Jee, dat was 'm dan; The Indian Huis Party... Ik zit nog steeds na te genieten!
Een maand of twee bedachten mijn India-collega's en ik dat het leuk zou zijn om een benefietfeest te organiseren, om geld te verzamelen om huizen te kunnen bouwen in Pondicherry in India.
Afgelopen vrijdag was de grote avond, om 19.30 begonnen we met een Indiase maaltijd (Lekker! Heet!), geregeld door The Indian Corner met een cheesecake om je vingers bij af te likken van Storing. Vanaf 21 uur starten de dj's Da Vinci, Manolo Mendez en Whiplash, met hun eerste set, en maakten de vroegste gasten voorzichtig hun eerste danspasjes.
Ondertussen zaten er in de vip-ruimte boven al verschillende muzikanten zich voor te bereiden op het Indiase-huiskamerconcert wat ze weggaven. Prachtig en sfeervol was het, dit optreden verzorgd door Thomas Kwakernaat, Kees van Boxtel, en Toetsie Lugtigheid. Ze bespeelden bijzondere instrumenten, hang, bansuri-fluit en tanpoura. Heel bijzonder om mee te maken.
Beneden druppelden de gasten intussen binnen en werd de sfeer steeds gezelliger.
Er werden volop lootjes verkocht voor de loterij met allerlei leuke gesponsorde prijzen. Oeh, wat had ik gehoopt op zo'n cadeaubon van Dodici, Pieck of Mezzo! Fabian moest en zou een hardloopclinic winnen, maar helaas voor ons, gingen deze en alle andere mooie prijzen aan onze neus voorbij. Gelukkig had Fabian tijdens de veilingronde al voldoende gesponsorde Ippon-Weiss biertjes achter de kiezen, zodat hij het hoogste bod heeft gedaan voor een premiere-voorstelling en meet&greet met Bastiaan Ragas (ja ja!)!
Boven gingen de huiskamerconcerten gewoon door. Alhoewel, gewoon, Mylene, een aanstormend jong zang-talent, gaf twee hele mooie optredens weg en heeft daar veel mensen mee geraakt. Zangeres Juliska kwam met haar gitarist Rick voor een afsluitend prachtig concert. Er hebben vrijdag een hoop mensen kunnen genieten van hun talenten. Ik ben zo onder de indruk van die artiesten, die zich geheel belangeloos inzetten!
De dj's kwamen steeds meer op stoom, de dansvloer was binnen mum van tijd vol. Daar stond ik, op het podium, eerst nog in die mooie Sari uit Sri Lanka, maar al snel toch maar weer in wat comfortabelere kleding, te dansen, te dansen en te dansen, om me heen al die lieve vrienden en leuke collega's. En al die mensen maar drinken en plassen voor het goede doel!
Na al het regelen en organiseren van de afgelopen weken heb ik echt met volle teugen genoten van dit benefietfeest, juist door de inzet van iedereen die er aan mee heeft geholpen!
En ineens was het dan 4 uur, ik had de dj's beloofd dat ik na de sluiting shoarma voor ze zou halen- maar een van hen was me te snel voor. Ik heb toen, ondanks mijn vegetarische principes, nog maar even helpen opeten. (jammie!)
De fietsrit naar huis was zalig, eindelijk kon ik mijn zere voeten ontlasten..
Maar jongens! Wat een werk hebben mijn India-collega's met elkaar verricht, om deze topavond neer te zetten! Er is rond de € 2500,- opgehaald, voor Habitat For Humanity, voor de bouw van huizen in India!
Team Haarlem For India, en alle mensen die hebben bijgedragen aan The Indian Huis Party: Dank je wel!!
http://www.buildwithme.org/nl/profiel/t/annet_prins
zondag 25 november 2012
zondag 11 november 2012
Liefdewerk en kippenvel
Wat een uitdaging, om € 2300,00 aan sponsorgeld binnen te halen, en dat in deze roerige slechte economische tijden. Om me heen hoor ik dat veel mensen zich zorgen maken om de plannen van het nieuwe kabinet. Wat gaat dit betekenen voor je eigen toekomstige uitgave-mogelijkheden?
Zelf heb ik de (slechte?) gewoonte om eerst te zien en dan te geloven, of merken in dit geval, wat de gevolgen voor onze gezinssituatie zullen zijn. We verdienen allebei prima, en zijn in staat om alles aan te schaffen wat we nodig hebben. Ik heb er vertrouwen in dat als het nodig is, we ook nog voldoende weten te bezuinigen, door creatiever met onze wensen om te gaan- en deze bij te stellen.
Maar mensen bezuinigen in krappe tijden, en natuurlijk op goede doelen!
Wat is het dan fantastisch om te merken dat ik mensen in mijn omgeving heb die mijn goede doel toch willen sponsoren! Iedere keer dat ik iemand benader om iets voor het India-project te willen betekenen, moet ik een drempel over. Ik realiseer me heel goed dat veel mensen bang zijn dat hun geld ergens aan een strijkstok blijft hangen, terwijl ze het zelf ook goed hadden kunnen gebruiken.
