Herfstvakantie, en wat hebben we hier naar uitgekeken! Eindelijk naar opa en oma Lies in Spanje! Wat zijn we benieuwd naar hun boerderij, het land waarin opa nu woont, en hoe zullen de dagen er daar uit zien? 8 maanden hebben we hem niet gezien en wat hebben we veel zin om weer met hem te kunnen knuffelen en stoeien en kletsen!
We vliegen pas om 20.00 uur ’s avonds, en zijn allemaal de hele dag vrij. Alle tijd dus om rustig in te pakken, de katten nog eens lekker te kroelen, nog een kopje koffie met oma te drinken en heeeel lang te wachten tot we nu eindelijk eens kunnen gaan.. Nadat Joren en Febe minimaal 14 keer hun rugzak hebben omgekieperd en weer opnieuw hebben ingepakt, braaf hebben zitten kleuren, heel woest op smurfenmuziek hebben gedanst,12 rondjes om het huis hebben gefietst en door spanning en verveling zeer eh.. onwenselijk gedrag hebben vertoond, besluiten we om maar alvast naar Schiphol te vertrekken. Daar is zoveel te zien voor ze, en alles beter dan nog langer met die 2 stuiterende opgewonden kleuters in een kleine ruimte hoeven zijn. .
Lekker op tijd dus komen we aan op het vliegveld. Inchecken hebben we thuis via internet al gedaan en de bagage is snel ingeleverd. “Laten we nog niet achter de douane gaan”, stelt F. voor, “aan deze kant zijn veel meer winkels en kunnen we nog lekker even eten”. Goed idee, dus gaan we van de Burger King naar de Indische toko, rennen buiten nog es rond, halen een ijsje en koffie en tijdschriften en dropjes en besluiten dan maar eens richting ons vliegtuig te gaan. Eigenlijk al kinderbedtijd, en het rennen heeft inmiddels plaatsgemaakt voor héél langzaam lopen. Met 1 kind op de rug en 1 op de bagagekar komen we aan bij de securitycheck. “Jee, wat staan hier veel mensen, zeg, zou er iets aan de hand zijn?” We halen onze schouders op, hebben hier tenslotte geen tijd voor en lopen langs de immense rijen naar de poortjes. ..Om daar vriendelijk doch dwingend terug gebonjourd te worden, de honderden mensen enigszins gegeneerd opnieuw te passeren en dan maar tja, achteraan aan te sluiten..
Febe stort prompt huilend in elkaar, is het reizen nu wel zat en wij eigenlijk ook: Dit gaan we natuurlijk nooit redden! We hebben nog maar 3 kwartier voor we de lucht in moeten! “Wat is er mama! Wat gaan we niet redden! Waar is ons vliegtuig?” Grote paniek in Joren’s ogen en Febe die het jengelen nog wat harder aanzet. De dropjes, waar zijn nu toch die dropjes.. De paspoorten kunnen weer terug in mijn tas, dit gaat nog een hele tijd duren.. Tergend langzaam beweegt de rij zich voort, na honderd meter passeren we een bordje Wachttijd circa 1 uur en vragen ons af waarom we geen rechtsomkeert maken. De sfeer in de rij wordt gek genoeg steeds lacheriger, mensen maken grapjes en knopen praatjes aan over de reizen, die hopelijk nog gemaakt kunnen worden vanavond. Frustraties worden losgelaten, waarschijnlijk in de wetenschap dat niemand nu invloed uit kan oefenen. Na een lang half uur gaat de rij steeds sneller bewegen en krijgen we weer hoop. Maken onze veters alvast los en doen onze broekriemen af zodat we sneller gecheckt kunnen worden. Maar waar zijn nou die paspoorten weer?! Eindelijk zijn we aan de beurt! Ieuwieuwieuw!! Ach arme.. bij Joren gaat het alarm af en met een zeer benauwd gezicht laat hij zich fouilleren door een wel heel grote meneer die gelukkig nog wel een geintje met hem probeert te maken. Eenmaal gecheckt zien we dat we wel heel snel moeten zijn willen we vanavond nog naar Spanje kunnen. F. regelt 2 bagagekarren, sjort de tassen en kinderen erop en zo hard we kunnen rennen we zigzaggend langs alle mensen met tassen richting de pier. Joren en Febe vinden het wel weer een leuk avontuur en moedigen