Mespuntje poeder

"Een nieuw gezicht?" Vraagt de huisarts. Als ik naar haar glimlach leest ze snel even terug wat ze de vorige keer over mij in haar computer heeft getikt. "Ach ja, natuurlijk... die keukentafelgesprekken in schalkwijk..." En ze kijkt me weer aan. "Goh, je ziet er nog niet zo goed uit. Heel moe." Oja? Vraag ik. "Ja, het gaat nog niet zo goed hè? Eh.. Hoe gaat het met je?" Herstelt ze zich- te laat. Ik vertel dat ik daar nu aan ga twijfelen, maar dat ik me vanochtend eigenlijk heel goed voelde. De huisarts vraagt me naar het cijfer van mijn moeheid. Ik zet laag in, heb geen flauw idee, natuurlijk ben ik moe, maar daarom heb ik me niet ziek gemeld. (Zijn er moeders die niet moe zijn?) Een 6,5 besluit ik. Dat is echt nog te hoog, is het antwoord. Ze adviseert me nog zeker een week thuis te blijven, liever langer, en daarna eventueel heel langzaam weer op te bouwen. Ze zal me iets antroposofisch voor schrijven. Wat dan? Vraag ik. "Een poeder, bij elke maaltijd een flinke mespunt nemen." 

Als ik wegfiets krijg ik de slappe lach. Gelukkig voer ik mijn keukentafelgesprekken anders.

Stress!!

"Ga maar leuke dingen doen, en elke dag een stukje schrijven."
Ik hoor de woorden van de arbo-arts nog klinken. Sinds bijna 2 weken zit ik ziek thuis. Overspannen. Nooit gedacht dat ik deze woorden over mijzelf zou opschrijven of uitspreken. Niks voor mij; ik ben niet zo’n perfectionistisch type en trek me regelmatig terug met een boek op de bank als ik het gevoel heb dat ik het een periode te druk heb. Maar ja, volgens de huisarts zit ik dan ook nog in de acceptatiefase. "En deze kan 2-4 weken duren. Dus kom over 2 weken maar terug, om te kijken of je toe bent aan de volgende fase." Tja, ik heb een antroposofische huisarts, misschien ligt het daar aan. Ik had verwacht dat ze me meteen weer aan het werk zou sturen, beter voor mijn ritme, en beter voor de economie.
Een beetje verslagen fietste ik weer naar huis. De verkeerde kant op, want ik moest naar school en onderweg nog langs de winkel, maar dat soort details vergeet ik tegenwoordig rgelmatig.

De volgende dag op naar de bedrijfsarts. Daar had ik wat meer vertrouwen in. Dat thuiszitten zonder echt ziek te zijn voelt toch een beetje raar. Maar als ik hartkloppingen krijg terwijl ik over mijn hysterische, maar boeiende baan vertel en huilend het verhaal vervolg (blackouts in de supermarkt, paniekaanval na een verjaardag) weet ze genoeg. Ik zit inderdaad nog in de acceptatiefase en mag over een paar weken een keer koffie gaan drinken op mijn werk. Ze vertelt nog meer, over hoe het neurologisch in elkaar zit en hoe vaak het voorkomt, maar ik volg het al niet meer. Een gesprek van een half uur, dat is blijkbaar de max voor mij momenteel.

Het wordt me duidelijk dat ik het nog even rustig aan moet doen. En op doktersadvies leuke dingen moet gaan ondernemen. Maar wat dan? Als vriendinnen afspraken met mij willen maken krijg ik het al benauwd, want ook dat weet ik even niet meer in te plannen. Een dagje sauna in mijn eentje lukt wel, als de kinderen op school en bij oma zijn. Ook nooit gedacht dat ik dat in mijn eentje zou doen, maar ik verlang er naar; de hele dag niet praten, behalve voor het bestellen van een lekkere koffie of een broodje, en zonder overleggen doen waar ik zin in heb. 
Ik geniet er van, maar helemaal relaxt ben ik niet. Ontspannen kan ik blijkbaar niet meer automatisch. Klopt, volgens de artsen, er staat een stress-mechanisme aan welke niet meer weet hoe het uit moet. Ik moet heel bewust langzamer leven en steeds op mijn ademhaling en houding letten- verkrampt als ik blijkbaar door het leven ging de laatste tijd. En het werkt.

