Ik hoor de woorden van de arbo-arts nog klinken. Sinds bijna 2 weken zit ik ziek thuis. Overspannen. Nooit gedacht dat ik deze woorden over mijzelf zou opschrijven of uitspreken. Niks voor mij; ik ben niet zo’n perfectionistisch type en trek me regelmatig terug met een boek op de bank als ik het gevoel heb dat ik het een periode te druk heb. Maar ja, volgens de huisarts zit ik dan ook nog in de acceptatiefase. "En deze kan 2-4 weken duren. Dus kom over 2 weken maar terug, om te kijken of je toe bent aan de volgende fase." Tja, ik heb een antroposofische huisarts, misschien ligt het daar aan. Ik had verwacht dat ze me meteen weer aan het werk zou sturen, beter voor mijn ritme, en beter voor de economie.
Een beetje verslagen fietste ik weer naar huis. De verkeerde kant op, want ik moest naar school en onderweg nog langs de winkel, maar dat soort details vergeet ik tegenwoordig rgelmatig.
De volgende dag op naar de bedrijfsarts. Daar had ik wat meer vertrouwen in. Dat thuiszitten zonder echt ziek te zijn voelt toch een beetje raar. Maar als ik hartkloppingen krijg terwijl ik over mijn hysterische, maar boeiende baan vertel en huilend het verhaal vervolg (blackouts in de supermarkt, paniekaanval na een verjaardag) weet ze genoeg. Ik zit inderdaad nog in de acceptatiefase en mag over een paar weken een keer koffie gaan drinken op mijn werk. Ze vertelt nog meer, over hoe het neurologisch in elkaar zit en hoe vaak het voorkomt, maar ik volg het al niet meer. Een gesprek van een half uur, dat is blijkbaar de max voor mij momenteel.
Het wordt me duidelijk dat ik het nog even rustig aan moet doen. En op doktersadvies leuke dingen moet gaan ondernemen. Maar wat dan? Als vriendinnen afspraken met mij willen maken krijg ik het al benauwd, want ook dat weet ik even niet meer in te plannen. Een dagje sauna in mijn eentje lukt wel, als de kinderen op school en bij oma zijn. Ook nooit gedacht dat ik dat in mijn eentje zou doen, maar ik verlang er naar; de hele dag niet praten, behalve voor het bestellen van een lekkere koffie of een broodje, en zonder overleggen doen waar ik zin in heb.
Ik geniet er van, maar helemaal relaxt ben ik niet. Ontspannen kan ik blijkbaar niet meer automatisch. Klopt, volgens de artsen, er staat een stress-mechanisme aan welke niet meer weet hoe het uit moet. Ik moet heel bewust langzamer leven en steeds op mijn ademhaling en houding letten- verkrampt als ik blijkbaar door het leven ging de laatste tijd. En het werkt.
Nu ik momenteel even niet naar mijn werk hoef voel ik me niet meer zo opgejaagd. Ik neem de tijd om rustig huiswerk te maken met de kinderen, fiets lekker mee naar hockey en kan gewoon een uur langs de lijn staan- zonder ondertussen heen en weer te sjezen naar de supermarkt ofzo. Ik ga samen met pop en beer op de grond zitten, in afwachting van wat Madée voor ons weet te fabriceren in haar keukentje. En zonder ondertussen nog even snel mijn email te checken of notitie’s uit te schrijven voor mijn werk.
Ik voel me rustiger en heb meer aandacht voor wat ik doe. Omdat dit zo fijn voelt ga ik het ondersteunen met een training mindfulness. Al jaren op mijn verlanglijstje, maar ook daar heb ik nooit eerder tijd voor genomen.
Het ìs ook wel nodig, want het gaat nog regelmatig mis. Ik loop de winkel uit zonder te betalen, laat bij een andere winkel al mijn tassen staan, ga ergens koffie drinken zonder dat ik geld bij me heb, rij tegen de richting in langs het station- toch niet echt onbekend hier in de stad..
Maar ik kan steeds vaker weer lachen met Fabian, zonder op hem (en mezelf) te mopperen om wat er allemaal nog moet gebeuren, neem de tijd om naar alle kleine en grote gebeurtenissen van hem en de kinderen te luisteren, en voel me er zó veel gelukkiger bij! Heb pijnlijke schouders omdat ik ze door stress zowat tegen m'n oren aan hou, maar ik ben me er nu in elk geval bewust van.
Een enorme open deur, maar ik zag hem niet, zoals helaas zoveel mensen tegenwoordig: door minder te doen kun je meer genieten.
Ik krabbel er wel weer uit. En ga langzamer leven. Met meer lol!