Omdat ik echt achter dit project sta, neem ik steeds makkelijker die drempel. En elke keer weer krijg ik kippenvel als ik merk dat iemand belangeloos op de een of andere manier mee wil werken aan het project. Bijvoorbeeld die collega, die voor mij op het werk met een enveloppe rond gaat. Of de uitbater van het cafe in Haarlem, waar we een gaaf feest kunnen organiseren, en daar helemaal onze eigen Indiaanse invulling aan mogen geven. En de dj’s die een hele avond de lekkerste muziek komen draaien! Hartstikke enthousiast en helemaal voor niks! Of die vriendin in Sri Lanka, die op eigen initiatief is gaan shoppen om leuke details voor het feest te vinden. En die andere vriendin, die aanbied om de hele avond kosteloos achter de bar te gaan staan! Of de uitbater van die leuke wijnbar, die een prachtige cadeaubon weggeeft ten gunste van de loterij op het feest. Muzikanten, ik kende ze niet eens, maar ze raken enthousiast door het India-project en beloven een prachtig optreden weggeven tijdens het feest. Alle vrienden en familieleden die naar mijn ideeën luisteren, meedenken en/ of geld doneren! Fabian, die samen met de kinderen een plan bedenkt om de lekkerste oliebollen te gaan bakken en te verkopen. Allemaal voor India. Het raakt me elke keer weer.
Met mijn inschrijving bij Habitat heb ik me verplicht om links-of rechtsom het gehele sponsorgeld binnen te halen. Ik heb al een heel mooi bedrag bij elkaar gekregen, maar ben nog lang niet bij het einddoel. Spannend dus! Maar toch, elke keer weer als iemand aangeeft dat het echt een mooi project is, krijg ik er weer vertrouwen in dat het moet gaan lukken. Wat is het fantastisch, juist om in deze tijden ook voor dat andere deel in de wereld iets te kunnen betekenen.
Hier kun je meer lezen over Habitat For Humanity en mijn persoonlijke reden om me voor India in te zetten: http://www.buildwithme.org/nl/profiel/t/annet_prins
Zelf heb ik de (slechte?) gewoonte om eerst te zien en dan te geloven, of merken in dit geval, wat de gevolgen voor onze gezinssituatie zullen zijn. We verdienen allebei prima, en zijn in staat om alles aan te schaffen wat we nodig hebben. Ik heb er vertrouwen in dat als het nodig is, we ook nog voldoende weten te bezuinigen, door creatiever met onze wensen om te gaan- en deze bij te stellen.
Maar mensen bezuinigen in krappe tijden, en natuurlijk op goede doelen!
Wat is het dan fantastisch om te merken dat ik mensen in mijn omgeving heb die mijn goede doel toch willen sponsoren! Iedere keer dat ik iemand benader om iets voor het India-project te willen betekenen, moet ik een drempel over. Ik realiseer me heel goed dat veel mensen bang zijn dat hun geld ergens aan een strijkstok blijft hangen, terwijl ze het zelf ook goed hadden kunnen gebruiken.
Omdat ik echt achter dit project sta, neem ik steeds makkelijker die drempel. En elke keer weer krijg ik kippenvel als ik merk dat iemand belangeloos op de een of andere manier mee wil werken aan het project. Bijvoorbeeld die collega, die voor mij op het werk met een enveloppe rond gaat. Of de uitbater van het cafe in Haarlem, waar we een gaaf feest kunnen organiseren, en daar helemaal onze eigen Indiaanse invulling aan mogen geven. En de dj’s die een hele avond de lekkerste muziek komen draaien! Hartstikke enthousiast en helemaal voor niks! Of die vriendin in Sri Lanka, die op eigen initiatief is gaan shoppen om leuke details voor het feest te vinden. En die andere vriendin, die aanbied om de hele avond kosteloos achter de bar te gaan staan! Of de uitbater van die leuke wijnbar, die een prachtige cadeaubon weggeeft ten gunste van de loterij op het feest. Muzikanten, ik kende ze niet eens, maar ze raken enthousiast door het India-project en beloven een prachtig optreden weggeven tijdens het feest. Alle vrienden en familieleden die naar mijn ideeën luisteren, meedenken en/ of geld doneren! Fabian, die samen met de kinderen een plan bedenkt om de lekkerste oliebollen te gaan bakken en te verkopen. Allemaal voor India. Het raakt me elke keer weer.
Met mijn inschrijving bij Habitat heb ik me verplicht om links-of rechtsom het gehele sponsorgeld binnen te halen. Ik heb al een heel mooi bedrag bij elkaar gekregen, maar ben nog lang niet bij het einddoel. Spannend dus! Maar toch, elke keer weer als iemand aangeeft dat het echt een mooi project is, krijg ik er weer vertrouwen in dat het moet gaan lukken. Wat is het fantastisch, juist om in deze tijden ook voor dat andere deel in de wereld iets te kunnen betekenen.
Hier kun je meer lezen over Habitat For Humanity en mijn persoonlijke reden om me voor India in te zetten: http://www.buildwithme.org/nl/profiel/t/annet_prins
vrijdag 14 september 2012
Elf jaar geleden...