Nu ik momenteel even niet naar mijn werk hoef voel ik me niet meer zo opgejaagd. Ik neem de tijd om rustig huiswerk te maken met de kinderen, fiets lekker mee naar hockey en kan gewoon een uur langs de lijn staan- zonder ondertussen heen en weer te sjezen naar de supermarkt ofzo. Ik ga samen met pop en beer op de grond zitten, in afwachting van wat Madée voor ons weet te fabriceren in haar keukentje. En zonder ondertussen nog even snel mijn email te checken of notitie’s uit te schrijven voor mijn werk.

Ik voel me rustiger en heb meer aandacht voor wat ik doe. Omdat dit zo fijn voelt ga ik het ondersteunen met een training mindfulness. Al jaren op mijn verlanglijstje, maar ook daar heb ik nooit eerder tijd voor genomen.
Het ìs ook wel nodig, want het gaat nog regelmatig mis. Ik loop de winkel uit zonder te betalen, laat bij een andere winkel al mijn tassen staan, ga ergens koffie drinken zonder dat ik geld bij me heb, rij tegen de richting in langs het station- toch niet echt onbekend hier in de stad.. 

Maar ik kan steeds vaker weer lachen met Fabian, zonder op hem (en mezelf) te mopperen om wat er allemaal nog moet gebeuren, neem de tijd om naar alle kleine en grote gebeurtenissen van hem en de kinderen te luisteren, en voel me er zó veel gelukkiger bij! Heb pijnlijke schouders omdat ik ze door stress zowat tegen m'n oren aan hou, maar ik ben me er nu in elk geval bewust van.

Een enorme open deur, maar ik zag hem niet, zoals helaas zoveel mensen tegenwoordig: door minder te doen kun je meer genieten.

Ik krabbel er wel weer uit. En ga langzamer leven. Met meer lol!

Weer even wennen!

Vandaag de dag waarop we al een tijd met gemende gevoelens wachten, mijn ouderschapsverlof zit er bijna op, dus Madée gaat naar de creche. Vorige week de intake gehad en goede afspraken gemaakt met de vaste leidster. We hebben er vertrouwen in. Het zal best even pittig kunnen zijn voor ons kleintje, een jaar lang lekker thuis geweest met mama, papa of oma. Ze is nog niet eenkennig en niet bepaald verlegen, tenminste, tot op heden. Madée is bijna een jaar en ze gaat vanaf nu ook zonder ons de wereld in. Vooral ook pittig voor haar mama :)

Vandaag de eerste wenochtend: een beetje zenuwachtig maar positief breng ik Madée weg, rugzakje met spulletjes mee, en een koffie-afspraak met Juul-voor tijdens het wachten tot ik mn spruit weer op kan halen-

Vol verwachting bel ik aan. Een leidster doet open: "Ben je de code vergeten?" Sorry? Goedemorgen? Ik weet van geen code! Ik krijg de code te horen en neem maar aan dat de leidster net een rottig telefoongesprek of ruzie met haar vriend heeft gehad en laat de ongastvrije binnenkomst van me afglijden.

Ik loop door naar de babygroep. Het is onrustig, 2 huilende kindjes in een stoel, 1 aan het toekijken vanuit een kinderstoel, 1 op de arm bij een leidster die wel meteen vrolijk op ons afstapt. Ik zie de leidster niet waarmee ik kennis heb gemaakt. Zij zou Madée's vertrouwde gezicht worden.

