We schieten allemaal ongelovig in de lach, en als het licht eindelijk groen is en we over kunnen steken en elkaar begroeten, wij nog altijd vol ongeloof en lacherig, zij zo blij om bekenden tegen te komen. Ze vertelt geëmotioneerd over hun vakantie in Thailand tot nu toe. Zonder dat we het van elkaar wisten dezelfde dag aangekomen als wij, en met dezelfde plannen voor hun gezin met 3 kinderen, en hoe hun reis veranderde in een nachtmerrie toen hun jongste ernstig ziek werd aan boord en nu al 2 dagen in het ziekenhuis aan de monitors ligt. Met kippenvel sta ik te luisteren naar haar verhaal. Wat gaat mijn hart uit naar deze moeder. We wisselen hoteladressen uit om elkaar hopelijk later deze maand gezond en wel weer ter kunnen zien.
En terwijl ik dit schrijf lig ik in de nachttrein naast mijn kleine slapende Madée, in dezelfde trein als waar zij nu ook in hadden gereisd, als hun jongste potverdorie niet ziek was geworden. Zo bizar. Gelukkig zijn we in een land waar de medische zorg heel goed is, en zijn z'n ouders en zussen ongetwijfeld sterk en stoer genoeg om deze zogenaamde paradijselijke vakantie die verandert is in een boze droom toch zo positief mogelijk te boven te komen. Ik besef me weer eens te meer wat een lucky bastards wij zijn om álles in ons rijke leven.