…was ik net begonnen aan een cursus Spaans. Ik zat in het laatste jaar van mijn studie en was van plan om eenmaal afgestudeerd, voor een jaar naar Columbia te vertrekken. Ik had allerlei informatie over het vrijwilligerswerk wat ik wilde verrichten in een weeshuis aldaar. Spaanse woordjes leren viel niet mee naast mijn andere activiteiten: 4 dagen stage bij vluchtelingenwerk, 1 dag studeren, 4 avonden bijbeunen in een Mexicaans restaurant waar ik ook graag de leuke nachten in de stad met collega’s aan vastplakte. Een beetje teveel van alles volgens mijn intervisiebegeleidster, maar ik was energiek en vond het allemaal leuk om te doen.
De maandagavonden bij de Spaanse juf Mercedes thuis, stonden in contrast met de overige avonden in de horeca: ik zat in een groepje dames van middelbare leeftijd, die vanwege hun eigen redenen, zich nogal fanatiek gestort hadden op de Spaanse lessen. Uiterst serieus verlangden ze van zichzelf en de rest van de cursisten, dat we elke week weer heel wat zinnetjes Spaans met elkaar konden uitoefenen. Al na de derde les zat ik wat glazig terug te staren wanneer mij van alles in het Spaans werd gevraagd en ik me probeerde te redden door een bijzondere combinatie Frans-duits-engels uit te stoten. Mercedes en ik waren de enige die erom konden lachen (en ik trouwens pas op de fiets terug naar huis). De overige dames gaven hun beklag.
Ergens aan beginnen doe ik met heel veel overgave, ergens mee stoppen kan ik gelukkig ook best goed, zeker als ik een reden heb. En die reden kwam, of eigenlijk verloor ik alle reden, want ik werd plotseling halsoverkop verliefd. Aan het werk achter de bar op een festival ontmoette ik Fabian. Leuke grapjes en oogcontact en uiteindelijk telefoonnummers uitgewisseld, was ik al snel niet meer in staat om me te concentreren in mijn multomap “Conversacion 1”. Ik had trouwens wel wat beters te doen tegenwoordig op mijn schaarse vrije avonden, dan de geïrriteerde blikken van dames met te veel vrije tijd trachten te negeren. Ik ging langs bij Mercedes, betaalde haar volgens afspraak voor de nog niet ontvangen lessen, en fietste opgelucht weer weg. Niks voor mij, Spaans.
Ik werd nog veel verliefder, probeerde niet meer aan het weeshuis in Columbia te denken, studeerde af en trok bij Fabian in z’n appartement in Amsterdam Oost. Hier kon ik mijn verscheidenheid aan reeds opgedane talen best goed gebruiken, en regelmatig maakte ik mij ook zorgen om zielige kindjes ’s avonds op straat. Ik was voorlopig op mijn plek. Verliefd als ik was bedacht ik me dat ik beter nu niet een jaar weg kon gaan, maar eerst eens op zoek moest gaan naar een echte baan.
Zo gezegd, zo gedaan.
Inmiddels is het elf jaar later en ben ik een paar mooie reizen, een paar veel te dikke katten, een huwelijk, een bakfiets, een caravan en 2 bloedjes van kinderen rijker. Wat wil een mens nog meer..
Maar toen mijn vader vorig jaar naar Spanje verhuisde, had ik een goede reden om mijn nooit weggegooide Spaanse multomap er weer eens bij te pakken. Met het opgraven van de woordjes uit mijn geheugen, kwamen ook de herinneringen uit die tijd weer terug. En vond ik het eigenlijk best wel jammer dat ik nooit dat vrijwilligerswerk in dat weeshuis aan de andere kant van de wereld ben gaan doen.
En toen zag ik een berichtje op Facebook van een leuke collega voorbijkomen. Ze zocht sponsorgeld voor het vrijwilligerswerk wat ze van plan was te gaan verrichten met een groepje collega’s in India. Ik was direct getriggerd en wilde er meer van weten. Op de website van de stichting las ik van alles over het werk en ik werd erdoor geraakt.
Ja, natuurlijk wilde ik mijn collega best sponsoren, maar eigenlijk wilde ik ook de handen uit de mouwen steken! Mijn collega bracht me in contact met de initiatiefneemster van het project, die me direct vroeg of ik soms ook mee naar India wilde gaan. Wauw! Het voelde meteen als een enorme kans.
Na een voorlichtingsbijeenkomst en een gesprek met Fabian besloot ik het te doen. Een week lang, samen met collega’s die ik nog nauwelijks ken, fysiek hard werken aan huizen voor mensen in India uit de laagste kasten. Mensen die wel bloedjes van kinderen hebben, maar geen huis, laat staan een te dikke kat of caravan. Mensen die bereid zijn om hun situatie te verbeteren, door zelf initiatief te nemen en zich bij de stichting aanmelden. Die mee bouwen aan hun nieuwe huis, en vervolgens aan de huizen van andere mensen uit hun gemeenschap. Mensen die ondanks dat ze geen vaste inkomsten hebben toch een renteloze lening via de stichting afnemen, omdat ze het vertrouwen hebben dat hun voorheen uitzichtloze situatie verbeterd kan worden. De stichting Habitat for Humanity, bouwt huizen over de hele wereld voor gezinnen die dat nodig hebben, samen met lokale vaklui. Een huis is volgens Habitat een basis voor ieder gezin. Hiermee wordt hygiëne gewaarborgd, wordt het voor vrouwen mogelijk om een veilige plek te hebben om zich terug te trekken, en wordt het voor kinderen mogelijk dat er een plek is waar ze veilig kunnen spelen, leren en rusten.
