Het begon nog rooskleurig, alle 10 lekker geslapen na een avondje rondhangen op de sundaymarket, heel veel T-shirtjes, Thaise jurkjes, hennatattoo's, opgeprikte vlinders (nee hoor, biologisch geleefd en natuurlijk gestorven!) en armbandjes geshopt, me weer verwondert over Thaise mensen die stiekem foto's van Madée maken en haar in haar wangen willen knijpen, genoten van alle streetfood en muziek (vooral Karel, die overwoog na 5 minuten al oordoppen) en energie opgedaan aan de zoete chemisch uitziende drankjes in alle kleuren, die heus alleen puur fruit en ijs bevatten.
Gewacht op onze persoonlijke tuktuk-driver terwijl we nog een drankje in een Thais barretje dronken en het personeel ondertussen met onze kinderen op de foto wilde. Logisch.
Febe sliep savonds natuurlijk bij vriendin Lola, en broertje Mats kroop naast Joren, tot grote vreugde van Madée. (Als je dacht dat ze vooral van haar mama houdt heb je het mis) En alles verliep nog steeds op rolletjes.
'Sochtends fris uitgeslapen aan het ontbijt in de tuin, bij de rivier, pancakes, vers fruit, sap en koffie, genoeg wolken om het niet te warm te hebben, alles nog steeds perfect.
Febe kon er ook gewoon om lachen dat ze met haar handen tegen haar gezicht had geslapen, waardoor haar henna-tattoo nu op haar nek en kin zat. En wij ook :)
Met de auto naar de stickywaterfalls, een uur scheuren met z'n 10-en achterin een pick-up en aankomen in de jungle. Op een heel bijzonder plekje, vrijwel geen andere toeristen, en een prachtige waterval waar we beneden konden zwemmen en vervolgens omhoog konden klimmen. Daar begon langzaam aan wat pech, niet bij die ene (met alle respect!) héle dikke onaangepaste blanke man, die ik weet niet hoe lang onder de waterval bleef douchen, terwijl Fabian net met gevaar voor eigen leven glibberend mijn iPhone had gepakt zodat ik snel snel ondanks alle nattigheid alle kinderen even kon vastleggen op dit unieke stukje jungle. Die meneer was alleen maar heel erg grappig.
Wel toen die foto's na al het gedouche uiteindelijk genomen waren, en de kinderen alweer uitzinnig van deze plek uit ons oog waren verloren, en begonnen aan de klim omhoog.
Best spannend, want ondanks dat deze waterval bijzonder is omdat de stenen vrij ruw zijn waardoor beklimbaar, zijn er genoeg stukken spekglad, en die kindervoetjes ook, en die hoofdjes zó lief en zacht en impulsief en moeten niet honderden meters naar beneden vallen door een te spontane actie!
Dus terwijl Karel met Koen naar het toilet was vanwege dat lekkere streetfood de dag ervoor, en Fabian probeerde om Madée in bedwang te houden- die altijd denkt dat ze 10 is en alles kan wat de rest ook kan, gingen Ilse en ik uiteraard als stoere (ongeruste) moeders achter ons kroost aan. To the rescue.
Gelukkig voor dat kroost was Fabian met Madée natuurlijk nog sneller boven, zodat hij ze op het allergladste puntje kon bevrijden: Febe hing huilend aan een steen, terwijl Joren daarboven net met zijn grote teen bij haar uitgestoken vingers kon en haar in balans kon houden. Dit hoorde ik goddank pas achteraf van het huilende slachtoffer (en dader! Want het was haar van te voren echt wel verboden!), toen ik haar alweer veilig in m'n armen had. Fabian duwde iedereen één voor één veilig naar boven, de kinderen dan, Ilse en ik konden het uiteraard zelf. Nét aan ;)
Bij de klim naar beneden kreeg iedereen alweer meer praatjes, en nu ze de gladde stukken kenden gingen ze met een extra papa en zonder Madée gewoon weer door voor de volgende ronde. Geen andere kleerscheuren goddank, maar met nieuwe stoere verhalen. En nu ik de foto's net terugzag wilde ik er ook meteen weer heen! Zo mooi en gaaf...
Een andere keer dan maar, want eerst moesten we naar de nightmarket, we waren nog lang niet uitgeshopt- en gekeken op de sundaymarket. Maar nu alleen met de echte diehards, dus papa's en de peuter en de puber zouden lekker thuisblijven. Lege tas en volle portemonnee mee, taxi besteld, en op naar de receptie. De paniek in de ogen van de receptioniste en haar snelle Thaise telefoontje deden ons vermoeden dat ze vergeten was een taxi te bestellen. Geen probleem voor ons natuurlijk, we wachten wel even. En nog even en nog even en na een half uur zou het nog maar 10 minuten duren, en na nog 20 minuten bleek er iets stuk te zijn aan de brug waardoor er overal file zou staan. En toen de regen ook ineens met bakken uit de lucht kwam én Mats zich heel hard stootte, viel zomaar het woord pechdag. En zou ik er een stukje over kunnen schrijven. Maar zeker met het stukje in m'n achterhoofd wat ik 2 dagen eerder al had geschreven kan ik het eigenlijk nog steeds niet: onze pechjes zijn vrij hemels.
Deze vakantie is na de eerste halve week al helemaal mijn lievelingsvakantie (zoals de meesten) maar deze écht.
En al voelt het door het op te schrijven alsof ik de pech over me afroep en het vanaf nu alleen nog maar meer mis kan gaan, en het écht niet leuk is als je je heel hard stoot en ook helemáál niet als je het gevoel hebt dat je aan de grote teen van je broer heel hoog boven een waterval bungelt, vind ik onze pechdag nog steeds een topdag.
Morgen reist onze aanstaande schoonfamilie weer door. Ik verheug me al op de avonturen op de zuidelijke eilanden volgende week, waar we elkaar weer zien. In de tussentijd gaan we gewoon een beetje chillen en relaxen, niks geks, geen pech en geen avontuur. Ben benieuwd.