ons hard aan, terwijl ze als een koffer op de kar zitten. Niet geheel verantwoord, en dat blijkt, want na een paar minuten wordt Febetje gelanceerd.. Duidelijk gepijnigd en erg geschrokken kruipt ze met flinke tegenzin toch weer terug op de kar, geheel tegen mijn gevoel in, kan haar niet eens even troosten, maar we hebben nu geen tijd te verliezen. Gelukkig hebben we de meest verre pier, dus kunnen we onze hardlooptalenten nog even demonstreren.. Ik hoor hoe onze namen door de intercom klinken en terwijl de moed me in de schoenen zakt zet ik toch nog even aan. Compleet buiten adem bereiken we de pier. Er wordt niet echt op ons gewacht, de 2 stewardessen staan gezellig te kletsen, en ik zie trouwens ook een ander vluchtnummer op de computer staan. Opnieuw hoor ik onze namen en dan zie ik op het beeldscherm een wijziging staan, we moeten nog een pier verder.. Daar gaan we weer, 2 kinderen in totale verwarring meeslepend, maar net op tijd bereiken we dan toch nog de juiste pier. We worden snel het vliegtuig in geholpen en ploffen stijf van de adrenaline neer in onze stoelen. Dorst!! Warm!! Stress!! F. en ik kijken elkaar half lachend half huilend aan, en kunnen nauwelijks geloven dat we het echt gehaald hebben. Joren z’n broek hangt op z’n knieën en ja, natuurlijk liggen al onze broekriemen nog in de bagagekar. Geeft niks, in Spanje hebben ze vast veel mooiere! Na een heel lange anderhalf uur vallen Febe en Joren dan toch nog in slaap en landen we veilig in Spanje. Febe kijkt scheel van vermoeidheid en snapt er niets meer van. Opnieuw mag ze op een bagagekar, maar nu heel voorzichtig en handje vast met mama. Ik word een beetje zenuwachtig en verlang heel erg naar het moment dat we zo meteen de deuren door lopen en dan eindelijk mijn vader weer zullen zien. Hello goodbye zal er niets bij zijn, bij ons fantastische emotionele weerzien!
Als we de koffers hebben schuifelen we giechelend de deur door. Speur de wachtende gezichten af en ontdek.. geen papa, geen opa, geen oma Lies. Met een treurlip loop ik stoer de hal door, en bedenk me dat ik eigenlijk helemaal geen duidelijke afspraak gemaakt heb met m’n vader. Ja, ze weten dat we vanavond aankomen, en volgens mij ook op dit vliegveld, maar heb ik dat wel duidelijk gecommuniceerd? Ik zou de vluchtgegevens nog doormailen, maar heb ik dat eigenlijk wel gedaan? Ik grijp naar m’n telefoon en kom erachter dat ik zijn telefoonnummer niet eens in mijn telefoonboek heb staan. Heb je ook niet nodig als je met elkaar Skyped. Wel heb ik het 06 van Annelies, maar zal ze dat ook hier in Spanje gebruiken? Er wordt in elk geval niet opgenomen.. Hmm.. hoe leg ik dit de kinderen nu weer uit.. F. mompelt al wat over taxi’s en hotels, terwijl de kindjes steeds stiller en ongeruster worden. Na een half uur loop ik met Joren voor de zoveelste keer naar buiten om opa te vinden, en ja hoor! In de verte zien we hem aan komen lopen! Febe komt ook snel aan rennen, samen met Joren vliegt ze opa in zijn armen, en heb ik toch nog mijn Hello goodbye momentje.. Wat fijn om mijn lieve, stoere, geëmigreerde papa weer te kunnen zien en vasthouden!
Als ik een paar uur later in een heel vreemd heerlijk bed lig, met mijn kindjes knus in de kamer naast me, voel ik me heel gelukkig. Ik kan niet wachten tot het ochtend is en we met z’n allen Spaanse avonturen kunnen gaan beleven, op de boerderij van opa en oma Lies.
Dat we net tot de ontdekking zijn gekomen dat we onze koffer met alle kostbaarheden op het Spaanse vliegveld hebben laten staan mag de pret niet drukken. En dat we al onze jassen op de terugweg op datzelfde vliegveld zullen laten liggen weet ik dan nog niet, dus ook dat maakt mij niet uit.
Wij zijn heerlijk op reis!
