren om sponsorgeld op te kunnen halen. Huizen bouwen kost een hoop geld. Zelf ben ik natuurlijk aan het sparen voor mijn reis. Daarnaast is er geld nodig voor bouwmaterialen. Via een eerder berichtje op Linked-in en Facebook heb ik al enthousiaste reacties gehad. Fantastisch om te merken dat mensen meeleven en denken!
Wil jij me ook sponsoren om huizen te kunnen bouwen in India? Stort dan het bedrag dat je kunt missen op ING: 7181652 t.n.v. Haarlem for India o.v.v. Annet
Meer informatie over de stichting vindt je op www.habitat.nl
