Meisjes

Woedend ligt ze op de grond, boos, omdat ik wil dat ze haar nieuwe dikke winterjas aandoet. “NEEEE!! STOMME MAMA! ROTZAK! Ik wil die dikke jas niet aan! Die is veel te DIK!!!” Ze schopt in het rond, slaat met haar vuisten. Snot sliert uit haar neusje, in haar knalrood aangelopen gezicht. Ik tel nog maar eens tot tien, blaas mijn wangen vol met lucht en zucht heel hard uit. “Febe, we hebben die jas samen uitgekozen en jij hebt beloofd dat je hem aan zou trekken. We moeten nu weg en je doet die jas aan.” Ik doe nog een poging om Febe op haar benen te zetten en de jas aan te trekken. “NEEEEEE!!!”” Ze vecht zich weer los en grijpt een andere, veel te dunne jas. Ik ben geen moeder die perse wil dat haar kinderen precies doen wat zij zegt, en probeer af te wegen of deze situatie de scene waard is. Ik denk dat kinderen beter zelf kunnen ervaren hoe koud het is in een dunne jas, en de volgende keer zelf bedenken dat ze beter hun winterjas aan kunnen doen. Maar ja, waarschijnlijk is Febe juist op deze manier snotverkouden geworden, en daarom wil ik dat ze vandaag, in de kou, echt haar winterjas aandoet op de fiets. Ik kijk naar Joren, die bij de deur staat te wachten. Tasje met het cadeautje voor zijn vriendje in zijn hand. Gelaten wachtend tot zijn zus uitgeraasd is en we hem naar het partijtje kunnen brengen. Zijn aanblik doet me realiseren dat er veel te veel aandacht naar dit negatieve gedrag van Febe gaat, en Joren daar nu onder te lijden heeft. Om 6.30 uur vanochtend stond ‘ie al naast zijn bed te springen, met zoveel zin om te gaan. Nu dreigen we te laat te komen door deze jassentoestand. Drama rond een spijkerbroek hebben we een half uur geleden al gehad (“IK WIL EEN MAILLOTJE AAN!!!), gister heb ik 10 cm van heur haar geknipt zodat we geen kam-hysterie meer hebben en nu ben ik het zat. Het is vakantie en we lummelen de halve dag heerlijk rond, maar nu we weg moeten heb ik na 5 minuten moeilijk -doenerij geen geduld meer. Zonder heel boos worden lukt het niet om de jas aan te krijgen. Heel boos worden helpt natuurlijk ook niet echt, maar ik weet het ook even niet meer. Ik trek Febe zonder geduld naar me toe, houd haar stevig vast om de jas aan te krijgen en til haar uiteindelijk onder luid gehuil in de bakfiets. Bah..! Het geeft me zo’n rotgevoel als ik mijn geduld verlies en het met boos worden moet winnen van mijn kind. Ik trap hard, tegen de koude wind in, op weg naar het feestje van Joren’s vriendje. Ben ondanks het drama blij dat Febe het in elk geval niet koud zal krijgen.. Joren vraagt zich af of we nou niet veel te laat komen. Febe duwt haar hoofd tegen hem aan: “Sorry Joren” hoor ik haar zachtjes mompelen, en ik smelt een beetje. Nadat we Joren hebben weggebracht en weer samen thuis komen krijg ik een dikke knuffel. “Ik vind m’n jas wel mooi hoor mama.” Ik weet dat ze dat nu meent, en over pakweg 3 dagen hetzelfde hysterische ritueel toch weer zal volgen. Ik herinner me nog al te goed de mooie kleertjes die ik zelf uitgekozen had, samen met mijn moeder, bij de Peek&Cloppenburg, en hoe ik beloofde ze zeker weten te zullen gaan dragen. En hoe ik dat meende! En ik herinner me ook de drama’s die volgden omdat ze, eenmaal thuis, helemaal niet mooi stonden en ook niet lekker zaten. En wat een afschuwelijk gevoel het gaf als ik ze toch even aan trok. En niet wist hoe snel ik het hele spul weer uit kon trekken!! Ik denk aan mijn moeder en neem me voor haar snel eens een avondje mee uit te vragen. Ik ga mijn eigen kleine divagedrag afkopen met een high-tea en een mooi film. En haar naar al haar tips en trics voor prinsessendrama’s vragen en ze heel goed inprenten!

On top of the world

Wauw.. daar heb je het weer.. Puur geluksgevoel overvalt me, terwijl ik naar huis fiets. Bakfiets vol met lekkere boodschappen (zoals verse ingrediënten om morgen een zalige lasagne te maken, een blikje danerolles waar de kinderen ’s ochtends heel vroeg de bijzonderste drolletjes van weten te creëren, een pak boerencakemix, mooie bloemen en een krant), de wind waait mijn krullen door de war en duwt me naar huis. Alwaar de kat vanuit de vensterbank opspringt als hij me aan ziet komen. Als ik de deur binnenstap voel ik de warmte van ons huis, ons lege huis momenteel. De kinderen heb ik vanochtend naar school gebracht, samen fietsend met de buurvrouw en haar zoon, 3 kindjes maakten grapjes en zongen nog een restantje sinterklaasliedjes. Op school een grote drukte, de kerstversiering in de klas wordt bewonderd, kleutertjes zoeken vol verwachting hun stoeltje in de kring en de juf komt met een grote glimlach binnen. “ga je nog weg mama!” giechelt Febe en na een kus en een zwaai sta ik weer buiten. Joren is meteen al met zijn vriendjes joelend naar zijn lokaal gehold.