Ik ga in april 2013 een week naar Pondicherry in India, om daar zelf mee te kunnen helpen aan de bouw van de huizen, en de mensen daar een hart onder de riem te kunnen geven. Ik geloof dat ik daar mensen mee kan helpen en ze kan laten zien dat ze niet worden vergeten in het verre rijke westen. Tegelijkertijd wil ik mijn eigen ogen niet sluiten voor alle mensen en kinderen in de wereld voor wie welzijn en geluk niet zo voor het oprapen ligt als voor mij en mijn gezin.
Elf jaar na het stoppen en beginnen van mijn Spaanse lessen, waarmee ik begon uit idealistische overwegingen, en waarmee ik stopte om zelf een gezin op de wereld te zetten, heb ik de kans aangepakt om fysiek mee te kunnen bouwen aan een mooiere wereld.
Met Fabian ben ik deze week naar een informatieavond geweest over pleegzorg, om ook Nederlandse kinderen voor wie geluk soms ver te zoeken is, misschien wat simpel geluk uit een gewoon gezin mee te kunnen geven. Niet alleen in India, maar ook in Haarlem kan de wereld een beetje mooier gemaakt worden tenslotte.
Daarnaast ga ik deze maand toch weer beginnen met een cursus Spaans, want waar je aan begint, dat maak je af!
Samen met mijn andere India-collega’s ben ik op zoek naar manieren om sponsorgeld op te kunnen halen. Huizen bouwen kost een hoop geld. Zelf ben ik natuurlijk aan het sparen voor mijn reis. Daarnaast is er geld nodig voor bouwmaterialen. Via een eerder berichtje op Linked-in en Facebook heb ik al enthousiaste reacties gehad. Fantastisch om te merken dat mensen meeleven en denken!
Wil jij me ook sponsoren om huizen te kunnen bouwen in India? Stort dan het bedrag dat je kunt missen op ING: 7181652 t.n.v. Haarlem for India o.v.v. Annet
Meer informatie over de stichting vindt je op www.habitat.nl
De maandagavonden bij de Spaanse juf Mercedes thuis, stonden in contrast met de overige avonden in de horeca: ik zat in een groepje dames van middelbare leeftijd, die vanwege hun eigen redenen, zich nogal fanatiek gestort hadden op de Spaanse lessen. Uiterst serieus verlangden ze van zichzelf en de rest van de cursisten, dat we elke week weer heel wat zinnetjes Spaans met elkaar konden uitoefenen. Al na de derde les zat ik wat glazig terug te staren wanneer mij van alles in het Spaans werd gevraagd en ik me probeerde te redden door een bijzondere combinatie Frans-duits-engels uit te stoten. Mercedes en ik waren de enige die erom konden lachen (en ik trouwens pas op de fiets terug naar huis). De overige dames gaven hun beklag.
Ergens aan beginnen doe ik met heel veel overgave, ergens mee stoppen kan ik gelukkig ook best goed, zeker als ik een reden heb. En die reden kwam, of eigenlijk verloor ik alle reden, want ik werd plotseling halsoverkop verliefd. Aan het werk achter de bar op een festival ontmoette ik Fabian. Leuke grapjes en oogcontact en uiteindelijk telefoonnummers uitgewisseld, was ik al snel niet meer in staat om me te concentreren in mijn multomap “Conversacion 1”. Ik had trouwens wel wat beters te doen tegenwoordig op mijn schaarse vrije avonden, dan de geïrriteerde blikken van dames met te veel vrije tijd trachten te negeren. Ik ging langs bij Mercedes, betaalde haar volgens afspraak voor de nog niet ontvangen lessen, en fietste opgelucht weer weg. Niks voor mij, Spaans.
Ik werd nog veel verliefder, probeerde niet meer aan het weeshuis in Columbia te denken, studeerde af en trok bij Fabian in z’n appartement in Amsterdam Oost. Hier kon ik mijn verscheidenheid aan reeds opgedane talen best goed gebruiken, en regelmatig maakte ik mij ook zorgen om zielige kindjes ’s avonds op straat. Ik was voorlopig op mijn plek. Verliefd als ik was bedacht ik me dat ik beter nu niet een jaar weg kon gaan, maar eerst eens op zoek moest gaan naar een echte baan.
Zo gezegd, zo gedaan.
Inmiddels is het elf jaar later en ben ik een paar mooie reizen, een paar veel te dikke katten, een huwelijk, een bakfiets, een caravan en 2 bloedjes van kinderen rijker. Wat wil een mens nog meer..
Maar toen mijn vader vorig jaar naar Spanje verhuisde, had ik een goede reden om mijn nooit weggegooide Spaanse multomap er weer eens bij te pakken. Met het opgraven van de woordjes uit mijn geheugen, kwamen ook de herinneringen uit die tijd weer terug. En vond ik het eigenlijk best wel jammer dat ik nooit dat vrijwilligerswerk in dat weeshuis aan de andere kant van de wereld ben gaan doen.