"Komt ze straks nog?" " Nee, ik sta alleen vandaag, het is altijd zo rustig op vrijdag!"" O. Vind je dit rustig... Maar ik heb afgesproken met je collega, zodat Madée aan haar kan wennen. Of ben jij er ook op donderdag?" Nee helaas, deze leidster heeft dan haar vrije dag. Madée zal het met verschillende nieuwe gezichten moeten doen, want de collega is onverwacht afwezig voor onbekende duur.
Ik sta vertwijfeld met Madée's egeltjesrugtas in mn handen. De huilende kindjes huilen verder terwijl ik alle aandacht van hun leidster krijg. Ik ben bijna geneigd om ze zelf maar een aaitje te geven.

Madée is ondertussen op onderzoek uitgegaan want heeft interessant speelgoed gevonden. Ze trekt zich niets aan van het gehuil. Dat is mooi, maar ik voel me er niet helemaal lekker bij. De leidster is nu bezig met het kind op haar arm: "ga jij ook maar in de stoel dan kan ik Madée overnemen".
Ojee, dat gaat mij even te snel, ik weet nog niet eens waar ik haar rugtas mag laten. Ik weet ook niet wanneer de huilendje kindjes getroost gaan worden. Ook niet of ik Madée hier nu uberhaupt wel achter wil laten...

Het was vandaag de bedoeling dat ze haar vaste leidster zou leren kennen, niet dat ze bij een vreemd gezicht op een vreemde plek bij huilende kindjes zou achterblijven terwijl mama lekker met een vriendin de stad in zou gaan. Door mijn hoofd schieten vragen als wat ik hier eigenlijk doe, ga ik Madée hier echt laten terwijl ik me er niet goed bij voel? Of ga ik haar hier weer weghalen zonder het echt een kans te hebben gegeven? Dat voelt net zo min goed. Ik geef mijn twijfels aan, en krijg te horen dat het inderdaad voor de ouders altijd het lastigst is. Dat irriteert me. Ja, ja, ik ken die verhalen, dit is mijn derde kind. Ik wil toch even de tijd nemen, en zien wat er verder gebeurt op de groep. De leidster zegt het te begrijpen en biedt me iets te drinken aan. Heel lief, en ik zal wel te gevoelig zijn, maar ik sla af want heb liever dat ze de huilende kindjes troost.

Ik ga vol twijfels bij de kindjes zitten. De deur gaat open en er komt een mevrouw binnen met een dienblad met bakjes fruit en bekertjes drinken. De leidster deelt ze uit en het wordt zowaar stil. Fijn. De leidster en ik glimlachen naar elkaar en ik besluit dan maar te gaan. Vis Madée van de grond voor een knuffel en geef haar over aan de leidster. Madée probeert me vast te grijpen maar ze is te laat en begint te huilen. De leidster leidt haar af en ik loop weg. Madée wordt stil en ik loop snel naar buiten, haal eens even diep adem.

Ik kan mijn ongenoegen lekker kwijt bij Juul tijdens koffie met ongezond lekkere chocoladecake en de gesprekken gaan gewoon vertrouwd van kinderen naar mannen naar werk naar borrelen en leuke plannen. Al snel word ik gebeld door de leidster: Madée heeft best wel moeten huilen maar ook wat banaan gegeten en nu slaapt ze zowaar. Ik ben opgelucht en bedank voor haar lieve telefoontje.

Na nog meer koffie fiets ik weer naar de creche. Kom binnen mèt de beveiligingscode en misschien ligt het daar aan: op de babygroep is een andere sfeer. Rustige kindermuziek op de achtergrond en geen gehuil. De kindjes aan tafel met een broodje, (behalve Madée, die vind het allemaal wel spannend en zit liever in de box met haar knuffeltjes. Huilen zodra ze me ziet (ik niet! Ik hield het droog! ;) ) maar ook snel weer lachen en eenmaal op mijn arm kiekeboe spelen met de leidster, die vrolijk mee speelt.

Pfffff! Best wel even wennen, zo'n creche, zelfs als het je derde is!

Maar, net als met de oudste twee komt het ook nu uiteindelijk best wel snor te zitten. Madée zal het er de volgende keer vast al leuker vinden.

En ik, ik neem nog maar een plakje chocoladecake.