Wauw.. daar heb je het weer.. Puur geluksgevoel overvalt me, terwijl ik naar huis fiets. Bakfiets vol met lekkere boodschappen (zoals verse ingrediënten om morgen een zalige lasagne te maken, een blikje danerolles waar de kinderen ’s ochtends heel vroeg de bijzonderste drolletjes van weten te creëren, een pak boerencakemix, mooie bloemen en een krant), de wind waait mijn krullen door de war en duwt me naar huis. Alwaar de kat vanuit de vensterbank opspringt als hij me aan ziet komen. Als ik de deur binnenstap voel ik de warmte van ons huis, ons lege huis momenteel. De kinderen heb ik vanochtend naar school gebracht, samen fietsend met de buurvrouw en haar zoon, 3 kindjes maakten grapjes en zongen nog een restantje sinterklaasliedjes. Op school een grote drukte, de kerstversiering in de klas wordt bewonderd, kleutertjes zoeken vol verwachting hun stoeltje in de kring en de juf komt met een grote glimlach binnen. “ga je nog weg mama!” giechelt Febe en na een kus en een zwaai sta ik weer buiten. Joren is meteen al met zijn vriendjes joelend naar zijn lokaal gehold.
Mijn huis is dus leeg, op de kat na, en ik kom binnen met de boodschappen. Ik struikel niet over speelgoed, ouwe kranten, wasgoed of kattenkots, zoals ook wel eens gebeurd, nee, vandaag is mijn huis behalve behaaglijk warm ook opgeruimd en gezellig. Klaar voor een weekend genieten. Terwijl ik de boodschappen opruim bedenk ik me dat de kindjes vanavond gaan logeren. Een onverwacht aanbod van een vriendin, waardoor Fabian en ik morgenochtend vrienden kunnen helpen met hun verhuizing, en wij samen de hele avond, en nacht kunnen gaan en staan waar we willen. Hoe heerlijk! Gaan we uit eten en naar de film, of lekker warm en ontspannen de sauna in? En aansluitend vroeg naar bed of dansen op dat feest in de stad..? Ik word zo blij van plannetjes maken.. De boodschappen zijn opgeruimd en de geur van koffie maakt mijn geluksgevoel af. Ik kijk om me heen en voel hoe de bank en de krant en de koffie en de kat aan me trekken. Nee, ik hoef nu even geen zielige dieren te redden, niet hard te lopen, ramen te lappen, me te storen aan de spinnenrag in de hoek, me druk te maken om minderjarige asielzoekers, me te irriteren aan slingerende tandpastadopjes, me schuldig te voelen wegens aandacht tekort voor vrienden of familie of op zoek naar honderden andere dingen die ik misschien wel zou moeten doen vanochtend. Ik geniet voorzichtig van het besef dat de dramaqueen in mij steeds vaker niet thuis is, en ik niet meer als een mantra “count your blessings” in mijn hoofd hoef te herhalen. Alles is goed zoals het is en ik hoef het leven alleen maar te omarmen..
Shit, ik word volwassen..