En toen zag ik een berichtje op Facebook van een leuke collega voorbijkomen. Ze zocht sponsorgeld voor het vrijwilligerswerk wat ze van plan was te gaan verrichten met een groepje collega’s in India. Ik was direct getriggerd en wilde er meer van weten. Op de website van de stichting las ik van alles over het werk en ik werd erdoor geraakt.
Ja, natuurlijk wilde ik mijn collega best sponsoren, maar eigenlijk wilde ik ook de handen uit de mouwen steken! Mijn collega bracht me in contact met de initiatiefneemster van het project, die me direct vroeg of ik soms ook mee naar India wilde gaan. Wauw! Het voelde meteen als een enorme kans.
Na een voorlichtingsbijeenkomst en een gesprek met Fabian besloot ik het te doen. Een week lang, samen met collega’s die ik nog nauwelijks ken, fysiek hard werken aan huizen voor mensen in India uit de laagste kasten. Mensen die wel bloedjes van kinderen hebben, maar geen huis, laat staan een te dikke kat of caravan. Mensen die bereid zijn om hun situatie te verbeteren, door zelf initiatief te nemen en zich bij de stichting aanmelden. Die mee bouwen aan hun nieuwe huis, en vervolgens aan de huizen van andere mensen uit hun gemeenschap. Mensen die ondanks dat ze geen vaste inkomsten hebben toch een renteloze lening via de stichting afnemen, omdat ze het vertrouwen hebben dat hun voorheen uitzichtloze situatie verbeterd kan worden. De stichting Habitat for Humanity, bouwt huizen over de hele wereld voor gezinnen die dat nodig hebben, samen met lokale vaklui. Een huis is volgens Habitat een basis voor ieder gezin. Hiermee wordt hygiëne gewaarborgd, wordt het voor vrouwen mogelijk om een veilige plek te hebben om zich terug te trekken, en wordt het voor kinderen mogelijk dat er een plek is waar ze veilig kunnen spelen, leren en rusten.
Ik ga in april 2013 een week naar Pondicherry in India, om daar zelf mee te kunnen helpen aan de bouw van de huizen, en de mensen daar een hart onder de riem te kunnen geven. Ik geloof dat ik daar mensen mee kan helpen en ze kan laten zien dat ze niet worden vergeten in het verre rijke westen. Tegelijkertijd wil ik mijn eigen ogen niet sluiten voor alle mensen en kinderen in de wereld voor wie welzijn en geluk niet zo voor het oprapen ligt als voor mij en mijn gezin.
Elf jaar na het stoppen en beginnen van mijn Spaanse lessen, waarmee ik begon uit idealistische overwegingen, en waarmee ik stopte om zelf een gezin op de wereld te zetten, heb ik de kans aangepakt om fysiek mee te kunnen bouwen aan een mooiere wereld.
Met Fabian ben ik deze week naar een informatieavond geweest over pleegzorg, om ook Nederlandse kinderen voor wie geluk soms ver te zoeken is, misschien wat simpel geluk uit een gewoon gezin mee te kunnen geven. Niet alleen in India, maar ook in Haarlem kan de wereld een beetje mooier gemaakt worden tenslotte.
Daarnaast ga ik deze maand toch weer beginnen met een cursus Spaans, want waar je aan begint, dat maak je af!
Samen met mijn andere India-collega’s ben ik op zoek naar manieren om sponsorgeld op te kunnen halen. Huizen bouwen kost een hoop geld. Zelf ben ik natuurlijk aan het sparen voor mijn reis. Daarnaast is er geld nodig voor bouwmaterialen. Via een eerder berichtje op Linked-in en Facebook heb ik al enthousiaste reacties gehad. Fantastisch om te merken dat mensen meeleven en denken!
Wil jij me ook sponsoren om huizen te kunnen bouwen in India? Stort dan het bedrag dat je kunt missen op ING: 7181652 t.n.v. Haarlem for India o.v.v. Annet
Meer informatie over de stichting vindt je op www.habitat.nl
maandag 9 april 2012
Weekendje weg
Zeven jaar getrouwd dit jaar, en daar hoort af en toe wat gedoe bij. Na een heerlijke ruzie zit ik op mijn werk als ik een berichtje krijg: “Oppas geregeld voor Puk en Snoet, we gaan samen een weekendje weg!” Kijk, daar maken we nou af en toe graag even ruzie voor. De komende dagen ben ik druk op zoek naar goedkope tickets richting Barcelona, Madrid,Parijs, Londen, Berlijn, Wenen, Stockholm, Rome, Sienna, Venetië als ik begrijp dat het Paasweekend gewoon geen goedkope tickets weggeeft en besluit me te laten verrassen door F.
Vrijdagochtend en Puk en Snoet zijn net weggebracht naar opa en oma. In plaats van bedroefde gezichtjes zie ik door het raam 2 doldwaze kinderen die hun opa de kieteldood proberen te geven. Afscheid nemen kost ze in elk geval geen moeite meer. So there we go. Muziekje, zonnebril en de snelweg op. “Over 43 minuten zijn we er”. “Den Haag dus. Of nee, Rotterdam!” Een keer eerder zijn we samen naar Rotterdam geweest, 1 jaar getrouwd toen, en een kind van bijna 1 waardoor geheel tegenstrijdige behoeftes. Slaap en sex ja. De nood was gelukkig niet zo hoog dat een combinatie van onze wensen de beste optie was, maar Rotterdam werd geen waanzinnig succes. Nu gaan we het dus weer proberen, ik ben benieuwd!