Mijn huis is dus leeg, op de kat na, en ik kom binnen met de boodschappen. Ik struikel niet over speelgoed, ouwe kranten, wasgoed of kattenkots, zoals ook wel eens gebeurd, nee, vandaag is mijn huis behalve behaaglijk warm ook opgeruimd en gezellig. Klaar voor een weekend genieten. Terwijl ik de boodschappen opruim bedenk ik me dat de kindjes vanavond gaan logeren. Een onverwacht aanbod van een vriendin, waardoor Fabian en ik morgenochtend vrienden kunnen helpen met hun verhuizing, en wij samen de hele avond, en nacht kunnen gaan en staan waar we willen. Hoe heerlijk! Gaan we uit eten en naar de film, of lekker warm en ontspannen de sauna in? En aansluitend vroeg naar bed of dansen op dat feest in de stad..? Ik word zo blij van plannetjes maken.. De boodschappen zijn opgeruimd en de geur van koffie maakt mijn geluksgevoel af. Ik kijk om me heen en voel hoe de bank en de krant en de koffie en de kat aan me trekken. Nee, ik hoef nu even geen zielige dieren te redden, niet hard te lopen, ramen te lappen, me te storen aan de spinnenrag in de hoek, me druk te maken om minderjarige asielzoekers, me te irriteren aan slingerende tandpastadopjes, me schuldig te voelen wegens aandacht tekort voor vrienden of familie of op zoek naar honderden andere dingen die ik misschien wel zou moeten doen vanochtend. Ik geniet voorzichtig van het besef dat de dramaqueen in mij steeds vaker niet thuis is, en ik niet meer als een mantra “count your blessings” in mijn hoofd hoef te herhalen. Alles is goed zoals het is en ik hoef het leven alleen maar te omarmen..

Shit, ik word volwassen..

Wispeltuur

Vrijdagochtend 6.30. Mijn vrije dag, en de kinderen gaan vanochtend naar school. Zij en Fabian zijn al wakker en gaan vrolijk naar beneden. Lekker, dan kan ik mijn boek nog even uitlezen. 7.00 uur, ik moet er ook uit, Fabian is binnen een half uur weg en ik moet nog douchen...Alhoewel, als ik straks nou even ga hardlopen, dan ga ik daarna lekker in bad met een boek. Oh nee.. dat heb ik net uit. Een boek in bad is pas echt lekker als ik al helemaal in het verhaal zit. Anders ben ik veel te ongeduldig voor zo’n heet bad. Nou, dan toch maar nu douchen. Ik kan vanmiddag wel hardlopen voor het eten, als Fabian weer thuis is. Ik verzamel kleding en zet de douche aan... Maar stel dat Fabian toch laat is vanmiddag, hij gaat nog langs vrienden en op vrijdagmiddag drinken ze vast een paar borrels.. Nee, dat red ik dan niet voor het eten. Dan toch maar straks rennen, als de kinderen op school zijn. Op zoek naar m’n trainingsbroek. Nergens in m’n kast, dan ligt ie vast beneden in de wasmand. Beneden 3 lieve mensjes die aandacht verdienen. Een blik op de klok, en ik ren weer naar boven om me om te kleden. Op de trap voel ik hoe moe ik eigenlijk ben. En als ik zo ga hardlopen ben ik eigenlijk de rest van de dag sloom. Terwijl ik juist met de kinderen vanmiddag wat leuks wil gaan doen. Hmm.. Morgenochtend dan maar? Oh nee, Fabian gaat vanavond op stap en mag morgen uitslapen. Dan kan ik dus ook niet rennen. Nou, kom op, wat ga ik doen?! Hup, onder de douche en aankleden want Fabian gaat zo weg. Douchen, aankleden, ontbijten, tanden poetsen, boekje voorlezen, knuffelen, opmaken, kat eten geven, op zoek naar een zwemtas en fietssleutels en snel naar school. Daar hoef ik allemaal niet bij na te denken…Pfff… Kinderen naar school en ik in de regen naar de supermarkt. Zeiknat boodschappen doen gaat gelukkig ook vanzelf. Terug naar huis bedenk ik me wat fijn het is dat ik nu niet ergens in de duinen aan het verregenen ben. Natte kleren uit, kachel omhoog, koffie en een tijdschrift en met een kat op de bank. Heerlijk!

…Maar krijg nou wat.. de zon komt door. Zit ik hier onder een dekentje.. En de rest van de dag natuurlijk ook binnen, want als de kinderen na een drukke week uit school komen willen ze ook het liefst thuis spelen.. Hmm… Ik heb nog anderhalf uur.. zal ik dan toch..? Onderweg naar m’n trainingsbroek die inmiddels boven ligt zie ik dat de trap wel weer eens gezogen mag worden. En die ramen! Zien er ook niet uit als de zon er op staat! Weet je wat? Muziek aan en lekker schoonmaken! Terwijl ik een sopje maak tuur ik naar buiten. Naar het zonnetje. Hmm.. schoonmaken kan ik ook straks, als de kindjes lekker aan het spelen zijn…AAARRRGH…!!!!!!!
Duw de kraan dicht, ren weer naar boven, trainingsbroek aan, snel naar beneden, schoenen aan en naar buiten. Ik betrap me op een glimlach en gedachten die, hoe heerlijk, eindelijk uitgeschakeld worden… RENNEN!!!