7 aug 2008, 15:20
Terwijl ik lui met een boek in de schaduw lig grijpt het gemis me ineens aan. Kramp schiet door mijn buik en paniek overvalt me. Shit, ben ik weer te impulsief geweest? Nu is het te laat.. Ik heb pas anderhalve week geleden besloten dat het klaar was. Eigenlijk was het nooit mijn type. Veel te breed en veel te veel praatjes. Maar daardoor wel veilig. En handig ook. Door de praatjes heb ik me toen laten inpakken. We hebben het ook best fijn, maar nu was het genoeg. Het was tijd voor een nieuw leven. Toen kon ik hem goed gebruiken maar nu heb ik hem niet meer nodig. Febe was sinds kort pas aan hem gewend, maar die is nog jong. Ze went wel weer aan een andere. Eigenlijk was hij het wel met me eens. Hoe eerder we uit elkaar waren hoe beter. Mijn vriendin, ervaringsdeskundige, hielp me en heeft de praktische kanten voor me geregeld. Gisteravond hebben we alle laatste zaken nog doorgenomen en afgehandeld. Toen voelde ik al een vage kriebel door mijn buik schieten. Hij leek ook wel een beetje emotioneel. Maar hup, doorgaan en negeren. Kriebel of niet. Vanochtend is ie dan weg gegaan. Opgelucht hebben we hem uitgezwaaid. Geen tijd om erbij stil te staan. Febe heeft honger en Joren moet plassen. Een vieze luier en de kat wil ook aandacht. Zo. Mijn nieuwe leven kan beginnen. Radio aan en we maken het gewoon gezellig. Kinderen naar bed en even tijd voor mezelf. Waar was ik ook weer? Oja, bladzijde 53... Shit..wat heb ik in godsnaam gedaan? Mijn veel te brede Mamafiets waarmee ik 2,5 jaar lang door weer en wind mijn kindjes heb laten voelen hoe de wind door je haar gaat en de regendruppels op je tong proeven, zal voortaan andere kindjes door het leven rijden. En ik? Ik heb me eindelijk neergelegd bij de wens van Fabian om ook zo'n enorme bakfiets aan te schaffen.