Na 3 kwartier rijden we een natuurgebied in, ik zie allerlei ruiterpaden en ben ontroerd. Ik vind het zo ontzettend lief dat F zo zijn best heeft gedaan om het mij naar de zin te maken! Paardrijden doet hij tenslotte niet voor zijn lol. Even vraag ik me af of hij mijn paardrijbroek wel heeft weten te vinden maar ach, zo niet dan rij ik gewoon in mijn spijkerbroek. We draaien een parkeerterrein op en mijn ik vraag me af of ik voor de gek word gehouden.. We stoppen naast een megagebouw waar busladingen mensen uitstappen, sommigen verkleed en uitbundig, anderen schoorvoetend en duidelijk niet vrijwillig gekomen. Vrijgezellenfeestjes en personeelsuitjes. En wij. F kijkt met een grote grijns toe hoe ik zenuwachtig begin te giechelen en nog steeds verwacht dat ie ineens weer een dot gas geeft en doorrijdt naar een manege. Of gewoon naar een of andere stad om daar in het zonnetje koffie te drinken. Maar nee, hij stapt uit en trekt een weekendtas uit de kofferbak. Ongelovig loop ik achter hem aan naar binnen. Ik scan de muur waar met neonletters de activiteiten staan beschreven: Sumoworstelen, Bungeesoccer, Lasersquash, Klimmuur… Wat doen wij hier?? Schaatsen, Skiën.. Skien?? Het kwartje valt. 10 jaar samen met een snowboarder die elke nacht droomt van afdalingen en zwarte pistes en altijd heb ik weten te voorkomen dat ik mij, in zo’n met dronken mensen en bier, bockworsten, schnitzels en slechte muziek afgeladen akelig koud gebied zou begeven, wellicht ietwat gehinderd door een paar vooroordelen en een tikkie hoogtevrees. Maar nu ga ik er dus aan geloven.
F heeft duidelijk voorpret en ik geef me over. Uit de weekendtas haalt hij de skibroek van de buurvrouw en 10 minuten later weet ik me op die belachelijke skischoenen al niet normaal voort te bewegen.. F loopt er op weg of hij nooit anders heeft gedaan maar ik voel me net een kruising tussen een kameel en een pinguïn. Als ik om me heen kijk ben ik ook echt de enige die niet weet hoe die ski’s onder z’n schoenen moet klikken; links en rechts zoeven kinderen en bejaarden me voorbij. Ik haal m’n schouders op en glimlach dapper naar F. Hij gaat me voor naar de band die ons bovenaan de piste brengt en ik heb werkelijk geen idee hoe ik daar ook kom. Het is net als schaatsen, hoor ik zijn eerdere woorden in mijn hoofd. Ik probeer de latten over de sneeuw te bewegen door met mijn heupen te draaien, en span me tot het uiterste in, wat zeker iedereen in de verre omtrek aan mijn rode hoofd moet kunnen zien, maar ondertussen kom ik geen meter vooruit en voel me volkomen belachelijk. Als ik ontdek dat ik die vervelende latten ook gewoon op kan tillen (niks net als schaatsen!) en zo toch enigszins vooruit kom ben ik blij als ik eindelijk op de band omhoog sta. Even uitrusten. “Naar voren buigen!!”Roept F me toe, maar AUWWW!! Dat was net te laat.. Hmm.. interessant, mijn stijve rug kan verder achterover buigen dan ik dacht.. Ik laat me nog niet kennen en worstel me naar de top van de piste. F probeert me in een split te positioneren omdat ik dan het beste zou kunnen remmen en sturen, wat resulteert in de ene ski bovenop de andere waardoor ik kan kiezen tussen me laten vallen of de komende 2 uur gewoon niet meer bewegen. Na deze afweging en dan toch maar kiezen voor de eerste, minst aantrekkelijke, optie en nog een paar keer vallen en opkrabbelen, hebben we allebei geen idee meer hoe we mij veilig dit heuveltje af krijgen. Voor F is skiën zo vanzelfsprekend dat hij niet weet wat ie eigenlijk uit moet leggen en ik voel me totaal afhankelijk en hulpeloos. Ten einde raad laat ik me maar een stukje naar beneden glijden maar weet niet te voorkomen dat mijn ski’s allebei de andere kant op schuiven en jaa hoor daar lig ik weer. Zelfs opstaan kan ik niet alleen en ik vervloek F dat ie me hier naar toe ontvoerd heeft! Wat denkt ie wel niet! Hij weet toch dat ik hoogtevrees heb en skiën STOM vind!! En zouden we niet een romantisch weekendje weg gaan? Voor één keer iets leuks doen samen? Eén keertje maar! Dat is toch niet teveel gevraagd?! En als je me dan toch perse naar zo’n indoor-ski-toestand mee moet slepen zorg dan in elk geval dat je weet wat je me uit moet leggen zodat ik ook een beetje kan skien! En als dat niet lukt, regel dan een echte instructeur! Nu sta ik hier en kan geen kant op!! IK WIL NU NAAR HUIS!! In mezelf foeterend en af en toe een boze blik richting F besluit ik dat het dan maar zelf moet doen. Als ik dan toch geen hulp krijg! Mopperdemopper. Benen wijd, knieën naar elkaar toe gebogen en ojee, ojee ojee ojeeeeeeeee!! Daar ga ik! Bochtje naar links, bochtje naar rechts en ik blijf staan! Joehoe!! Ik kan skiën!!
