Corona thuis-werk/school dag 2,5

Rode wangen en beschaamd gevoel: “ik hoop dat niémand dit ziet...!” als de supermarkt met een grote bus voor de deur stopt en mijn grote boodschappen zoals elke twee/ drie weken thuisbezorgd, twee grote pakken toiletpapier bovenop, vorige week besteld omdat ze in de bonus waren, vóór de Corona crisis hier uitbrak. “De buren zullen nog denken dat ik hamster!”

 Koffiedrinken met de buurtjes op straat, allemaal 1,5 meter afstand houden. Raar!! De gesprekken gaan maar over 1 ding: Corona! hoe gaat het met jou, ken jij al iemand die het heeft? Hoe kom jij je dag door?

Skeelers op marktplaats besteld voor Madée om de extra thuistijd leuk door te komen (“ze zullen toch niet besmet zijn??”). Samen haar nieuwe skeelers uitproberen, en ik stof de mijne na jaren ook maar weer eens af.

Wiebelig gaat ze voor me uit en ik maak een filmpje voor het nageslacht. Superslim! Filmen met twee handen terwijl ik skate over een stoep met ongelijke tegels. Mijn wielen rollen ineens sneller dan ik en HATSEE!! Daar lig ik, heel klassiek, op mijn rug en achterhoofd, benen in de lucht. Au.

 Een klusjesman iets verderop (“shit, mijn actie is gezien...”) schrikt zich rot en rent naar me toe: “Ik heb handschoenen aan dus ik durf je wel overeind te helpen!” roept ie me toe. Ik moet lachen ondanks een zeer hoofd en kapotte ellebogen en vervloek mezelf inwendig als ik weer verder rij.

 Weer veilig thuis nemen Joren en Febe prompt pauze van hun thuisonderwijs vanachter hun laptop, en met z’n drieën besluiten ze dat ik de kieteldood verdien. Waarom??

 DING DONG!! Ik word gered door een bel in de straat. “IJS!” Roept Febe en weg zijn ze weer. Het blijkt een mobiele bakker, handig in tijden van ziekte en quarantaine. Misschien kan de melkboer ook weer nieuw leven worden ingeblazen?

 Ik ben benieuwd welke goede en slechte ideeën er nog meer op ons pad komen de komende dagen/weken/maanden...! Ik begin met een goeie: een aspirientje.

Oei, ik groei

Daar zat ik, in een vliegtuig boven Italië- terug naar Haarlem. De afgelopen 4 dagen had ik samen met een groep onbekenden een training gevolgd. 

Een training over een methode om mensen inzicht te geven in hun persoonlijke ontwikkeling. Er werd onderscheid gemaakt in 8 verschillende typen mens, op basis van de psychologie van Jung. Bij elk type horen allerlei sterke kanten en valkuilen waarin je je herkent- of juist niet. 

Tijdens deze meting worden iemands onbewuste drijfveren ontdekt en krijg je inzicht in waar je energie van krijgt en waar het weglekt- en hoe dat komt. Super interessant!

Mijn eigen meting heb ik afgelopen november gedaan, tijdens een loopbaantraining van de gemeente Haarlem. Het gaf mij zoveel inzicht in waarom ik doe wat ik doe, thuis en op mijn werk, en in relatie met andere mensen- en waarom ik andere dingen niet doe, die ik misschien wel graag zou willen. 

Ik merkte waarom ik enthousiast word van persoonlijke ontwikkeling, dat ik daarin wil blijven groeien. Voor mezelf, maar ook anderen daarin wil inspireren en enthousiasmeren. 

Ik zag in waarom ik soms zo kan twijfelen over het nemen van bepaalde grote beslissingen, terwijl ik weet dat een besluit ook een stap verder is in mijn ontwikkeling, iets wat ik juist graag wil. 

‘Kiezen is verliezen’, zei mijn vader ooit eens, om me te helpen relativeren. Iets wat ik me als kind heb ingeprent maar waardoor ik juist enorm kan twijfelen over het maken van een keus. 

