Hoogtepunt was de plotselinge donder die losbarstte terwijl we nét op de top van de hoogste Beekse Berg stonden, maar Madée zou de klos zijn omdat zij op Fabians nek zat, dus kon de rest van ons met een gerust hart verder genieten van de wildernis.
Want die was er, dúizenden naaktslakken om bij stil te staan en niet meer verder te willen lopen. Zucht. Lopen ging voor Joren toch al niet, met zijn gehandicapte been, maar gelukkig was Febe mee, die met een noodvaart door het park wilde op zoek naar de souvenirshop, dus zij duwde opa Joren snel voort in zijn rolstoel. Sterk als ze is. Heeft ze van haar moeder; die krijgt met armpje drukken gewoon haar vader neer. Wel met 2 armen tegelijk, maar toch.
De autosafari was ook al zo'n succes, kamelen blokkeerden de weg waardoor we uiteindelijk vanzelf toch maar weer gingen lopen.
Het was het rustigste weekendje weg ooit. We zijn nog onderweg naar Haarlem, dus wie weet, maar ben tot nu toe nog nooit zo relaxt thuisgekomen. En ze zitten écht alledrie op de achterbank, ondanks mijn belofte aan Febe hebben we toch Joren maar niet achtergelaten.
Wel jammer van Madée's handje, maar we zijn al blij dat die krokodil tenminste achter tralies zat, anders hadden we wellicht nog meer van haar moeten missen.