Na 35 keer apetrots en stralend de baan omhoog en steeds wat harder naar beneden kijk ik op de klok en besef dat ik me zorgen moet gaan maken. Ons weekendje weg is nog maar 1 uur en 50 minuten geleden begonnen en wat staat mij in godsnaam allemaal nog te wachten??
Vrijdagochtend en Puk en Snoet zijn net weggebracht naar opa en oma. In plaats van bedroefde gezichtjes zie ik door het raam 2 doldwaze kinderen die hun opa de kieteldood proberen te geven. Afscheid nemen kost ze in elk geval geen moeite meer. So there we go. Muziekje, zonnebril en de snelweg op. “Over 43 minuten zijn we er”. “Den Haag dus. Of nee, Rotterdam!” Een keer eerder zijn we samen naar Rotterdam geweest, 1 jaar getrouwd toen, en een kind van bijna 1 waardoor geheel tegenstrijdige behoeftes. Slaap en sex ja. De nood was gelukkig niet zo hoog dat een combinatie van onze wensen de beste optie was, maar Rotterdam werd geen waanzinnig succes. Nu gaan we het dus weer proberen, ik ben benieuwd!
Na 3 kwartier rijden we een natuurgebied in, ik zie allerlei ruiterpaden en ben ontroerd. Ik vind het zo ontzettend lief dat F zo zijn best heeft gedaan om het mij naar de zin te maken! Paardrijden doet hij tenslotte niet voor zijn lol. Even vraag ik me af of hij mijn paardrijbroek wel heeft weten te vinden maar ach, zo niet dan rij ik gewoon in mijn spijkerbroek. We draaien een parkeerterrein op en mijn ik vraag me af of ik voor de gek word gehouden.. We stoppen naast een megagebouw waar busladingen mensen uitstappen, sommigen verkleed en uitbundig, anderen schoorvoetend en duidelijk niet vrijwillig gekomen. Vrijgezellenfeestjes en personeelsuitjes. En wij. F kijkt met een grote grijns toe hoe ik zenuwachtig begin te giechelen en nog steeds verwacht dat ie ineens weer een dot gas geeft en doorrijdt naar een manege. Of gewoon naar een of andere stad om daar in het zonnetje koffie te drinken. Maar nee, hij stapt uit en trekt een weekendtas uit de kofferbak. Ongelovig loop ik achter hem aan naar binnen. Ik scan de muur waar met neonletters de activiteiten staan beschreven: Sumoworstelen, Bungeesoccer, Lasersquash, Klimmuur… Wat doen wij hier?? Schaatsen, Skiën.. Skien?? Het kwartje valt. 10 jaar samen met een snowboarder die elke nacht droomt van afdalingen en zwarte pistes en altijd heb ik weten te voorkomen dat ik mij, in zo’n met dronken mensen en bier, bockworsten, schnitzels en slechte muziek afgeladen akelig koud gebied zou begeven, wellicht ietwat gehinderd door een paar vooroordelen en een tikkie hoogtevrees. Maar nu ga ik er dus aan geloven.
F heeft duidelijk voorpret en ik geef me over. Uit de weekendtas haalt hij de skibroek van de buurvrouw en 10 minuten later weet ik me op die belachelijke skischoenen al niet normaal voort te bewegen.. F loopt er op weg of hij nooit anders heeft gedaan maar ik voel me net een kruising tussen een kameel en een pinguïn. Als ik om me heen kijk ben ik ook echt de enige die niet weet hoe die ski’s onder z’n schoenen moet klikken; links en rechts zoeven kinderen en bejaarden me voorbij. Ik haal m’n schouders op en glimlach dapper naar F. Hij gaat me voor naar de band die ons bovenaan de piste brengt en ik heb werkelijk geen idee hoe ik daar ook kom. Het is net als schaatsen, hoor ik zijn eerdere woorden in mijn hoofd. Ik probeer de latten over de sneeuw te bewegen door met mijn heupen te draaien, en span me tot het uiterste in, wat zeker iedereen in de verre omtrek aan mijn rode hoofd moet kunnen zien, maar ondertussen kom ik geen meter vooruit en voel me volkomen belachelijk. Als ik ontdek dat ik die vervelende latten ook gewoon op kan tillen (niks net als schaatsen!) en zo toch enigszins vooruit kom ben ik blij als ik eindelijk op de band omhoog sta. Even uitrusten. “Naar voren buigen!!”Roept F me toe, maar AUWWW!! Dat was net te laat.. Hmm.. interessant, mijn stijve rug kan verder achterover buigen dan ik dacht.. Ik laat me nog niet kennen en worstel me naar de top van de piste. F probeert me in een split te positioneren omdat ik dan het beste zou kunnen remmen en sturen, wat resulteert in de ene ski bovenop de andere waardoor ik kan kiezen tussen me laten vallen of de komende 2 uur gewoon niet meer bewegen. Na deze afweging