‘Wees tevreden met wat je hebt’, was de boodschap van mijn moeder vroeger. Daar probeer ik altijd naar te leven, ik kan daardoor enorm genieten van alledaagse kleine dingen- maar het staat me soms ook verandering en ontwikkeling in de weg. 

Tijdens mijn loopbaantraining ontdekte ik dit soort en andere draken. Ik zag in hoe ik daarmee mijn eigen ontwikkeling in de weg sta, en voelde ik hoe gaaf ik het vind om erachter te komen hoe ik mijn draken kan verslaan.

Ik heb sindsdien keuzes gemaakt.

Fabian en ik hebben ingezien hoe wij al een hele tijd niet meer goed bij elkaar passen. Hoe hard we werken aan onze relatie en hoeveel energie dat kost. Dat we misschien wel uit elkaar gegroeid zijn de afgelopen jaren. 

Mijn moeilijkste beslissing ooit, omdat we zo veel om elkaar geven en samen de meest bijzondere situaties hebben meegemaakt. Samen volwassen worden en drie keer samen een kind krijgen. Huizen huren en kopen, verre reizen maken en nieuwe vrienden ontmoeten. Verdriet en intens geluk gedeeld hebben.

Dit was een enorm besluit waardoor we ontzettend veel verlies voelen, maar uiteindelijk ook opluchting. 

Omdat we allebei voelen dat we het samen beter doen als we onze oude verwachtingen en patronen loslaten. Hoe moeilijk dat ook is. 

We verloren elkaar als liefdespartner, maar hopelijk nooit als vriend en zeker niet als toegewijde ouder van onze kinderen. 

We moeten en willen samen blijven opvoeden, maar in een nieuwe vorm. 

Doodeng en verdrietig en helemaal goed tegelijkertijd. De kinderen gaan goddank goed. Flexibel bewegen ze met ons mee. Onze aandacht gaat vooral naar hen. Ik ben verbaasd en dankbaar over hoe makkelijk ze met deze verandering omgaan.

En daarbij heb ik nog een keuze gemaakt: het besluit om loopbaanbegeleider te willen worden. 

Het lijkt een logische zet na mijn eigen ontwikkeling. Persoonlijke ontwikkeling vind ik niet alleen interessant voor mijzelf, ik vind het minstens zo boeiend om anderen te kunnen inspireren en motiveren om in beweging te komen. Om te helpen ontdekken wat er bij iemand past. 

Netwerkgesprekken, meelopen met loopbaanbegeleiders, arbeidsmarktorientatie en persoonlijk uitzoekwerk hebben ertoe geleid dat ik nu een nieuwe baan heb. 

Na 14 jaar werken bij de gemeente Haarlem en 5 jaar met plezier, passie en groeiende jeuk in een sociaal wijkteam, ga ik mijn ambtenaarschap gedag zeggen. 

Naast kunnen werken met de drijfveren- meting, ga ik volgende maand aan de slag als loopbaanbegeleider bij een bedrijf wat mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt aan een passende baan helpt. 

Ik ga werken in een enthousiast en professioneel team en heb er enorm veel zin in. 

Kiezen is verliezen. Ik ga mijn boeiende sociaal wijkteam vast en zeker missen, heb daar meer geleerd dan waar dan ook. 

Maar ik ben ook tevreden met wat ik óók heb: behoefte aan vernieuwing en ontwikkeling, en enthousiasme om weer verder te gaan.

Soms eng en verdrietig, maar ook superleuk en leerzaam. Ik laat maar gebeuren wat er komen gaat en beweeg mee (net als mijn kinderen) met alle veranderingen die komen gaan.

Adem in adem uit.

Vallen, opstaan en struikelend verder huppelen 🌤

Pechdag

Vandaag hadden we dan toch eindelijk onze eerste echte pechdag. Met grote moeite weliswaar, maar het woord pechdag is vandaag echt geroepen. En zou ik tenminste weer eens een stukje kunnen schrijven. (Echt? Schrijf ik alleen maar stukjes als er dingen misgaan? Hmmm... misschien iets om aan te werken na de vakantie...) 

