Al minstens 60 jaar niet gesport, een sjacherijnig hoofd, een stijf lijf èn de eerste maandag van het nieuwe jaar.
Ik kon er niet langer omheen:
ik moest sporten.
Gewoon een keer een proeflesje ergens, voor de lol, om daarna weer lekker te gaan hardlopen.
Natuurlijk veel te laat en gehaast onderweg, zonder benzine, zonder handdoek, zonder flesje water, zonder sportschoenen.
En nog erger: zonder supportende vriendinnen, die ineens allemaal iets beters te doen hadden vanavond.
Onderweg bijna drie keer omgedraaid toen ik achter mijn vergeten sporttas kwam. Zelf heel verbaasd dat ik toch doorreed.
Eenmaal terplaatse werd ik meewarig aangekeken door de echte sporters, flesje in de hand, handdoek om de nek, toffe schoenen aan.
En ik, met niks of niemand en op blote voeten.
Zou ik alsnog omdraaien?
Maar daar kwam de juf, gespierd, met een enorme lach en een enorme stem. Èn met keiharde tropische muziek. En terwijl ik dacht dat ik mee ging doen aan een lesje rustige grondoefeningen, heb ik wederom tot mijn eigen verbazing een uur lang staan springen, boksen, trappen, planken (zó 2016!) en opdrukken.
Ondanks mijn stellige overtuiging dat ik me nooit meer zou laten strikken voor een abonnement bij de sportschool waar je toch nooit gebruik van maakt en nooit meer vanaf komt, en omdat ik veel meer plezier had van alleen een paar hardloopschoenen, heb ik na deze les zwetend, hijgend, geheel in trance en zelfs glimlachend mijn gegevens en banknummer afgegeven en mezelf vastgelegd voor minimaal een jaar lang onbeperkt springen bij deze gymjuf.
Dit wordt echt mijn strakste jaar ooit.
Help je me af en toe nog even herinneren...?