en dan toch maar kiezen voor de eerste, minst aantrekkelijke, optie en nog een paar keer vallen en opkrabbelen, hebben we allebei geen idee meer hoe we mij veilig dit heuveltje af krijgen. Voor F is skiën zo vanzelfsprekend dat hij niet weet wat ie eigenlijk uit moet leggen en ik voel me totaal afhankelijk en hulpeloos. Ten einde raad laat ik me maar een stukje naar beneden glijden maar weet niet te voorkomen dat mijn ski’s allebei de andere kant op schuiven en jaa hoor daar lig ik weer. Zelfs opstaan kan ik niet alleen en ik vervloek F dat ie me hier naar toe ontvoerd heeft! Wat denkt ie wel niet! Hij weet toch dat ik hoogtevrees heb en skiën STOM vind!! En zouden we niet een romantisch weekendje weg gaan? Voor één keer iets leuks doen samen? Eén keertje maar! Dat is toch niet teveel gevraagd?! En als je me dan toch perse naar zo’n indoor-ski-toestand mee moet slepen zorg dan in elk geval dat je weet wat je me uit moet leggen zodat ik ook een beetje kan skien! En als dat niet lukt, regel dan een echte instructeur! Nu sta ik hier en kan geen kant op!! IK WIL NU NAAR HUIS!! In mezelf foeterend en af en toe een boze blik richting F besluit ik dat het dan maar zelf moet doen. Als ik dan toch geen hulp krijg! Mopperdemopper. Benen wijd, knieën naar elkaar toe gebogen en ojee, ojee ojee ojeeeeeeeee!! Daar ga ik! Bochtje naar links, bochtje naar rechts en ik blijf staan! Joehoe!! Ik kan skiën!!
Na 35 keer apetrots en stralend de baan omhoog en steeds wat harder naar beneden kijk ik op de klok en besef dat ik me zorgen moet gaan maken. Ons weekendje weg is nog maar 1 uur en 50 minuten geleden begonnen en wat staat mij in godsnaam allemaal nog te wachten??
donderdag 8 maart 2012
Op de bank
Woensdagmiddag en veel regen. Twee stuiterende kinderen in huis, alhoewel huis.. kraaiennest, spookhuis, prinsessenkasteel en alle andere functies die de huiskamer vanmiddag gehad heeft. En inmiddels bijna gekkenhuis omdat ik zo langzamerhand scheel kijk van het gekwetter, gezang, geruzie en geschreeuw in mijn directe omgeving. Wc-bezoekjes duren niet lang genoeg om even te ontspannen dus kom maar op met die regen dan. Gelukkig zijn mijn monstertjes vandaag in voor elke vorm van gekkigheid, dus stormen ze voor me uit de enorme hoosbuien in. De winkelier kijkt me aan of ik gek ben, omdat ik er met dit weer perse op uit moest, wat wellicht klopt.
Zeikkleddernat een uurtje later weer een stuk rustiger thuis, lekker in een warm bad gevolgd door Pipi Langkous en chipjes op de bank. Woensdagmiddag zoals ie hoort te zijn.
Woensdagnacht; een kindje met een zere keel wat niet meer kan slapen.
Donderdagochtend en een heel vrolijk vroeg voorjaarszonnetje, plus een kindje met koorts wat niet naar school kan. Gesteggel tussen papa en mama over wie vandaag het beste zijn werk kan cancelen en mama legt het af. Mijn zieke kindje ligt op apegapen op de bank en verdraagt niet eens haar lievelingssprookjes cd. "Boekje" klinkt het af en toe, of "rug kriebelen". Bij een krakend "mama" zend ik mijn liefste glimlach en bij "spugen" grijp ik naar een teiltje. Ik tuur af en toe verlangend naar buiten, en trek een pruillip naar het heerlijke zonnetje in de tuin. Als ik de kamer uitloop raakt het zieltje op de bank in paniek, dus af en toe naar de keuken voor een kopje koffie en dan snel weer in de houding naast mijn patiëntje. Alleen als de kat aan de deur krabbelt krijg ik de opdracht om open te doen, verder mag ik niet uit haar buurt. De keren dat ik heel eigenwijs toch even naar boven ga om iets te pakken of op te ruimen, ligt er bij wederkeren een heel verdrietig meisje kreunend te huilen waardoor ik haar acuut beloof om vandaag niet meer uit haar blikveld te verdwijnen. Omdat ze me langer kent dan vandaag heeft ze besloten om bovenop op mij in slaap te vallen, waardoor ik nu half liggend half zittend een hernia aan het creëren ben. Gelukkig kon ik met mijn linkervoet nog net bij mijn telefoon en deze met heel veel geduld langzaam omhoog bewegen, waardoor ik dit stukje heb kunnen schrijven en vast heb weten te leggen dat ik nooit nooit meer met mijn kinderen de regen in ga. In elk geval als er voor de volgende dag goed weer is voorspeld..!
Abonneren op:
Posts (Atom)