Het begon nog rooskleurig, alle 10 lekker geslapen na een avondje rondhangen op de sundaymarket, heel veel T-shirtjes, Thaise jurkjes, hennatattoo's, opgeprikte vlinders (nee hoor, biologisch geleefd en natuurlijk gestorven!) en armbandjes geshopt, me weer verwondert over Thaise mensen die stiekem foto's van Madée maken en haar in haar wangen willen knijpen, genoten van alle streetfood en muziek (vooral Karel, die overwoog na 5 minuten al oordoppen) en energie opgedaan aan de zoete chemisch uitziende drankjes in alle kleuren, die heus alleen puur fruit en ijs bevatten. 

Gewacht op onze persoonlijke tuktuk-driver terwijl we nog een drankje in een Thais barretje dronken en het personeel ondertussen met onze kinderen op de foto wilde. Logisch.

Febe sliep savonds natuurlijk bij vriendin Lola, en broertje Mats kroop naast Joren, tot grote vreugde van Madée. (Als je dacht dat ze vooral van haar mama houdt heb je het mis) En alles verliep nog steeds op rolletjes.

'Sochtends fris uitgeslapen aan het ontbijt in de tuin, bij de rivier, pancakes, vers fruit, sap en koffie, genoeg wolken om het niet te warm te hebben, alles nog steeds perfect. 

Febe kon er ook gewoon om lachen dat ze met haar handen tegen haar gezicht had geslapen, waardoor haar henna-tattoo nu op haar nek en kin zat. En wij ook :)

Met de auto naar de stickywaterfalls, een uur scheuren met z'n 10-en achterin een pick-up en aankomen in de jungle. Op een heel bijzonder plekje, vrijwel geen andere toeristen, en een prachtige waterval waar we beneden konden zwemmen en vervolgens omhoog konden klimmen. Daar begon langzaam aan wat pech, niet bij die ene (met alle respect!) héle dikke onaangepaste blanke man, die ik weet niet hoe lang onder de waterval bleef douchen, terwijl Fabian net met gevaar voor eigen leven glibberend mijn iPhone had gepakt zodat ik snel snel ondanks alle nattigheid alle kinderen even kon vastleggen op dit unieke stukje jungle. Die meneer was alleen maar heel erg grappig. 

Wel toen die foto's na al het gedouche uiteindelijk genomen waren, en de kinderen alweer uitzinnig van deze plek uit ons oog waren verloren, en begonnen aan de klim omhoog. 

Best spannend, want ondanks dat deze waterval bijzonder is omdat de stenen vrij ruw zijn waardoor beklimbaar, zijn er genoeg stukken spekglad, en die kindervoetjes ook, en die hoofdjes zó lief en zacht en impulsief en moeten niet honderden meters naar beneden vallen door een te spontane actie! 

Dus terwijl Karel met Koen naar het toilet was vanwege dat lekkere streetfood de dag ervoor, en Fabian probeerde om Madée in bedwang te houden- die altijd denkt dat ze 10 is en alles kan wat de rest ook kan, gingen Ilse en ik uiteraard als stoere (ongeruste) moeders achter ons kroost aan. To the rescue.

Gelukkig voor dat kroost was Fabian met Madée natuurlijk nog sneller boven, zodat hij ze op het allergladste puntje kon bevrijden: Febe hing huilend aan een steen, terwijl Joren daarboven net met zijn grote teen bij haar uitgestoken vingers kon en haar in balans kon houden. Dit hoorde ik goddank pas achteraf van het huilende slachtoffer (en dader! Want het was haar van te voren echt wel verboden!), toen ik haar alweer veilig in m'n armen had. Fabian duwde iedereen één voor één veilig naar boven, de kinderen dan, Ilse en ik konden het uiteraard zelf. Nét aan ;)

Bij de klim naar beneden kreeg iedereen alweer meer praatjes, en nu ze de gladde stukken kenden gingen ze met een extra papa en zonder Madée gewoon weer door voor de volgende ronde. Geen andere kleerscheuren goddank, maar met nieuwe stoere verhalen. En nu ik de foto's net terugzag wilde ik er ook meteen weer heen! Zo mooi en gaaf... 

