Vandaag de dag waarop we al een tijd met gemende gevoelens wachten, mijn ouderschapsverlof zit er bijna op, dus Madée gaat naar de creche. Vorige week de intake gehad en goede afspraken gemaakt met de vaste leidster. We hebben er vertrouwen in. Het zal best even pittig kunnen zijn voor ons kleintje, een jaar lang lekker thuis geweest met mama, papa of oma. Ze is nog niet eenkennig en niet bepaald verlegen, tenminste, tot op heden. Madée is bijna een jaar en ze gaat vanaf nu ook zonder ons de wereld in. Vooral ook pittig voor haar mama :)
Vandaag de eerste wenochtend: een beetje zenuwachtig maar positief breng ik Madée weg, rugzakje met spulletjes mee, en een koffie-afspraak met Juul-voor tijdens het wachten tot ik mn spruit weer op kan halen-
Vol verwachting bel ik aan. Een leidster doet open: "Ben je de code vergeten?" Sorry? Goedemorgen? Ik weet van geen code! Ik krijg de code te horen en neem maar aan dat de leidster net een rottig telefoongesprek of ruzie met haar vriend heeft gehad en laat de ongastvrije binnenkomst van me afglijden.
Ik loop door naar de babygroep. Het is onrustig, 2 huilende kindjes in een stoel, 1 aan het toekijken vanuit een kinderstoel, 1 op de arm bij een leidster die wel meteen vrolijk op ons afstapt. Ik zie de leidster niet waarmee ik kennis heb gemaakt. Zij zou Madée's vertrouwde gezicht worden.
"Komt ze straks nog?" " Nee, ik sta alleen vandaag, het is altijd zo rustig op vrijdag!"" O. Vind je dit rustig... Maar ik heb afgesproken met je collega, zodat Madée aan haar kan wennen. Of ben jij er ook op donderdag?" Nee helaas, deze leidster heeft dan haar vrije dag. Madée zal het met verschillende nieuwe gezichten moeten doen, want de collega is onverwacht afwezig voor onbekende duur.
Ik sta vertwijfeld met Madée's egeltjesrugtas in mn handen. De huilende kindjes huilen verder terwijl ik alle aandacht van hun leidster krijg. Ik ben bijna geneigd om ze zelf maar een aaitje te geven.
Madée is ondertussen op onderzoek uitgegaan want heeft interessant speelgoed gevonden. Ze trekt zich niets aan van het gehuil. Dat is mooi, maar ik voel me er niet helemaal lekker bij. De leidster is nu bezig met het kind op haar arm: "ga jij ook maar in de stoel dan kan ik Madée overnemen".
Ojee, dat gaat mij even te snel, ik weet nog niet eens waar ik haar rugtas mag laten. Ik weet ook niet wanneer de huilendje kindjes getroost gaan worden. Ook niet of ik Madée hier nu uberhaupt wel achter wil laten...
Het was vandaag de bedoeling dat ze haar vaste leidster zou leren kennen, niet dat ze bij een vreemd gezicht op een vreemde plek bij huilende kindjes zou achterblijven terwijl mama lekker met een vriendin de stad in zou gaan. Door mijn hoofd schieten vragen als wat ik hier eigenlijk doe, ga ik Madée hier echt laten terwijl ik me er niet goed bij voel? Of ga ik haar hier weer weghalen zonder het echt een kans te hebben gegeven? Dat voelt net zo min goed. Ik geef mijn twijfels aan, en krijg te horen dat het inderdaad voor de ouders altijd het lastigst is. Dat irriteert me. Ja, ja, ik ken die verhalen, dit is mijn derde kind. Ik wil toch even de tijd nemen, en zien wat er verder gebeurt op de groep. De leidster zegt het te begrijpen en biedt me iets te drinken aan. Heel lief, en ik zal wel te gevoelig zijn, maar ik sla af want heb liever dat ze de huilende kindjes troost.
Ik ga vol twijfels bij de kindjes zitten. De deur gaat open en er komt een mevrouw binnen met een dienblad met bakjes fruit en bekertjes drinken. De leidster deelt ze uit en het wordt zowaar stil. Fijn. De leidster en ik glimlachen naar elkaar en ik besluit dan maar te gaan. Vis Madée van de grond voor een knuffel en geef haar over aan de leidster. Madée probeert me vast te grijpen maar ze is te laat en begint te huilen. De leidster leidt haar af en ik loop weg. Madée wordt stil en ik loop snel naar buiten, haal eens even diep adem.
Ik kan mijn ongenoegen lekker kwijt bij Juul tijdens koffie met ongezond lekkere chocoladecake en de gesprekken gaan gewoon vertrouwd van kinderen naar mannen naar werk naar borrelen en leuke plannen. Al snel word ik gebeld door de leidster: Madée heeft best wel moeten huilen maar ook wat banaan gegeten en nu slaapt ze zowaar. Ik ben opgelucht en bedank voor haar lieve telefoontje.
Na nog meer koffie fiets ik weer naar de creche. Kom binnen mèt de beveiligingscode en misschien ligt het daar aan: op de babygroep is een andere sfeer. Rustige kindermuziek op de achtergrond en geen gehuil. De kindjes aan tafel met een broodje, (behalve Madée, die vind het allemaal wel spannend en zit liever in de box met haar knuffeltjes. Huilen zodra ze me ziet (ik niet! Ik hield het droog! ;) ) maar ook snel weer lachen en eenmaal op mijn arm kiekeboe spelen met de leidster, die vrolijk mee speelt.
Pfffff! Best wel even wennen, zo'n creche, zelfs als het je derde is!
Maar, net als met de oudste twee komt het ook nu uiteindelijk best wel snor te zitten. Madée zal het er de volgende keer vast al leuker vinden.
En ik, ik neem nog maar een plakje chocoladecake.
