Mespuntje poeder

"Een nieuw gezicht?" Vraagt de huisarts. Als ik naar haar glimlach leest ze snel even terug wat ze de vorige keer over mij in haar computer heeft getikt. "Ach ja, natuurlijk... die keukentafelgesprekken in schalkwijk..." En ze kijkt me weer aan. "Goh, je ziet er nog niet zo goed uit. Heel moe." Oja? Vraag ik. "Ja, het gaat nog niet zo goed hè? Eh.. Hoe gaat het met je?" Herstelt ze zich- te laat. Ik vertel dat ik daar nu aan ga twijfelen, maar dat ik me vanochtend eigenlijk heel goed voelde. De huisarts vraagt me naar het cijfer van mijn moeheid. Ik zet laag in, heb geen flauw idee, natuurlijk ben ik moe, maar daarom heb ik me niet ziek gemeld. (Zijn er moeders die niet moe zijn?) Een 6,5 besluit ik. Dat is echt nog te hoog, is het antwoord. Ze adviseert me nog zeker een week thuis te blijven, liever langer, en daarna eventueel heel langzaam weer op te bouwen. Ze zal me iets antroposofisch voor schrijven. Wat dan? Vraag ik. "Een poeder, bij elke maaltijd een flinke mespunt nemen." 

Als ik wegfiets krijg ik de slappe lach. Gelukkig voer ik mijn keukentafelgesprekken anders.