Een andere keer dan maar, want eerst moesten we naar de nightmarket, we waren nog lang niet uitgeshopt- en gekeken op de sundaymarket. Maar nu alleen met de echte diehards, dus papa's en de peuter en de puber zouden lekker thuisblijven. Lege tas en volle portemonnee mee, taxi besteld, en op naar de receptie. De paniek in de ogen van de receptioniste en haar snelle Thaise telefoontje deden ons vermoeden dat ze vergeten was een taxi te bestellen. Geen probleem voor ons natuurlijk, we wachten wel even. En nog even en nog even en na een half uur zou het nog maar 10 minuten duren, en na nog 20 minuten bleek er iets stuk te zijn aan de brug waardoor er overal file zou staan. En toen de regen ook ineens met bakken uit de lucht kwam én Mats zich heel hard stootte, viel zomaar het woord pechdag. En zou ik er een stukje over kunnen schrijven. Maar zeker met het stukje in m'n achterhoofd wat ik 2 dagen eerder al had geschreven kan ik het eigenlijk nog steeds niet: onze pechjes zijn vrij hemels. 

Deze vakantie is na de eerste halve week al helemaal mijn lievelingsvakantie (zoals de meesten) maar deze écht. 

En al voelt het door het op te schrijven alsof ik de pech over me afroep en het vanaf nu alleen nog maar meer mis kan gaan, en het écht niet leuk is als je je heel hard stoot en ook helemáál niet als je het gevoel hebt dat je aan de grote teen van je broer heel hoog boven een waterval bungelt, vind ik onze pechdag nog steeds een topdag. 

Morgen reist onze aanstaande schoonfamilie weer door. Ik verheug me al op de avonturen op de zuidelijke eilanden volgende week, waar we elkaar weer zien. In de tussentijd gaan we gewoon een beetje chillen en relaxen, niks geks, geen pech en geen avontuur. Ben benieuwd.

Lucky

En dan sta je met je hele gezin te wachten op een rood stoplicht voor een hectisch kruispunt middenin Bangkok, en terwijl de motors, auto's en tuktuks om je oren razen zie je aan de overkant van de straat ineens een Haarlemse bekende staan! 

We schieten allemaal ongelovig in de lach, en als het licht eindelijk groen is en we over kunnen steken en elkaar begroeten, wij nog altijd vol ongeloof en lacherig, zij zo blij om bekenden tegen te komen. Ze vertelt geëmotioneerd over hun vakantie in Thailand tot nu toe. Zonder dat we het van elkaar wisten dezelfde dag aangekomen als wij, en met dezelfde plannen voor hun gezin met 3 kinderen, en hoe hun reis veranderde in een nachtmerrie toen hun jongste ernstig ziek werd aan boord en nu al 2 dagen in het ziekenhuis aan de monitors ligt. Met kippenvel sta ik te luisteren naar haar verhaal. Wat gaat mijn hart uit naar deze moeder. We wisselen hoteladressen uit om elkaar hopelijk later deze maand gezond en wel weer ter kunnen zien. 

En terwijl ik dit schrijf lig ik in de nachttrein naast mijn kleine slapende Madée, in dezelfde trein als waar zij nu ook in hadden gereisd, als hun jongste potverdorie niet ziek was geworden. Zo bizar. Gelukkig zijn we in een land waar de medische zorg heel goed is, en zijn z'n ouders en zussen ongetwijfeld sterk en stoer genoeg om deze zogenaamde paradijselijke vakantie die verandert is in een boze droom toch zo positief mogelijk te boven te komen. Ik besef me weer eens te meer wat een lucky bastards wij zijn om álles in ons rijke leven.

Zomerkamp

De vaatwasser raakte nooit meer vol, de wasmachine ook niet maar de snoeppot bleef altijd gewoon gevuld. 

