Zeven jaar getrouwd dit jaar, en daar hoort af en toe wat gedoe bij. Na een heerlijke ruzie zit ik op mijn werk als ik een berichtje krijg: “Oppas geregeld voor Puk en Snoet, we gaan samen een weekendje weg!” Kijk, daar maken we nou af en toe graag even ruzie voor. De komende dagen ben ik druk op zoek naar goedkope tickets richting Barcelona, Madrid,Parijs, Londen, Berlijn, Wenen, Stockholm, Rome, Sienna, Venetië als ik begrijp dat het Paasweekend gewoon geen goedkope tickets weggeeft en besluit me te laten verrassen door F.
Vrijdagochtend en Puk en Snoet zijn net weggebracht naar opa en oma. In plaats van bedroefde gezichtjes zie ik door het raam 2 doldwaze kinderen die hun opa de kieteldood proberen te geven. Afscheid nemen kost ze in elk geval geen moeite meer. So there we go. Muziekje, zonnebril en de snelweg op. “Over 43 minuten zijn we er”. “Den Haag dus. Of nee, Rotterdam!” Een keer eerder zijn we samen naar Rotterdam geweest, 1 jaar getrouwd toen, en een kind van bijna 1 waardoor geheel tegenstrijdige behoeftes. Slaap en sex ja. De nood was gelukkig niet zo hoog dat een combinatie van onze wensen de beste optie was, maar Rotterdam werd geen waanzinnig succes. Nu gaan we het dus weer proberen, ik ben benieuwd!
Na 3 kwartier rijden we een natuurgebied in, ik zie allerlei ruiterpaden en ben ontroerd. Ik vind het zo ontzettend lief dat F zo zijn best heeft gedaan om het mij naar de zin te maken! Paardrijden doet hij tenslotte niet voor zijn lol. Even vraag ik me af of hij mijn paardrijbroek wel heeft weten te vinden maar ach, zo niet dan rij ik gewoon in mijn spijkerbroek.
We draaien een parkeerterrein op en mijn ik vraag me af of ik voor de gek word gehouden.. We stoppen naast een megagebouw waar busladingen mensen uitstappen, sommigen verkleed en uitbundig, anderen schoorvoetend en duidelijk niet vrijwillig gekomen. Vrijgezellenfeestjes en personeelsuitjes. En wij. F kijkt met een grote grijns toe hoe ik zenuwachtig begin te giechelen en nog steeds verwacht dat ie ineens weer een dot gas geeft en doorrijdt naar een manege. Of gewoon naar een of andere stad om daar in het zonnetje koffie te drinken. Maar nee, hij stapt uit en trekt een weekendtas uit de kofferbak. Ongelovig loop ik achter hem aan naar binnen. Ik scan de muur waar met neonletters de activiteiten staan beschreven: Sumoworstelen, Bungeesoccer, Lasersquash, Klimmuur… Wat doen wij hier?? Schaatsen, Skiën.. Skien?? Het kwartje valt. 10 jaar samen met een snowboarder die elke nacht droomt van afdalingen en zwarte pistes en altijd heb ik weten te voorkomen dat ik mij, in zo’n met dronken mensen en bier, bockworsten, schnitzels en slechte muziek afgeladen akelig koud gebied zou begeven, wellicht ietwat gehinderd door een paar vooroordelen en een tikkie hoogtevrees. Maar nu ga ik er dus aan geloven.
F heeft duidelijk voorpret en ik geef me over. Uit de weekendtas haalt hij de skibroek van de buurvrouw en 10 minuten later weet ik me op die belachelijke skischoenen al niet normaal voort te bewegen.. F loopt er op weg of hij nooit anders heeft gedaan maar ik voel me net een kruising tussen een kameel en een pinguïn. Als ik om me heen kijk ben ik ook echt de enige die niet weet hoe die ski’s onder z’n schoenen moet klikken; links en rechts zoeven kinderen en bejaarden me voorbij. Ik haal m’n schouders op en glimlach dapper naar F. Hij gaat me voor naar de band die ons bovenaan de piste brengt en ik heb werkelijk geen idee hoe ik daar ook kom. Het is net als schaatsen, hoor ik zijn eerdere woorden in mijn hoofd. Ik probeer de latten over de sneeuw te bewegen door met mijn heupen te draaien, en span me tot het uiterste in, wat zeker iedereen in de verre omtrek aan mijn rode hoofd moet kunnen zien, maar ondertussen kom ik geen meter vooruit en voel me volkomen belachelijk. Als ik ontdek dat ik die vervelende latten ook gewoon op kan tillen (niks net als schaatsen!) en zo toch enigszins vooruit kom ben ik blij als ik eindelijk op de band omhoog sta. Even uitrusten. “Naar voren buigen!!”Roept F me toe, maar AUWWW!! Dat was net te laat.. Hmm.. interessant, mijn stijve rug kan verder achterover buigen dan ik dacht.. Ik laat me nog niet kennen en worstel me naar de top van de piste. F probeert me in een split te positioneren omdat ik dan het beste zou kunnen remmen en sturen, wat resulteert in de ene ski bovenop de andere waardoor ik kan kiezen tussen me laten vallen of de komende 2 uur gewoon niet meer bewegen. Na deze afweging en dan toch maar kiezen voor de eerste, minst aantrekkelijke, optie en nog een paar keer vallen en opkrabbelen, hebben we allebei geen idee meer hoe we mij veilig dit heuveltje af krijgen. Voor F is skiën zo vanzelfsprekend dat hij niet weet wat ie eigenlijk uit moet leggen en ik voel me totaal afhankelijk en hulpeloos. Ten einde raad laat ik me maar een stukje naar beneden glijden maar weet niet te voorkomen dat mijn ski’s allebei de andere kant op schuiven en jaa hoor daar lig ik weer. Zelfs opstaan kan ik niet alleen en ik vervloek F dat ie me hier naar toe ontvoerd heeft! Wat denkt ie wel niet! Hij weet toch dat ik hoogtevrees heb en skiën STOM vind!! En zouden we niet een romantisch weekendje weg gaan? Voor één keer iets leuks doen samen? Eén keertje maar! Dat is toch niet teveel gevraagd?! En als je me dan toch perse naar zo’n indoor-ski-toestand mee moet slepen zorg dan in elk geval dat je weet wat je me uit moet leggen zodat ik ook een beetje kan skien! En als dat niet lukt, regel dan een echte instructeur! Nu sta ik hier en kan geen kant op!! IK WIL NU NAAR HUIS!! In mezelf foeterend en af en toe een boze blik richting F besluit ik dat het dan maar zelf moet doen. Als ik dan toch geen hulp krijg! Mopperdemopper. Benen wijd, knieën naar elkaar toe gebogen en ojee, ojee ojee ojeeeeeeeee!! Daar ga ik! Bochtje naar links, bochtje naar rechts en ik blijf staan! Joehoe!! Ik kan skiën!!
Na 35 keer apetrots en stralend de baan omhoog en steeds wat harder naar beneden kijk ik op de klok en besef dat ik me zorgen moet gaan maken. Ons weekendje weg is nog maar 1 uur en 50 minuten geleden begonnen en wat staat mij in godsnaam allemaal nog te wachten??