Ik hoefde maar 1 rugje te kriebelen in plaats van 3 en de hele week precies 0 keer (nul!) te mopperen over telefoongebruik, rondslingerende jassen, schoenen en andere zooi. We kregen 0 keer commentaar op het eten en ik hoefde 'savonds de chips, chocola en afstandsbediening alleen maar te delen met Fabian. Wát een rust.

Ik heb over beide kinderen maar 1 afschuwelijke nachtmerrie gehad (de ene is voor altijd verdwaald in Bangkok en de ander ontvoerd door IS) maar overdag was het huis gewoon lekker stil en opgeruimd. 

Heerlijk rustig, zo'n zomerkamp. Echt. Een week lang geen enkele vorm van contact. Zelfs alle 3000 vrolijke foto's van haar kamp wist Febe blijkbaar te ontwijken, ontdekte ik na 6x per dag Facebook checken, en Joren is op zijn prehistorische kamp sowieso ontbonden van alle vormen van moderne communicatie dus dat was ook lekker rustig voor het thuisfront. Zucht. 

Vanochtend werd ik wakker met het gevoel alsof ik jarig ben; vanavond en morgen komen ze allebei weer thuis!

Slingers, taart, ballonnen, heel veel stoere verhalen en heel veel vieze was. Daar gaat mijn rust. Jippie!!

Niks aan hier

Niks aan hier. Nog steeds niet. 

Hoogtepunt was de plotselinge donder die losbarstte terwijl we nét op de top van de hoogste Beekse Berg stonden, maar Madée zou de klos zijn omdat zij op Fabians nek zat, dus kon de rest van ons met een gerust hart verder genieten van de wildernis. 

Want die was er, dúizenden naaktslakken om bij stil te staan en niet meer verder te willen lopen. Zucht. Lopen ging voor Joren toch al niet, met zijn gehandicapte been, maar gelukkig was Febe mee, die met een noodvaart door het park wilde op zoek naar de souvenirshop, dus zij duwde opa Joren snel voort in zijn rolstoel. Sterk als ze is. Heeft ze van haar moeder; die krijgt met armpje drukken gewoon haar vader neer. Wel met 2 armen tegelijk, maar toch. 

De autosafari was ook al zo'n succes, kamelen blokkeerden de weg waardoor we uiteindelijk vanzelf toch maar weer gingen lopen.

Het was het rustigste weekendje weg ooit. We zijn nog onderweg naar Haarlem, dus wie weet, maar ben tot nu toe nog nooit zo relaxt thuisgekomen. En ze zitten écht alledrie op de achterbank, ondanks mijn belofte aan Febe hebben we toch Joren maar niet achtergelaten.

Wel jammer van Madée's handje, maar we zijn al blij dat die krokodil tenminste achter tralies zat, anders hadden we wellicht nog meer van haar moeten missen.

Geen vakantieperikelen

Dit verhaal voegt echt niks toe. We zijn op vakantie, maar alles gaat goed. Nauwelijks belangrijke spullen vergeten mee te nemen, onderweg geeneens ruzies of autopech. Ons huisje aan het water is mooi en compleet, en nadat de elektrische dienst de hele middag bezig is geweest werd ook de afgefikte waterkoker ontdekt en daardoor de stroomstoring verholpen. 

Geen spektakels, alles chill. Wel zaten we binnen een uur na aankomst met Joren bij de ehbo wegens een enorm bloedend gat in zijn knie, maar dat kwam omdat 'ie andere jochies op een glijbaan had helpen klimmen. Ook al zo braaf. En als je zonder factor op een strandje met je dreumes in slaap valt, dan verbrand je, maar dat ben ik allang gewend, en Madée wordt gewoon meteen lekker bruin. Dat was ook al geen dingetje. 

En dat Madée haar raketje woest en ontdaan naar het hoofd van de buurman slingerde toen ze onze proeverij van toetjes zag aankomen, was behalve grappig eigenlijk ook alleen maar logisch.

Gelukkig zit er nog niet eens 1 dag op. Hopelijk morgen meer geluk en weer wat leven in de brouwerij. Dan gaan we op safari. Naar de loslopende wilde dieren. Wordt vervold.